Dinamoteorie

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
'n Illustrasie van die dinamomeganisme wat die Aarde se magneetveld skep: Magmakonveksiestrome in die Aarde se buitekern, aangedryf deur die vloei van hitte vanaf die binnekern, georganiseer in spoele deur die Corioliskrag, skep die elektriese sirkulerende strome wat die magneetveld ondersteun.[1]

Die dinamoteorie is 'n wetenskaplike teorie wat probeer verklaar waarom sommige hemelliggame 'n magnetosfeer het. Die teorie geld veral vir die Aarde, maar kan ook vir ander planete en mane gebruik word.

By 'n dinamo lei die beweging van 'n geleidende massa in die aanwesigheid van 'n magneetveld tot die instandhouding van dié magneetveld. Volgens die dinamoteorie hou die aanwesigheid van geleidende vloeistowwe of gasse soos die vloeibare metaalbuitekern en vaste binnekern van die Aarde, of die geïoniseerde gas van die Son, die bepaalde magnetosfere in stand.

Deur magnetohidrodinamiese vergelykings te gebruik kan ondersoek word hoe die stroming van geleidende materiale in die binnekant van planete of sterre die veld opwek. Tot nou toe is egter geen resultate van suksesvolle eksperimente gepubliseer wat die dinamoteorie ondersteun nie. Daar word onvoldoende begryp waarom die Aarde gedurende sy bestaan sy magneetveld behou het. Dit lyk ook of ander liggame, soos Mercurius en die Maan, 'n magneetveld het of gehad het, terwyl die teorie voorspel het dat dit nie moontlik is nie.[2]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. "How does the Earth's core generate a magnetic field?". USGS FAQs. United States Geological Survey. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Januarie 2015. Besoek op 21 Oktober 2013.
  2. http://www.examiner.com/article/mercury-s-magnetic-field-was-a-great-surprise. Geargiveer op 5 Maart 2016.

Skakels[wysig | wysig bron]