Gaan na inhoud

Maurizio Pollini

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Maurizio Pollini
Pollini in 2009
Agtergrondinligting
Gebore5 Januarie 1942
Milaan, Italië
Sterf23 Maart 2024
Beroep(e)Pianis
Instrumenteklavier
EtiketteDG, EMI

Maurizio Pollini (5 Januarie 1942 – 23 Maart 2024) was 'n Italiaanse klassieke pianis. Hy is veral bekend vir sy vertolkings van Beethoven, Schubert, Chopin, Brahms en Schoenberg. Hy was ook 'n voorstander van moderne komponiste soos Pierre Boulez, Luigi Nono, Karlheinz Stockhausen, Giacomo Manzoni, Salvatore Sciarrino en Bruno Maderna.

Belangrike werke is gekomponeer vir Pollini, waarvan die bekendste is: Nono se ..... sofferte onde serene ..., Manzoni se Masse: omaggio a Edgard Varèse en Sciarrino se vyfde sonate. Pollini het al beide opera en orkestrale musiek gedirigeer, en soms voor die klavier gedirigeer tydens concertos.

Lewe en loopbaan

[wysig | wysig bron]

Pollini is in Milaan gebore. Sy vader was die Italiaanse rasionalistiese argitek Gino Pollini, van wie dit gesê is dat hy die eerste persoon was om modernistiese argitektuur na Italië in die 1930's te bring.[1] Pollini het aanvanklik klavier onder Carlo Lonati gestudeer tot die ouderdom van 13 en daarna onder Carlo Vidusso tot 18-jarige ouderdom.[2] Hy het 'n diploma aan die Milaanse konservatorium verwerf en die Internasionale Ettore Pozzoli Klavierkompetisie in Seregno (Italië) in 1959 en die Internasionale Chopin Klavierkompetisie in Warskou in 1960 gewen.[3]

Arthur Rubinstein, wat aan die hoof van die beoordelaarspaneel was, het Pollini as die wenner van die kompetisie verklaar en na bewering gesê: "daardie seun kan die klavier beter as enigeen van ons speel".[4]

Kort daarna het hy Chopin se Concerto No. 1 in E mineur vir EMI opgeneem saam met die Filharmoniese Orkes onder die Poolse dirigent Paul Kletzki, en ook opnames van Chopin se etudes gemaak.[5] Toe die Philharmonia Orkes Pollini 'n reeks konserte aangebied het, het hy volgens Peter Andry, die EMI-platevervaardiger, "'n klaarblyklike krisis in selfvertroue ondervind".[6]

Hy het kort daarna onder Arturo Benedetti Michelangeli gestudeer, by wie hy "'n presiese tegniek en emosionele terughoudendheid aangeleer het",[7] alhoewel sommige kritici kommer uitgespreek het dat Michelangeli se invloed Pollini se tegniek "pretensieus en koud" gemaak het.[6] Gedurende die vroeë 1960's het Pollini sy konsertopvoerings begin beperk. Hy het verkies om hierdie jare te spandeer deur op sy eie te studeer en sy repertorium uit te brei.[8]

In die 1960's het Pollini opvoerings gegee and opgetree saam met bekende orkeste in Europa, die VSA en die Verre Ooste. Hy het sy Amerikaanse debuut in 1968 gemaak, en sy eerste toer van Japan in 1974 onderneem.

Gedurende die 1960's en 1970's was Pollini 'n linkse politieke aktivis. Hy het saam met Luigi Nono gewerk in werke soos Nono se Como una ola de fuerza y luz (1972), wat ten doel gehad het om die sluipmoord op Luciano Cruz, 'n leier van die Chileense Revolusionêre Front, te betreur. Hy het saam met Claudio Abbado by La Scala opgetree in 'n siklus van konserte vir studente en werkers in 'n poging om 'n nuwe gehoor op te bou, aangesien Abbado en Pollini geglo het dat kuns vir almal moet wees.[9] Sommige van Pollini se opvoerings is oorskadu deur oproerighede in die gehoor, en een moes selfs beëindig word deur die ingryping van die polisie.

Pollini saam met Pierre Boulez in Parys (2009)

In 1985, by geleentheid van Bach se drie-honderdste herdenking, het hy die volledige eerste boek van Bach se Das Wohltemperierte Klavier gespeel. In 1987 het hy die volledige klavierkonserte van Ludwig van Beethoven in New York opgevoer saam met die Weense Filharmoniese Orkes onder Claudio Abbado, en tydens dieselfde geleentheid die orkes se erering ontvang. In 1993-94 het hy die eerste volledige siklus van Beethoven se klaviersonates in Berlyn en München gespeel en later ook in New York, Milaan, Parys, Londen en Wene.

Hy het tydens die Salzburg-fees in 1995 die eerste opvoering van die "Progetto Pollini", gegee - 'n reeks konserte waarin nuwe en ou werke in jukstaposisie geplaas is. 'n Soortgelyke reeks is gegee by Carnegie Hall in Januarie 2000, met "Perspectives: Maurizio Pollini", en by Londen se Royal Festival Hall in November 2010 met die "Pollini Projek", 'n reeks van vyf konserte, met werke wat strek van Bach tot Stockhausen. In Maart 2012 is aangekondig dat Pollini sy toekomstige optredes in die VSA om mediese redes gekanselleer het.[10]

In 2014 het Pollini opgetree tydens 'n toer wat die Salzburg-fees ingesluit het[11] en sy debuut gemaak by die Rheingau-musiekfees waartydens hy Chopin se Preludes, Opus 28 gespeel het in die Kurhaus Wiesbaden asook Boek 1 van Claude Debussy se Préludes.

