Koraal: Verskil tussen weergawes
Rol weergawe 1551851 deur Aliwal2012 (bespreek) terug. |
Uitgebrei, nog besig |
||
| Lyn 79: | Lyn 79: | ||
Die voordeel vir die alge is dat hulle ’n veilig blyplek het en die poliep se afval-koolstofdioksied en -stikstof inneem. Die spanning wat die alge op die poliepe kan plaas, word dikwels verlig deurdat die poliepe die alge uitskiet. Massa-ejeksies is bekend as koraalverbleiking, want die alge dra by tot die koraal se bruin kleur; ander kleure is egter vanweë gaskoraalpigmente, soos groen fluoresseerproteïene. Ejeksies verhoog die poliep se kans om korttermynspanning te oorleef – hulle kan altyd later weer alge opneem, miskien van ’n ander spesie. As die spanningstoestande egter voortduur, kan die poliep eindelik doodgaan.<ref name=Toller>{{cite journal |author1=W. W. Toller |author2=R. Rowan |author3=N. Knowlton | title=Repopulation of Zooxanthellae in the Caribbean Corals ''Montastraea annularis'' and ''M. faveolata'' following Experimental and Disease-Associated Bleaching | journal=The Biological Bulletin | year=2001 | pages=360–373 | volume=201 | url=http://www.biolbull.org/cgi/content/full/201/3/360 | doi = 10.2307/1543614 | pmid=11751248 | issue=3 | jstor=1543614 | publisher=Marine Biological Laboratory}}</ref> |
Die voordeel vir die alge is dat hulle ’n veilig blyplek het en die poliep se afval-koolstofdioksied en -stikstof inneem. Die spanning wat die alge op die poliepe kan plaas, word dikwels verlig deurdat die poliepe die alge uitskiet. Massa-ejeksies is bekend as koraalverbleiking, want die alge dra by tot die koraal se bruin kleur; ander kleure is egter vanweë gaskoraalpigmente, soos groen fluoresseerproteïene. Ejeksies verhoog die poliep se kans om korttermynspanning te oorleef – hulle kan altyd later weer alge opneem, miskien van ’n ander spesie. As die spanningstoestande egter voortduur, kan die poliep eindelik doodgaan.<ref name=Toller>{{cite journal |author1=W. W. Toller |author2=R. Rowan |author3=N. Knowlton | title=Repopulation of Zooxanthellae in the Caribbean Corals ''Montastraea annularis'' and ''M. faveolata'' following Experimental and Disease-Associated Bleaching | journal=The Biological Bulletin | year=2001 | pages=360–373 | volume=201 | url=http://www.biolbull.org/cgi/content/full/201/3/360 | doi = 10.2307/1543614 | pmid=11751248 | issue=3 | jstor=1543614 | publisher=Marine Biological Laboratory}}</ref> |
||
==Voortplanting== |
|||
Korale kan beide gonochoristies (uniseksueel) en hermafrodities (tweeslagtig) wees; elk kan óf seksueel óf aseksueel voortplant. Voortplanting stel korale in staat om hulle op nuwe plekke te vestig. |
|||
===Seksueel=== |
|||
Die meeste korale plant seksueel voort. Sowat 25% van tweeslagtige korale (steenkorale) vorm gonochoristiese (enkelsel)-kolonies, terwyl die res tweeslagtig is.<ref name=Veron>{{cite book | author = Veron, J.E.N. | year = 2000 |
|||
| title = Corals of the World. Vol 3 | edition = 3rd | publisher = Australian Institute of Marine Sciences and CRR Qld Pty Ltd. |
|||
| location = Australia | isbn = 0-642-32236-8}}</ref> |
|||
====Uitstrooiers==== |
|||
[[Beeld:Stony coral spawning 2.jpg|thumb|220px|’n Manlike groot sterkoraal (''Montastraea cavernosa'') stel sy sperma in die water vry.]] |
