Termiese straling

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Gloeiende metaalwerk van 'n grofsmid. Die geel-oranje gloed is die sigbare deel van termiese straling wat uitgestraal word weens die hoë temperatuur.
Hierdie diagram dui aan hoe die golflengte en totale uitstraling verskil met 'n verskeidenheid temperature. Alhoewel die grafiek relatief hoë temperature weergee, sal dieselfde verhoudings waar wees vir enige temperatuur tot by absolute nul. Sigbare lig se golflengte is tussen 380 en 750 nm.

Termiese straling is die elektromagnetiese straling vanaf 'n materiaal weens die hitte van die spesifieke materiaal, waarvan die eienskappe bepaal word deur die temperatuur. 'n Voorbeeld van termiese straling is die infrarooistraling deur 'n gewone huishoudelike elektriese verwarmer. 'n Persoon wat voor 'n braaivleisvuur staan kan die hitte van die kole aanvoel, selfs al is die omgewing baie koud. Termiese staling word gegenereer wanneer hitte van die beweeglike ladings in die materiaal omgeskakel word in elektromagnetiese straling. Sonskyn, of sonstraling, is termiese straling vanaf die son se uitermatige warm gasse wat die aarde verwarm. Die aarde straal ook termiese straling uit, maar teen 'n baie laer intensiteit weens die koeler oppervlakte. Die balans tussen verwarming deur inkomende sonstraling en die verkoeling deur die aarde se uitgaande straling is die primêre proses wat die aardoppervlakte se temperatuur reguleer.

Indien die voorwerp 'n swartliggaam in termodinamiese ewewig is, word die straling wat die voorwerp uitstraal swartliggaamstraling genoem.[1] Die uitgestraalde golffrekwensie van die swartliggaam se termiese straling word beskryf deur 'n waarskynlikheidsverspreiding wat slegs temperatuurafhanklik is, en vir 'n ware swartliggaan in termodinamiese ewewig word dit gegee deur Planck se Wet van Straling. Wien se Wet gee die mees waarskynlike frekwensie van die straling, en die Stefan-Bolzmann Wet gee die stralingsintensiteit.[2]

Bronne[wysig | wysig bron]

  1. K. Huang, Statistical Mechanics (2003), p278
  2. K. Huang, Statistical Mechanics (2003), p280