Hidroëlektrisiteit

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
A - reservoir, B - kragsentrale, C - turbine, D - generator, E - inlaat, F - leiding, G - hoogspanningskabels, H - rivier

Hidroëlektrisiteit is die elektrisiteit wat deur waterkrag opgewek word, d.i. die produksie van elektriese energie deur die gebruik van gravitasiekrag van vallende of vloeiende water. Hierdie vorm van elektrisiteit is die mees algemene bron van hernubare energie. Wanneer so 'n hidroëlektriese skema eers in bedryf gestel word, word daar geen afval geproduseer nie, met beduidende minder uitsette van die kweekhuisgas koolstofdioksied teenoor kragsentrales wat fossielbrandstowwe gebruik.

In 2015, het hidroëlektrisiteit 16.6% van die wêreld se krag gegenereer en 70% van alle hernubare elektrisiteit,[1] en sal na verwagting ongeveer 3,1% per jaar vir die volgende 25 jaar styg. Hidroëlektrisiteit word in 150 lande vervaardig. China is die grootste produsent van hidroëlektrisiteit, met 920 TWh produksie in 2013, wat 16,9 persent van huishoudelike elektrisiteitsverbruik verteenwoordig.

Verwysings[wysig | wysig bron]