|||
Sowat 75% van alle hermatipiese (rifbouende) korale strooi hul saad uit deur gamete – [[Eier (biologie)|eiers]] en [[Spermsel|sperma]] – in die water vry te stel. Die gamete verbind en vorm ’n mikroskopiese larwe, ’n planula, wat gewoonlik pienk en [[Ellips|ovaalvormig]] is. ’n Tipiese koraalkolonie produseer miljoene larwes per jaar om die kans te vergroot dat ’n nuwe kolonie vorm.<ref>[http://oceanservice.noaa.gov/education/kits/corals/coral06_reproduction.html How Do Corals Reproduce?], NOAA Ocean Service Education</ref> |
|||
Sinkroniese uitstrooiing is tipies van ’n koraalrif. Dikwels, al is verskeie spesies teenwoordig, strooi al die korale hul saad dieselfde nag uit. Dit is noodsaaklik sodat manlike en vroulike gamete by mekaar kan uitkom. Die tyd vir uitstrooiing hang van omgewingsfaktore af wat van spesie tot spesie verskil. Dit kan temperatuurveranderings, die maansiklus, daglengte of chemiese tekens wees.<ref name=Veron /> Sinchroniese uitstrooiing kan lei tot verbastering en is moontlik betrokke by koraalspesievorming.<ref name=Hatta>{{cite journal |author1=Hatta, M. |author2=Fukami, H. |author3=Wang, W. |author4=Omori, M. |author5=Shimoike, K. |author6=Hayashibara, T. |author7=Ina, Y. |author8=Sugiyama, T. | title=Reproductive and genetic evidence for a reticulate evolutionary theory of mass spawning corals | journal=Molecular Biology and Evolution | year=1999 | pages=1607–1613 | volume=16 | issue=11 | url=http://mbe.oxfordjournals.org/content/16/11/1607.full.pdf | format=PDF | pmid=10555292 | doi=10.1093/oxfordjournals.molbev.a026073}}</ref> Die geleentheid kan visueel dramaties wees, met die gewoonlik helder water wat troebel word van die gamete. |
|||
====Broeiers==== |
|||
Spesies wat broei, is gewoonlik ahermatipies (nierifvormend) in gebiede met sterk strome of groot branders. Hulle stel net sperma vry en dit sak af op die wagtende draers van onbevrugte eiers. Sinkroniese vrystelling van sperma kan ook by dié spesies plaasvind.<ref name=Veron /> Ná bevrugting stel die korale planulas vry wat gereed is om by die kolonie aan te sluit.<ref name=MilneBay /> |
|||
====Planulas==== |
|||
Planulas (plat, swemmende larwes) swem na die lig om by die oppervlak van die water te kom, waar hulle dryf en groei voordat hulle afsak en ’n harde oppervlak soek waaraan hulle kan vasklou om ’n nuwe kolonie te begin. Hulle kan ook swem na die klank wat van die koraalrif af kom, en dus weg van diep waters.<ref>{{cite journal |last1=Vermeij |first1=Mark J. A. |last2=Marhaver |first2=Kristen L. |last3=Huijbers |first3=Chantal M. |last4=Nagelkerken |first4=Ivan |last5=Simpson |first5=Stephen D. |year=2010 |title=Coral Larvae Move toward Reef Sounds |journal=PLoS ONE |volume=5 |issue=5 |pages=e10660 |pmid=20498831 |doi=10.1371/journal.pone.0010660 |laysummary=http://www.sciencedaily.com/releases/2010/05/100514171908.htm |laysource=ScienceDaily |laydate=16 Mei 2010 |pmc=2871043}}</ref> Ondanks die groot getal gamete wat vrygestel word, vorm min nuwe kolonies omdat baie faktore daarteen tel. Die tyd van vrystelling tot afsakking is gewoonlik twee tot drie dae, maar kan tot twee maande wees.<ref name=Jones>{{cite book |author1=Jones, O.A. |author2=R. Endean. | year = 1973 | title = Biology and Geology of Coral Reefs | pages = 205–245 |
