Stride
Stridejazzklavier, dikwels afgekort tot stride, is 'n jazzklavierstyl wat uit ragtime ontstaan het. Belangrike stridepianiste sluit in James P. Johnson, Fats Waller, Luckey Roberts en Mary Lou Williams.
In stride is linkerhandtegnieke van ragtime, die groter gebruik van die klavier se omvang en vinnige tempo's aangewend.[1] Liedjies is gekomponeer, maar was ook bedoel om geïmproviseer te word.[1] Stride kan óf vinnig óf stadig gespeel word. Die term "stride" kom van die idee dat die pianis se linkerhand oor die klavier "aanstryk" (stride).[2]
Anders as ragtimepianiste was stridepianiste nie bekommerd oor die ragtimevorm nie en het hulle die popliedjies van die tyd in 'n stridestyl gespeel. Ragtime is gekomponeer, maar baie stridepianiste het geïmproviseer. Sommige stridespelers het nie musiek gelees nie.
James P. Johnson, wat bekend is as die "vader van stride", het dié styl jazzklaviermusiek geskep saam met sy medepianiste Willie "The Lion" Smith, Thomas "Fats" Waller en Luckey Roberts.[3]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ 1,0 1,1 Rye, Howard (2002). Kernfeld, Barry (red.). The New Grove Dictionary of Jazz. Vol. 3 (2 uitg.). New York: Grove's Dictionaries. pp. 281–282. ISBN 1-56159-284-6.
- ↑ Evans, Lee. "Hitting That Stride". Jazzed. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Oktober 2020. Besoek op 20 Desember 2019.
- ↑ Schuller, Gunther (1986). Early Jazz: Its Roots and Musical Development. New York: Oxford University Press. pp. 216& 221. ISBN 9780195040432.
Skakels[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