Pollini is die vader van die pianis Daniele Pollini (gebore in 1978).[12]

Maurizio Pollini sterf op 23 Maart 2024 op 82-jarige ouderdom.[13][14]

Opnames

[wysig | wysig bron]

Pollini se eerste opnames vir Deutsche Grammophon in 1971 het Strawinski se Trois mouvements de Petrouchka en Prokofiëf se Sonate No. 7 ingesluit. Dit word steeds beskou as een van die briljantste twintigste eeuse klavieropnames. Hy was een van Deutsche Grammophon se top pianiste. Sy opname van Chopin se Études Opp. 10 en 25, (ook met Deutsche Grammophon) het aan Pollini internasionale aansien besorg. In 2002 het Deutsche Grammophon 'n 13-CD herdenkingsuitgawe vrygestel om Pollini se 60ste verjaardag te vier, en later 'n volledige vrystelling (58 cd's) van sy opnames vir die handelsmerk om sy 75ste verjaardag te herdenk. Sy vertolking van Beethoven se klaviersonates is in 2014 voltooi en vrygestel as deel van 'n 8-CD-stel.

Al was Pollini bekend vir sy uitsonderlike tegniek, is hy soms gekritiseer vir sy emosionele konserwatisme.[15] In sy onderhoude het Maurizio Pollini egter gesê dat hy: "op so akkurate wyse as moontlik probeer uitdrukking gee aan die bedoeling van die komponis, en dat dit regdeur sy loopbaan vir hom 'n belangrike oorweging was."

Toekennings en pryse

[wysig | wysig bron]

In 1996 het Pollini die Ernst von Siemens-musiekprys gewen. In 2001 het sy opname van Beethoven se Diabelli Variasies die Diapason d'or gewen. In 2007 het Pollini die Grammy-toekenning vir beste instrumentale solis (sonder orkes) gewen vir sy Deutsche Grammophon-opname van Frédéric Chopin se nokturnes. Die Praemium Imperiale is in 2010 aan hom toegeken.[16] Hy is in 2012 opgeneem in die musiektydskrif Gramophone se eregalery.[17]

Verdere leesstof

[wysig | wysig bron]
  • Botsford, K (1 Maart 1987). "The Pollini Sound". The New York Times. Besoek op 29 September 2007.
  • Norris, G (9 Maart 2006). "A maestro with a mission - to escape the 19th century". The Telegraph. Arts. London. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Desember 2007. Besoek op 29 September 2007.
  • Morrison, R (27 September 2007). "The model of a modern major maestro". Music. London: The Times. Besoek op 29 September 2007.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Maurizio Pollini at 70: International Superstar of the Piano". Music Makers. ABC Classic FM. Besoek op 29 Januarie 2013.
  2. ↑ Huang, Hao (1998). Music in the 20th century, Volume 2. Armonk NY: M E Sharpe Reference. p. 472. ISBN 978-0765680129.
  3. ↑ Dominguez, Frank, and Benjamin K. Roe. "Episode 62: Great Chopinists: Maurizio Pollini". World of Opera (in Engels). WDAV Classical Public Radio. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 April 2020. Besoek op 29 Januarie 2013.{{cite web}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  4. ↑ Hewett, Ivan (14 September 2010). "Maurizio Pollini: ice-man of the ivories". The Daily Telegraph (in Engels). London. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2020.
  5. ↑ Current Biography Yearbook, Volume 41. New York: H. W. Wilson. 1980. p. 321. ISBN 978-9997377036.
  6. ↑ 6,0 6,1 Andry, Peter, Robin Stringer, and Tony Locantro (2008). Inside the Recording Studio: Working with Callas, Rostropovich, Domingo, and the Classical Elite. Lanham MD: Scarecrow Press. p. 44. ISBN 978-0810860261.{{cite book}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  7. ↑ Morin, Alexander J. (2001). Classical Music: Third Ear: The Essential Listening Companion. San Francisco: Backbeat Books. p. 1134. ISBN 978-0879306380.
  8. ↑ Schonberg, Harold C. (1987). The Great Pianists: From Mozart to the Present. New York: Simon & Schuster. p. 488. ISBN 978-0671638375.
  9. ↑ Wroe, Nicholas (1 Januarie 2011). "Maurizio Pollini: a life in music". The Guardian (in Engels). London. The Guardian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Junie 2018. Besoek op 5 April 2012.
  10. ↑ "Chicago Symphony Orchestra Tickets & Events" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Mei 2012. Besoek op 5 April 2012.
  11. ↑ "Pollini, Maurizio" (in Duits). Deutsche Grammophon. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Augustus 2019. Besoek op 9 Augustus 2014.
  12. ↑ Michener, Charles (3 April 2000). "The Panoramic Pianist". The New Yorker (in Engels). p. 86. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Augustus 2018. Besoek op 19 April 2017.
  13. ↑ Allen 2024.
  14. ↑ Addio a Maurizio Pollini (in Italiaans)
  15. ↑ Schonberg, Harold. The Great Pianists from Mozart to the Present (1987 edition)
  16. ↑ "Actress Loren among Japan art prize winners". Google News. Agence France-Presse. 14 September 2010. Besoek op 14 September 2010.
  17. ↑ "Maurizio Pollini (pianist)" (in Engels). Gramophone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2014. Besoek op 12 April 2012.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Maurizio_Pollini&oldid=2807210"