|||
| publisher = Harcourt Brace Jovanovich | location = New York, USA | isbn = 0-12-389602-9}}</ref> Die larwes groei tot poliepe en word eindelik ’n koraalhoof deur aseksuele uitloping en groei. |
|||
===Aseksueel=== |
|||
[[Beeld:Orbicella annularis - calices.jpg|thumb|220px|Basale plate van ''Orbicella annularis'' toon vermenigvuldiging deur middel van uitloopsels (klein middelste plaat) en verdeling (groot dubbelplaat).]] |
|||
In ’n koraalhoof plant die geneties identiese poliepe aseksueel voort, óf deur uitloping (knopvorming) óf deur verdeling (in die lengte of breedte). |
|||
By uitloping ontstaan ’n jong poliep uit ’n volwasse een.<ref name=Barnes99>{{cite book | last1= Barnes |first1=R. and |first2=R. |last2=Hughes | year = 1999 | title = An Introduction to Marine Ecology | edition = 3rd | pages = 117–141 | publisher = Blackwell | location = Malden, MA | isbn = 0-86542-834-4}}</ref> Terwyl die nuwe poliep groei, vorm sy liggaamsdele. Die afstand tussen die nuwe en ou poliep word groter en daarmee saam die senokarp (die weefsel wat die poliepe bind). |
|||
By verdeling ontstaan twee poliepe wat elk so groot word soos die oorspronklike een. As dit in die lengte verdeel, word die poliep breër en verdeel sy liggaam. Die mond verdeel ook en nuwe tentakels vorm. Die twee nuwe poliepe skep dan die liggaamsdele en eksoskelet wat hulle kort. As dit in die breedte gebeur, het een die voetgedeelte en die ander een die mondgedeelte; hulle groei dan albei die dele wat hulle kort. |
|||
===Kolonieverdeling=== |
|||
Hele kolonies kan aseksueel voortplant deur twee kolonies met dieselfde [[genotipe]] te vorm. Die moontlike metodes sluit in splitsing, verlating en fragmentasie. Splitsing kom voor by sommige korale, veral in die familie Fungiidae, wanneer die kolonie in die vroeë ontwikkelingstadiums in twee of meer nuwe kolonies split. Verlating gebeur wanneer ’n enkele poliep die kolonie verlaat en hom aan ’n ander substrata anker om ’n nuwe kolonie te vorm. Fragmentasie vind plaas wanneer individuele poliepe tydens ’n storm of ander ontwrigting van die kolonie afbreek. Hulle kan dan ’n nuwe kolonie begin.<ref name="SheppardDavy2009">{{cite book |last1=Sheppard |first1=Charles R.C.|last2=Davy |first2=Simon K. |last3=Pilling |first3=Graham M. |title=The Biology of Coral Reefs |url=https://books.google.com/books?id=toIeBQAAQBAJ&pg=PT78 |date=25 June 2009|publisher=OUP Oxford|isbn=978-0-19-105734-2 |pages=78–81}}</ref> |
|||
==Verwysings== |
==Verwysings== |
||
Wysiging soos op 18:12, 18 Mei 2017
| Koraal | |
|---|---|
.jpg)
| |
| Steenkoraal. | |
| Wetenskaplike klassifikasie | |
| Koninkryk: | |
| Filum: | |
| Klas: | Anthozoa Ehrenberg, 1834
|
| Subklasse | |
| |
Korale, of koraaldiertjies, is ongewerwelde seediertjies in die klas Anthozoa (blomdiere) van die filum Cnidaria. Hulle kom gewoonlik in kompakte kolonies van talle identiese, individuele poliepe voor. Die bekendste van die korale is die steenkorale (Scleractinia). Hulle het die hoofaandeel in die ontstaan van koraalriwwe, wat bestaan uit kalsiumkarbonaat wat die diertjies afskei om ’n harde skelet te vorm.
