Vervolging van Christene in die Romeinse Ryk
Van 30 nC tot 311 nC het die vroeë Christelike kerk erge vervolging beleef.[1]
Die vervolging van Christene het sporadies en gewoonlik deur die hele Romeinse Ryk plaasgevind. Dit het in die 1ste eeu nC begin en in die 4de eeu nC geëindig. Die Christelike geloof, begin deur Jesus, het in ideologiese boting gekom met die Romeinse heidendom, wat oorspronklik politeïsties was. Heidense gebruike soos om offers aan die vergoddelikte keisers of ander gode te bring, was vir Christene afskuwelik aangesien hul oortuigings afgodediens verbied het. Die staat en ander lede van die burgerlike samelewing het Christene gestraf vir hoogverraad, verskeie misdade, onwettige vergadering, en vir die invoering van 'n vreemdelingkultus wat tot Romeinse afvalligheid gelei het.
Die eerste, gelokaliseerde Neroniese vervolging het onder die keiser Nero (r. 54-68) in Rome plaasgevind. 'n Meer algemene vervolging het plaasgevind tydens die bewind van Marcus Aurelius (r. 161–180). Na 'n stilte is vervolging onder die keisers Decius (r. 249–251) en Trebonianus Gallus (r. 251–253) hervat. Die Deciaanse vervolging was besonder omvangryk. Die vervolging van keiser Valeriaan (r. 253–260) het opgehou met sy noemenswaardige gevangeneming deur die Sasaniese Ryk se Shapur I (r. 240–270) tydens die Slag van Edessa tydens die Romeins-Persiese Oorloë. Sy opvolger Gallienus (r. 253–268) het die vervolgings gestuit.
Die Augustus Diocletianus (r. 283–305) het die Diocletianiese vervolging begin. Dit was die finale algemene vervolging van Christene, wat voortgegaan het om in dele van die ryk afgedwing te word totdat die Augustus Galerius (r. 310–313) die Edik van Serdica uitgevaardig het en die Augustus Maximinus Daia (r. 310–313) oorlede is. Nadat Konstantyn die Grote (r. 306–337) sy mededinger Maxentius (r. 306–312) in die Slag van die Milviese Brug in Oktober 312 verslaan het, het hy en sy mede-keiser Licinius die Edik van Milaan (313) uitgevaardig, wat toegelaat het dat alle godsdienste, insluitend die Christendom, geduld is.
