Galdeërs
Die Galdeërs (van Galdea, Grieks: Χαλδαία, Akkadies: māt Kaldu/Kašdu; ook gespel Chaldeërs) was ’n klein Semitiese nasie wat tussen die 10de en 9de eeu v.C. ontstaan en tot omstreeks die 6de eeu v.C. geduur het, waarna dit verdwyn het en die Galdeeuse stamme in die inheemse bevolking van Babilonië opgeneem is.[1] Dit was in die verre suidoostelike hoek van Mesopotamië geleë en het vir ’n kort rukkie oor Babilon regeer.
Tydens ’n tydperk van swakheid in die Oos-Semitiese koninkryk Babilonië het nuwe, Wes-Semitiese volke[2] tussen die 11de en 10de eeu v.C. van die Levant na die streek migreer. Die eerste golf het bestaan uit Suteërs en Arameërs, en hulle is ’n eeu later gevolg deur die Kaldu, ’n groep wat later as die Galdeërs of Chaldeërs bekend geword het. Die Hebreeuse Bybel gebruik die term כשדים (Kaśdim). Dit word in die ou vertaling van die Afrikaanse Bybel as "Chaldeërs" vertaal en in die nuwe vertaling as "Galdeërs". Daar is egter onsekerheid of die Kaśdim in werklikheid Galdeërs beteken. Hierdie migrasie het nie Assirië in die noorde geraak nie omdat hulle die migrante afgeweer het.
Die kortstondige 11de-eeuse dinastie van die konings van Babilon word gerieflikheidshalwe die Galdeeuse Dinastie genoem, hoewel die laaste heerser, Nabonidus, en sy seun, Belsasar, van Assirië afkomstig was.[3]
Die streek waar die Galdeërs hulle gevestig het, was in die verre suidoostelike deel van Babilonië, hoofsaaklik aan die regteroewer van die Eufraat. Hoewel die naam Galdea later vir ’n kort ruk na die hele Suid-Mesopotamië verwys het, het die eintlike Galdea net bestaan uit die vlakte in die verre suidooste, sowat 640 km lank en 160 km breed.
Verwysings
[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