Elke poliep in die kolonie is identies en bestaan uit ’n sakkie met ’n stel tentakels wat die sentrale opening omring. Hulle is gewoonlik ’n paar millimeter breed en ’n paar sentimeter lank. ’n Eksoskelet word naby die basis afgeskei. Oor baie geslagte heen skep die kolonie dus ’n groot skelet wat kenmerkend van die spesie is. Hulle kan aseksueel voortplant, of seksueel deur kuitskieting: poliepe van dieselfde spesie stel gelyktydig oor ’n tydperk van een tot verskeie nagte gamete vry, gewoonlik min of meer met volmaan.
Hoewel sommige korale klein vissies en plankton vang met die netelselle aan die punt van hul tentakels, kry die meeste hul energie en voedingstowwe van fotosintetiese, eensellige dinoflagellate van die genus Symbiodinium wat in hul weefsel woon. Sulke korale het sonlig nodig en groei in helder, vlak water, gewoonlik op ’n diepte van minder as 60 meter. Korale dra baie by tot die fisiese struktuur van koraalriwwe wat in tropiese en subtropiese klimate ontwikkel, soos die Groot Koraalrif aan die kus van Queensland, Australië.
Ander korale steun nie op dié dinoflagellate nie en kan in baie dieper water oorleef, met die kouewater-genus Lophelia wat tot op 3 000 meter kan voorkom.[1] Sommige is al noordwes van Cape Wrath in Skotland ontdek en ander so ver noord as aan die kus van die deelstaat Washington en die Aleoetiese Eilande.
Taksonomie en anatomie
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Afstamming van Anthozoa |
Korale word in die klas Anthozoa van die filum Cnidaria geklassifiseer. Hulle word in drie subklasse verdeel:
- Hexacorallia. Sluit die steenkorale, seeanemone en soantides in. Hierdie groepe het poliepe wat gewoonlik ses tentakels of ’n veelvoud van ses het.
- Octocorallia. Sluit bloukorale, sagte korale, seevere en horingkorale in. Hulle het agt tentakels elk.[2]
- Ceriantharia. Word ook viltkokeranemone genoem. [3][4][5]
Brandkorale is nie ware korale nie; hulle val in die orde Anthomedusa (soms bekend as Anthoathecata) van die klas Hydrozoa. [6]
Korale is steellose diertjies wat van die meeste ander lede van Cnidaria verskil deurdat hulle nie ’n kwalvormstadium in hul lewensiklus het nie. Die lyf van die diertjie is ’n poliep. Die meeste korale is deel van kolonies; een poliep produseer ’n ander een en die kolonie ontwikkel eindelik uit hierdie klein begin. By steenkorale produseer die poliep ’n skelet wat uit kalsiumkarbonaat bestaan om die organisme te versterk en beskerm. Dit word afgeskei deur die poliepe en die senosark, die lewende weefsel wat hulle verbind. Kolonies steenkorale kan baie verskil wat voorkoms betref; die verskillende vorms word dikwels verbind met verskillende soorte habitat, verskille in die hoeveelheid lig en die beweging van die water.[7]
Sagte korale het nie harde skelette nie, maar die weefsel word dikwels versterk deur die teenwoordigheid van klein skeletagtige elemente, skleriete, wat uit kalsiumkarbonaat bestaan. Sagte korale se vorms wissel baie en die meeste is koloniaal. ’n Paar sagte korale is stolonagtig, maar die poliepe van die meeste word verbind deur plate senosark. By sommige spesies is dit dik en die poliepe is heeltemal veranker. Sommige sagte korale is korsagtig of vorm lobbe. Ander is boom- of sweepagtig en het ’n sentrale aksiale skelet wat in die weefselbindmiddel veranker is.
