Maurizio Pollini

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Jump to navigation Jump to search
Pollini in 2009

Maurizio Pollini (gebore op 5 Januarie 1942) is 'n Italiaanse klassieke pianis. Hy is veral bekend vir sy opvoerings van Beethoven, Scubert, Chopin, Brahms, en Schoenberg se werke. Hy is ook 'n voorstander van moderne komponiste soos Pierre Boulez, Luigi Nono, Karlheinz Stockhausen, Giacomo Manzoni, Salvatore Sciarrino en Bruno Maderna.

Belangrike werke is al gekomponeer vir Pollini, van wat die mees bekendste Nono se ..... sofferte onde serene ..., Manzoni se Masse: omaggio a Edgard Varèse end Sciarrino se Vyfde Sonata is. Pollini het al beide opera en orkestrale musiek gedirigeer, en soms vanaf die klavier af gedirigeer in sekere concertos.

Lewe en Loopbaan[wysig | wysig bron]

Pollini was gebore Milan. Sy vader was die Italiaanse rasionalistiese argitek Gino Pollini, van wie dit gesê is dat hy die eerste persoon was om modernistiese argitektuur na Italië in die 1930's te bring.[1] Pollini het aanvanklik klavier saam met Carlo Lonati gestudeer, tot die ouderdom van 13 jaar, en daarna met Carlo Vidusso tot hy 18 jaar oud was.[2] Hy het 'n diploma van die Milan-konservatorium verkry en beide die Internasionale Ettore Pozzoli Klavierkompetisie in Seregno (Italië) in 1959 en die Internasionale Chopin Klavierkompetisie in Warskou in 1960 gewen.[3]

Arthur Rubinstein, wat aan die hoof van die beoordelaarspaneel gesit het, het Pollini as die wenner van die kompetisie verklaar en na bewering gesê: "daardie seun kan die klavier beter as enige van ons speel".[4]

Kort daarna het hy Chopin se Concerto No. 1 in E mineur vir EMI opgeneem saam met die Filharmoniese Orkes onder die Poolse dirigent Paul Kletzki, en ook opvoerings van Chopin se etudes opgeneem.[5] Toe die Philharmonia Orkes Pollini 'n reeks konserte aangebied het, het hy ondervind wat die EMI produseerder Peter Andry genoem het "'n klaarblyklike krisis in selfvertroue".[6]

Hy het kort daarna saam met Arturo Benedetti Michelangeli gestudeer, van wie dit gesê word dat Pollini vanaf hom "'n presiese tegniek en emosionele terughoudendheid aangeleer het",[7] alhoewel sommige al kommer uitgespreek het dat Michelangeli se invloed daartoe gelei het dat Pollini se speelwerk "pretensieus en koud" geword het.[6] Gedurende die vroeë 1960's het Pollini sy konsertopvoerings begin beperk. Hy het verkies om eerder hierdie jare te spandeer deur op sy eie te studeer, en sy repertoire uit te brei.[8]

Sedert die 1960's het Pollini opvoerings gegee and opgetree saam met bekende en groot orkeste in Europa, die VSA en die Verre Ooste. Hy het sy Amerikaanse debuut in 1968 gemaak, en sy eerste toer van Japan in 1974 onderneem.

During the 1960s and 1970s was Pollini 'n linkse politieke aktivis. Hy het saam met Luigi Nono gewerk in werke soos Nono se Como una ola de fuerza y luz (1972), welke bedoel was om die sluipmoord op Luciano Cruz, 'n leier van die Chileense Revolusionêre Front, te betreur. Hy het saam met [Claudio Abbado]] by La Scala opgetree in 'n siklus van konserte vir studente en werkers, in 'n poging om 'n nuwe verhoor op te bou, aangesien Abbado en Pollini geglo het dat kuns vir almal moet wees.[9] Sommige van Pollini se opvoerings was oorskadu deur oproerighede in die verhoor, en een moes selfs beëindig word deur die ingryping of tussenkoms van die polisie, toe Pollini Viëtnam genoem het.

Pollini met Pierre Boulez in Parys (2009)

In 1985 by geleentheid van Johann Sebastian Bach se drie-honderdste herdenking, het hy die volledige eerste boek van Bach se Das Wohltemperierte Klavier gespeel. In 1987 het hy die volledige klavierkonserte van Ludwig van Beethoven in New York gespeel saam met die Weense Filharmoniese Orkes onder Claudio Abbado, en op dieselfde geleentheid die Orkes se Erering ontvang. In 1993-94 het hy die eerste volledige siklus van Beethoven se klaviersonatas in Berlyn en München gespeel en later ook in New York Stad, Milan, Parys, Londen en Wene.

Hy het tydens die Salzburg Fees in 1995 die eerste opvoering van die "Progetto Pollini", gegee - welke 'n reeks konserte was waarin nuwe en ou werke in jukstaposisie geplaas word. 'n Analoog reeks het plaasgevind by Carnegie Hall in Januarie 2000, met "Perspectives: Maurizio Pollini", en by Londen se Royal Festival Hall in November 2010 met die "Pollini Projek", 'n reeks van vyf konserte, met werke wat strek van Bach tot Stockhausen. In Maart 2012 was dit aangekondig dat Pollini al sy toekomstige optredes in die VSA vir mediese redes gekanselleer het.[10]

In 2014 speel Pollini op 'n toer wat die Salzburgfees ingesluit het[11] en het sy debuut gemaak by die Rheingau musiekfees en Chopin se Preludes, Opus 28 gespeel in die Kurhaus Wiesbaden, asook Boek 1 van Claude Debussy se Préludes.

