Klaviersonate no. 3 (Schumann)
Die Klaviersonate No. 3 in F mineur, Op. 14, deur Tobias Haslinger beskryf as 'n "Concerto vir klavier sonder orkes", is in 1836 gekomponeer deur Robert Schumann en gewy aan Ignaz Moscheles, aan wie Schumann in 'n brief soos volg skryf :"watter malse inspirasies kan mens hê". Liszt het die werk as ryk en kragtig beskou. In 1853 het Schumann die werk hersien en 'n Scherzo as tweede beweging ingevoer, wat aan die klavierspeler die keuse bied om dit te speel, al dan nie. In 1861 is die werk oorgelewer aan Brahms, Schumann se student.
Bewegings[wysig | wysig bron]
- Allegro brillante (F mineur)
- Scherzo. Molto commodo (D-mol majeur)
- Quasi variazioni. Andantino de Clara Schumann (F mineur)
- Prestissimo (F mineur, eindig in F majeur)
Die werk is 'n tipiese sonate met 'n paar verrassings, soos byvoorbeeld Clara Schumann se andantino. Die finale beweging herinner aan Schumann se Kreisleriana, Opus 16. Die beweging eindig met 'n coda in F mineur wat die werk op 'n briljante en kragtige wyse afsluit. Verskeie pianiste soos Vladimir Horowitz, Grigory Sokolof, Edith Picht-Axenfeld, Bernd Glemser, Alexei Volodin en Maurizio Pollini het die werk geïnterpreteer.
Bronne[wysig | wysig bron]
- Haywood, Tony (2002). "Review: Robert Schuman Piano Sonatas No. 1 & 3 (Naxos 8.554275)". Musicweb International.
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
- Piano Sonata No. 3, Op. 14: Partituur op die International Music Score Library Project
- Youtube video van 'n opvoering van die sonate deur Alexei Volodin