In beide steen- en sagte korale kan die poliepe teruggetrek word, met steenkorale wat op hul harde skelet en netelselle staatmaak vir verdediging en sagte korale wat gewoonlik chemiese verdedigingsmetodes gebruik in die vorm van giftige stowwe wat in die weefsel aanwesig is.[7]
Die poliepe van steenkorale het ’n sesvoudige simmetrie en dié van sagte korale ’n agtvoudige simmetrie. Die mond van elke poliep word omring deur ’n ring tentakels. By steenkorale is hulle silindries en loop dunner na die punt, maar by sagte korale is hulle getak met uitsteeksels bekend as pinnules. By sommige tropiese spesies is hulle net klein stompies en by ander saamgesmelt om soos ’n spaan te lyk.[8]
By die meeste korale is die tentakels bedags teruggetrek en snags uitgesprei om plankton en ander klein organismes te vang. Beide sagte en steenkorale in vlak water kan hul planktondieet aanvul met die produkte van fotosintese wat moontlik gemaak word deur die simbiose met eensellige alge.[7] Die poliepe is verbind met ’n komplekse en goed ontwikkelde stelsel gastrovaskulêre kanale, wat meebring dat voedingstowwe en simbionte maklik gedeel kan word.[9]
Ekologie
Poliepe lewe van ’n verskeidenheid klein organismes, van mikroskopiese plankton tot klein vissies. Die poliep se tentakels verlam die prooi of maak dit dood deur middel van netelselle. Die selle bevat gif wat hulle vinnig vrystel wanneer ’n ander organisme daaraan raak – gifangels word in die prooi geskiet en die gif word deur die hol filament vrygestel. Die verlamde prooi word dan deur die tentakels in die mondopening geplaas. [10]
Die tentakels trek dan saam om die prooi na die maag te bring. Wanneer die prooi verteer is, gaan die maag weer oop en die reste van die prooi word uitgeskei.
Baie korale, sowel as ander lede van Cnidaria soos seeanemone, vorm ’n simbiotiese verhouding met ’n klas alge – dinoflagellate van die genus Symbiodinium.[11] Elke poliep huisves gewoonlik een spesie alge. Deur fotosintese verskaf die alge energie aan die korale en help met verkalking.[12] Tot 30% van die weefsel van ’n poliep kan uit alge bestaan.[11]:23
Die voordeel vir die alge is dat hulle ’n veilig blyplek het en die poliep se afval-koolstofdioksied en -stikstof inneem. Die spanning wat die alge op die poliepe kan plaas, word dikwels verlig deurdat die poliepe die alge uitskiet. Massa-ejeksies is bekend as koraalverbleiking, want die alge dra by tot die koraal se bruin kleur; ander kleure is egter vanweë gaskoraalpigmente, soos groen fluoresseerproteïene. Ejeksies verhoog die poliep se kans om korttermynspanning te oorleef – hulle kan altyd later weer alge opneem, miskien van ’n ander spesie. As die spanningstoestande egter voortduur, kan die poliep eindelik doodgaan.[13]
Voortplanting
Korale kan beide gonochoristies (uniseksueel) en hermafrodities (tweeslagtig) wees; elk kan óf seksueel óf aseksueel voortplant. Voortplanting stel korale in staat om hulle op nuwe plekke te vestig.
Seksueel
Die meeste korale plant seksueel voort. Sowat 25% van tweeslagtige korale (steenkorale) vorm gonochoristiese (enkelsel)-kolonies, terwyl die res tweeslagtig is.[14]
Uitstrooiers
Sowat 75% van alle hermatipiese (rifbouende) korale strooi hul saad uit deur gamete – eiers en sperma – in die water vry te stel. Die gamete verbind en vorm ’n mikroskopiese larwe, ’n planula, wat gewoonlik pienk en ovaalvormig is. ’n Tipiese koraalkolonie produseer miljoene larwes per jaar om die kans te vergroot dat ’n nuwe kolonie vorm.[15]
Sinkroniese uitstrooiing is tipies van ’n koraalrif. Dikwels, al is verskeie spesies teenwoordig, strooi al die korale hul saad dieselfde nag uit. Dit is noodsaaklik sodat manlike en vroulike gamete by mekaar kan uitkom. Die tyd vir uitstrooiing hang van omgewingsfaktore af wat van spesie tot spesie verskil. Dit kan temperatuurveranderings, die maansiklus, daglengte of chemiese tekens wees.[14] Sinchroniese uitstrooiing kan lei tot verbastering en is moontlik betrokke by koraalspesievorming.[16] Die geleentheid kan visueel dramaties wees, met die gewoonlik helder water wat troebel word van die gamete.