Pollini is die vader van die pianis Daniele Pollini (gebore in 1978).[12]

Opnames[wysig | wysig bron]

Pollini se eerste opnames vir Deutsche Grammophon in 1971, het Igor Stravinski se Trois mouvements de Petrouchka and Sergei Prokofiëf se Sonata No. 7 ingesluit, wat steeds beskou word as 'n baken van twintigste eeuse klavieropnames. Sedertdien was hy een van Deutsche Grammophon se top pianiste. Sy opname van Frédéric Chopin se Études Opp. 10 en 25, (ook onder Deutsche Grammophon) het aan Pollini internasionale aansien besorg. In 2002 het Deutsche Grammophon 'n 13-CD herdenkingsuitgawe vrygestel om Pollini se 60ste verjaardag te herdenk, en 'n volledige uitgawe van 58 diskette van sy totale opnames vir die handelsmerk om sy 75ste verjaardag te herdenk. Sy Beethoven-klaviersonatas is voltooi in 2014, en is vrygestel in 'n 8-CD-houerstel.

Terwyl Pollini bekend is om sy eksepsionele tegniek, is hy al gekritiseer vir emosionele konserwatisme.[13] In sy onderhoude het Maurizio Pollini egter gesê dat hy: "op so akkurate wyse as moontlik probeer uitdrukking gee aan die komponis, regdeur sy loopbaan vir hom 'n belangrike oorweging was, en dat hy nie aandag aan sy eie emosies gee nie.".[14]

Toekennings en pryse[wysig | wysig bron]

In 1996 het Pollini die Ernst von Siemens-musiekprys gewen. In 2001 het sy opname van Beethoven se Diabelli Variasies die Diapason d'or gewen. In 2007 het Pollini die Grammy toekenning vir Beste Instrumentale Solis Opvoering (sonder orkes) gewen vir sy Deutsche Grammophon opname van Frédéric Chopin se nokturnes. Die Praemium Imperiale is in 2010 aan hom toegeken.[15] Hy is in die Gramophone tydskrif se "Hall of Fame" opgeneem in 2012.[16]

Verdere Leeswerk[wysig | wysig bron]

  • Botsford, K (1 March 1987). "The Pollini Sound". The New York Times. Besoek op 2007-09-29. Cite has empty unknown parameter: |coauthors= (help)
  • Norris, G (9 March 2006). "A maestro with a mission - to escape the 19th century". The Telegraph. Arts. London. Besoek op 2007-09-29. Cite has empty unknown parameter: |coauthors= (help)
  • Morrison, R (27 September 2007). "The model of a modern major maestro". Music. London: The Times. Besoek op 2007-09-29. Cite has empty unknown parameter: |coauthors= (help)

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Maurizio Pollini at 70: International Superstar of the Piano|url=http://www.abc.net.au/classic/content/2012/12/29/3662057.htm%7Cwork=Music Makers|publisher=ABC Classic FM|opsporingsdatum 29 January 2013
  2. ↑ Huang, Hao (1998). Music in the 20th century, Volume 2. Armonk NY: M E Sharpe Reference. p. 472. ISBN 978-0765680129.
  3. ↑ Dominguez, Frank, and Benjamin K. Roe. "Episode 62: Great Chopinists: Maurizio Pollini". World of Opera (in Engels). WDAV Classical Public Radio. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 April 2020. Besoek op 29 Januarie 2013.
  4. ↑ Hewett, Ivan (14 September 2010). "Maurizio Pollini: ice-man of the ivories". The Daily Telegraph (in Engels). London. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2020.
  5. ↑ Current Biography Yearbook, Volume 41. New York: H. W. Wilson. 1980. p. 321. ISBN 978-9997377036.
  6. ↑ 6,0 6,1 Andry, Peter, Robin Stringer, and Tony Locantro (2008). Inside the Recording Studio: Working with Callas, Rostropovich, Domingo, and the Classical Elite. Lanham MD: Scarecrow Press. p. 44. ISBN 978-0810860261.
  7. ↑ Morin, Alexander J. (2001). Classical Music: Third Ear: The Essential Listening Companion. San Francisco: Backbeat Books. p. 1134. ISBN 978-0879306380.
  8. ↑ Schonberg, Harold C. (1987). The Great Pianists: From Mozart to the Present. New York: Simon & Schuster. p. 488. ISBN 978-0671638375.
  9. ↑ Wroe, Nicholas (1 Januarie 2011). "Maurizio Pollini: a life in music". The Guardian (in Engels). London. The Guardian. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Junie 2018. Besoek op 5 April 2012.
  10. ↑ "Chicago Symphony Orchestra Tickets & Events" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Mei 2012. Besoek op 5 April 2012.
  11. ↑ "Pollini, Maurizio" (in Duits). Deutsche Grammophon. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Augustus 2019. Besoek op 9 Augustus 2014.
  12. ↑ Michener, Charles (3 April 2000). "The Panoramic Pianist". The New Yorker (in Engels). p. 86. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Augustus 2018. Besoek op 19 April 2017.
  13. ↑ Schonberg, Harold. The Great Pianists from Mozart to the Present (1987 edition)
  14. ↑ Sitasie word benodig. Desember 2018
  15. ↑ "Actress Loren among Japan art prize winners". Google News. Agence France-Presse. 14 September 2010. Besoek op 14 September 2010.
  16. ↑ "Maurizio Pollini (pianist)" (in Engels). Gramophone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Februarie 2014. Besoek op 12 April 2012.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Maurizio_Pollini&oldid=2210931"