Mariner 5
Mariner 5 (Mariner Venus 1967) is 'n onbemande ruimtetuig, met 'n verskeidenheid toerusting aanboord, wat die atmosfeer van Venus kan ondersoek deur middel van radio okkultasie, ook die waterstof Lyman-alpha (ultraviolet) spektrum kon toets en monsters te neem van die sondeeltjies en magnetiese veld afwykings te toets bokant die planeet. Die doelwitte was om die tussenplanetêre en Venus magnetiese velde, gelaaide deeltjies, radio refraksie en ultraviolet uitstralings van die Venus atmosfeer te bepaal. Die tuig was die vyfde van die Mariner-program.
Mariner 5 is gebou as 'n bystand vir Mariner 4 maar na die sukses van die Mariner 4 sending, is dit aangepas vir die Venus-sending. Die televisie-kamera was verwyder, die sonkragpanele omgekeer en verminder en verdere termiese isolasie is bygevoeg.
Die vuurpyl, 'n Atlas-vuurpyl nr. 5401, is gelanseer op 14 Junie 1967 vanaf Kaap Canaveral Lugmagstasie, lanseerkompleks 12. Die vlug van die eerste fase vuurpyl, Atlas, het normaal verloop en die eerste ontbranding van fase twee, Agena, het ook normaal verloop met alle stelsels binne beheer. Gedurende die tweede ontbranding van Agena was abnormale afwykings in die ontbrandings kamer se druk bespeur, tog kon die tuig die regte posisie bereik vir sy interplanetêre tog na Venus. Die druk afwyking probleem het verskeie kere voorgekom met ander NASA en Amerikaanse Lugmag lanserings en die Agena se ratkas van die turbopomp was oorontwerp. Mariner 5 het verby Venus gevlieg op 19 Oktober 1967 op 'n hoogte van 3,990 km. Aangesien Mariner 5 meer sensitiewe instrumente aan boord gehad het as sy voorganger, Mariner 2, kon dit meer lig werp oor die warm, wolkbedekte planeet en ook die kondisies tydens die interplanetêre tog.
Radio okkultasie data vanaf Mariner 5 het gehelp om die temperatuur en druk data wat deur die Wenera 4 ruimtetuig gestuur is, te verstaan. Wenera 4 het Venus bereik net voor Mariner 5. Na die twee sendings was dit duidelik dat Venus 'n baie warm oppervlakte het en dat die atmosfeer nog meer dig is as wat verwag was.
Mariner 5 se sending is in November 1967 beëindig en tans is dit verlate in 'n heliosentriese wentelbaan.
Verder komminikasie pogings
[wysig | wysig bron]Daar was later pogings aangewend om met Mariner 4 en 5 te kommunikeer op dieselfde tyd om sonwind en magnetiese velde te meet. Op daardie stadium was daar vir 'n jaar geen kommunikasie met Mariner 4 nie. Die rede vir die kommunikasie poging is dat beide ruimtetuie in dieselfde magnetiese veld spiraal sal wees wat deur 'n sonwind uitgestraal word.
NASA het van April tot November in 1968 probeer om met Mariner 5 te kan kommunikeer om die tussenplanetêre toestande te meet. Pogings gedurende Junie, Julie en vroeg Augustus het egter niks opgelewer nie. Op 14 Oktober[1][2] het die operateur van die sender by DSS 14[nota 1] daarin geslaag om op die Mariner 5 sein in te fokus. Hy het 'n draer sein bespeur maar buite die verwagte frekwensie reeks en die golflengte het voortdurend verander. Seinsterkte veranderings het daarop gedui dat die ruimtetuig stadig aan die rol was. Tog kon hy daarin slaag om die tuig te laat sluit op sy sein, maar ongelukkig het die tuig nie reageer op enige beheerseine wat na hom gestuur is nie. Sonder telemetrie en sonder enige reaksie van die die tuig op beheerseine was daar geen kans om Mariner 5 te gebruik nie. Kommunikasie was op 5 November 1968 om 07:46 GMT finaal gestaak vanaf DSS 61.[nota 2]
Instrumente
[wysig | wysig bron]- Twee-frekwensie baken ontvanger
- S-Band okkultasie
- Helium magnetometer
- Interplanetêre ioon plasma sondeerder vir E/Q van 40 tot 9400 Volts
- Hemelruim meganika
Notas
[wysig | wysig bron]- ↑ Een van die antennes by Goldstone Sterrewag
- ↑ Een van die antennes by die Madrid Diepruimte Kommunikasie Kompleks
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 September 2020. Besoek op 1 September 2020.
- ↑ https://www.drewexmachina.com/2017/06/15/the-return-to-venus-the-mission-of-mariner-5/