Broeiers
Spesies wat broei, is gewoonlik ahermatipies (nierifvormend) in gebiede met sterk strome of groot branders. Hulle stel net sperma vry en dit sak af op die wagtende draers van onbevrugte eiers. Sinkroniese vrystelling van sperma kan ook by dié spesies plaasvind.[14] Ná bevrugting stel die korale planulas vry wat gereed is om by die kolonie aan te sluit.[12]
Planulas
Planulas (plat, swemmende larwes) swem na die lig om by die oppervlak van die water te kom, waar hulle dryf en groei voordat hulle afsak en ’n harde oppervlak soek waaraan hulle kan vasklou om ’n nuwe kolonie te begin. Hulle kan ook swem na die klank wat van die koraalrif af kom, en dus weg van diep waters.[17] Ondanks die groot getal gamete wat vrygestel word, vorm min nuwe kolonies omdat baie faktore daarteen tel. Die tyd van vrystelling tot afsakking is gewoonlik twee tot drie dae, maar kan tot twee maande wees.[18] Die larwes groei tot poliepe en word eindelik ’n koraalhoof deur aseksuele uitloping en groei.
Aseksueel
In ’n koraalhoof plant die geneties identiese poliepe aseksueel voort, óf deur uitloping (knopvorming) óf deur verdeling (in die lengte of breedte).
By uitloping ontstaan ’n jong poliep uit ’n volwasse een.[19] Terwyl die nuwe poliep groei, vorm sy liggaamsdele. Die afstand tussen die nuwe en ou poliep word groter en daarmee saam die senokarp (die weefsel wat die poliepe bind).
By verdeling ontstaan twee poliepe wat elk so groot word soos die oorspronklike een. As dit in die lengte verdeel, word die poliep breër en verdeel sy liggaam. Die mond verdeel ook en nuwe tentakels vorm. Die twee nuwe poliepe skep dan die liggaamsdele en eksoskelet wat hulle kort. As dit in die breedte gebeur, het een die voetgedeelte en die ander een die mondgedeelte; hulle groei dan albei die dele wat hulle kort.
Kolonieverdeling
Hele kolonies kan aseksueel voortplant deur twee kolonies met dieselfde genotipe te vorm. Die moontlike metodes sluit in splitsing, verlating en fragmentasie. Splitsing kom voor by sommige korale, veral in die familie Fungiidae, wanneer die kolonie in die vroeë ontwikkelingstadiums in twee of meer nuwe kolonies split. Verlating gebeur wanneer ’n enkele poliep die kolonie verlaat en hom aan ’n ander substrata anker om ’n nuwe kolonie te vorm. Fragmentasie vind plaas wanneer individuele poliepe tydens ’n storm of ander ontwrigting van die kolonie afbreek. Hulle kan dan ’n nuwe kolonie begin.[20]
Verwysings
- ↑ Squires, D.F. (1959). "Deep sea corals collected by the Lamont Geological Observatory. 1. Atlantic corals". American Museum Novitates. 1965: 1–42.
- ↑ Hoeksema, Bert (2015). "Anthozoa". World Register of Marine Species. Besoek op 24 April 2015.
- ↑ Ceriantharia, deur Hoeksema, Bert. WoRMS, 2016. URL besoek op 18 Mei 2017
- ↑ Stampar, S.N.; Maronna, M.M.; Kitahara, M.V.; Reimer, J.D.; Morandini, A.C. (2014). "Fast-Evolving Mitochondrial DNA in Ceriantharia: A Reflection of Hexacorallia Paraphyly?". PLoS ONE. 9 (1): e86612. doi:10.1371/journal.pone.0086612. PMC 3903554. PMID 24475157.
- ↑ Chen, C. A.; Odorico, D. M.; ten Lohuis, M.; Veron, J. E. N.; Miller, D. J. (1995). "Systematic relationships within the Anthozoa (Cnidaria: Anthozoa) using the 5'-end of the 28S rDNA" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 4 (2): 175–183. doi:10.1006/mpev.1995.1017. PMID 7663762.
- ↑ Milleporidae Fleming, 1828, deur Schuchert, Peter. WoRMS, 2015. URL besoek op 18 Mei 2017
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Fox, Richard, S.; Barnes, Robert D. (2004). Invertebrate Zoology, 7de uitg. Cengage Learning. pp. 132–148. ISBN 978-81-315-0104-7.
{{cite book}}:|first1=missing|last1=(hulp)AS1-onderhoud: meer as een naam (link) - ↑ Sprung, Julian (1999). Corals: A quick reference guide. Ricordea Publishing. p. 145. ISBN 1-883693-09-8.
- ↑ D. Gateno; A. Israel; Y. Barki; B. Rinkevich (1998). "Gastrovascular Circulation in an Octocoral: Evidence of Significant Transport of Coral and Symbiont Cells". The Biological Bulletin. Marine Biological Laboratory. 194 (2): 178–186. doi:10.2307/1543048. JSTOR 1543048.
- ↑ "Coral Feeding Habits". NOAA. Besoek op 25 April 2015.
- ↑ 11,0 11,1 Murphy, Richard C. (2002). Coral Reefs: Cities Under The Seas. The Darwin Press. ISBN 0-87850-138-X.
- ↑ 12,0 12,1 Madl, P.; Yip, M. (2000). "Field Excursion to Milne Bay Province – Papua New Guinea". Besoek op 31 Maart 2006.
- ↑ W. W. Toller; R. Rowan; N. Knowlton (2001). "Repopulation of Zooxanthellae in the Caribbean Corals Montastraea annularis and M. faveolata following Experimental and Disease-Associated Bleaching". The Biological Bulletin. Marine Biological Laboratory. 201 (3): 360–373. doi:10.2307/1543614. JSTOR 1543614. PMID 11751248.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 Veron, J.E.N. (2000). Corals of the World. Vol 3 (3rd uitg.). Australia: Australian Institute of Marine Sciences and CRR Qld Pty Ltd. ISBN 0-642-32236-8.
- ↑ How Do Corals Reproduce?, NOAA Ocean Service Education
- ↑ Hatta, M.; Fukami, H.; Wang, W.; Omori, M.; Shimoike, K.; Hayashibara, T.; Ina, Y.; Sugiyama, T. (1999). "Reproductive and genetic evidence for a reticulate evolutionary theory of mass spawning corals" (PDF). Molecular Biology and Evolution. 16 (11): 1607–1613. doi:10.1093/oxfordjournals.molbev.a026073. PMID 10555292.
- ↑ Vermeij, Mark J. A.; Marhaver, Kristen L.; Huijbers, Chantal M.; Nagelkerken, Ivan; Simpson, Stephen D. (2010). "Coral Larvae Move toward Reef Sounds". PLoS ONE. 5 (5): e10660. doi:10.1371/journal.pone.0010660. PMC 2871043. PMID 20498831.
{{cite journal}}: Onbekende parameter|laydate=geïgnoreer (hulp); Onbekende parameter|laysource=geïgnoreer (hulp); Onbekende parameter|laysummary=geïgnoreer (hulp) - ↑ Jones, O.A.; R. Endean. (1973). Biology and Geology of Coral Reefs. New York, USA: Harcourt Brace Jovanovich. pp. 205–245. ISBN 0-12-389602-9.
- ↑ Barnes, R. and; Hughes, R. (1999). An Introduction to Marine Ecology (3rd uitg.). Malden, MA: Blackwell. pp. 117–141. ISBN 0-86542-834-4.
- ↑ Sheppard, Charles R.C.; Davy, Simon K.; Pilling, Graham M. (25 Junie 2009). The Biology of Coral Reefs. OUP Oxford. pp. 78–81. ISBN 978-0-19-105734-2.
Eksterne skakels
Wikispecies het meer inligting verwant aan Koraal
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Koraal.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
