Les Six

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Le Groupe des six, 1922, skildery deur Jacques-Émile Blanche. Hierdie skildery van agt persone beeld slegs vyf lede van Les Six uit; Louis Durey was nie teenwoordig nie. In die middel: pianis Marcelle Meyer. Aan die linkerkant, van bo na onder: Germaine Tailleferre, Darius Milhaud, Arthur Honegger, Jean Wiener. Aan die regterkant, in 'n staande posisie: Francis Poulenc, Jean Cocteau; en gesete: Georges Auric.[1]

"Les Six" (Die Ses) is die naam wat gegee is aan 'n groep van ses komponiste. Van die groep was vyf lede Fransmanne en een Switser. Hulle het geleef en gewerk in Montparnasse. Die oorsprong van die naam kan teruggevind word na twee artikels uit die 1920's deur die musiekkritikus Henri Collet in die joernaal Comœdia (sien Bronne).[2][3] Die groep se musiek word dikwels getipeer as 'n neo-klassieke reaksie teen beide die musiekstyl van Richard Wagner en die impressionistiese musiek van Claude Debussy en Maurice Ravel.

Lede[wysig | wysig bron]

Die lede van die groep was:

  • Georges Auric (1899–1983)
  • Louis Durey (1888–1979)
  • Arthur Honegger (1892–1955)
  • Darius Milhaud (1892–1974)
  • Francis Poulenc (1899–1963)
  • Germaine Tailleferre (1892–1983)

Les nouveaux jeunes[wysig | wysig bron]

In 1917, toe baie teaters en konsertsale gesluit was weens die Eerste Wêreldoorlog, het Blaise Cendrars en die skilder Moïse Kisling besluit om konserte te hou by 6 rue Huyghens, die ateljee van die skilder Émile Lejeune (1885–1964). Vir die eerste van die geleenthede is die mure van die ateljee versier met skilderye deur Picasso, Matisse, Léger, Modigliani, en andere. Musiek deur Satie, Honegger, Auric, en Durey is gespeel. Hierdie konsert het aan Satie die idee gegee om 'n groep komponiste rondom homself te skaar wat bekend sou wees as Les nouveaux jeunes, die voorloper van Les Six.

Die Ses[wysig | wysig bron]

Milhaud het die volgende gesê oor dié groep:

[Collet] het op absoluut arbitrêre wyse ses name gekies, dié van Auric, Durey, Honegger, Poulenc, Tailleferre en myself, bloot omdat ons mekaar geken het en ons vriende was en op dieselfde musiekprogramme verskyn het, ongeag daarvan of ons temperamente en persoonlikhede dieselfde was of nie! Auric en Poulenc het die idees van Cocteau gevolg, Honegger het die Duitse Romantiek gevolg, en ek, Mediterreense liriek!
—Ivry 1996

En volgens Poulenc:

Die diversiteit van ons musiek, van ons smake en afkere, het enige algemene estetika uitgesluit. Wat kan meer anders wees as die musiek van Honegger en Auric? Milhaud het Magnard bewonder, en ek nie; nie een van ons het van Florent Schmitt gehou nie, vir wie Honegger gerespekteer het; Honegger, aan die ander kant, het 'n diepliggende minagting gehad vir Satie, vir wie Auric, Milhaud en ek aanbid het.
—Aangehaal in Mark Amory, Lord Berners: The Last Eccentric, 1998, hfsk. VI

Maar dit is egter net een weergawe van hoe die Groep van Ses (Le Six) ontstaan het. Ander skrywers, soos Ornella Volta, het die maneuvers van Jean Cocteau om die leier te word van 'n avant-garde-groep wat aan musiek gewy is, beklemtoon, soos die kubistiese en surrealistiese groepe wat kort tevore in die beeldende kunste en letterkunde ontstaan het, met Pablo Picasso, Guillaume Apollinaire, en André Breton as hul sleutelverteenwoordigers. Die feit dat Satie die Nouveaux jeunes minder as 'n jaar ná die aanvang van die groep verlaat het, was die "geskenk uit die hemel" waarop Cocteau gewag het: sy 1918-publikasie, Le Coq et l'Arlequin,[4] was glo die aanvangspunt van Le Six.

Na die Tweede Wêreldoorlog het Jean Cocteau en Les Six begin om 'n kroeg bekend as "La Gaya" te besoek, wat later bekendheid verwerf het as die kabaretkafee Le Boeuf sur le Toit (Die Os op die Dak), nadat die onderneming na 'n groter perseel verskuif het. Aangesien Milhaud se beroemde ballet op die ou perseel bedink is, het die nuwe kroeg die naam aangeneem van Le bœuf sur le toit (Milhaud se ballet).[5] Op die hernoemde kroeg se openingsaand het die pianis Jean Wiéner musiek deur George Gershwin en Vincent Youmans gespeel, terwyl Cocteau en Milhaud perkussie gespeel het. Onder die aanwesiges was impresario Sergei Diaghilev, die skilder Pablo Picasso, die filmmaker René Clair, die sanger Jane Bathori, en die akteur en sanger Maurice Chevalier. Nog 'n gereelde gas was die jong Amerikaanse komponis Virgil Thomson, wie se komposisies in die daaropvolgende jare deur lede van Les Six beïnvloed is.[6][7][8][9]

Samewerkings[wysig | wysig bron]

Alhoewel die bestaansrede van die groep nie was om saam aan komposisies te werk nie, was daar ses geleenthede, versprei oor 36 jaar, waarop sommige lede van die groep wel aan dieselfde projek saamgewerk het. By slegs een van hierdie geleenthede was die hele Groep van Ses betrokke; in ander het komponiste van buite die groep ook deelgeneem.

Auric en Poulenc was by al ses hierdie samewerkings betrokke, Milhaud in vyf, Honegger en Tailleferre in drie, maar Durey in slegs een.

1920: L'Album des Six[wysig | wysig bron]

In 1920 het die groep 'n album van klavierstukke, bekend as L'Album des Six, saam gepubliseer. Dit was die enigste werk waarby al ses komponiste betrokke was.

  1. Prélude (1919) – Auric
  2. Romance sans paroles, Op. 21 (1919) – Durey
  3. Sarabande, H 26 (1920) – Honegger
  4. Mazurka (1914) – Milhaud
  5. Valse in C, (1919) – Poulenc
  6. Pastorale, Enjoué (1919) – Tailleferre

1921: Les mariés de la tour Eiffel[wysig | wysig bron]

In 1921 het vyf van die lede saam die musiek gekomponeer vir Cocteau se ballet Les mariés de la tour Eiffel, wat vervaardig is deur die Ballets suédois, mededinger van die Ballets Russes. Cocteau het oorspronklik die projek aan Auric voorgestel, maar aangesien Auric nie vinnig genoeg klaargemaak het om by die repetisieskedule in te pas nie, het hy die werk onder die ander lede van Les Six verdeel. Durey, wat nie in Parys was nie, het verkies om nie deel te neem nie. Die première was die geleentheid van 'n openbare skandaal wat meegeding het met dié van Le Sacre du printemps in 1913. Ten spyte hiervan was Les mariés de la tour Eiffel regdeur die 1920's deel van die repertorium van die Ballets suédois.

  1. Overture (14 Julie) – Auric
  2. Marche nuptiale – Milhaud
  3. Discours du General (Polka) – Poulenc
  4. La Baigneuse de Trouville – Poulenc
  5. La Fugue du Massacre – Milhaud
  6. La Valse des Depeches – Tailleferre
  7. Marche funèbre – Honegger
  8. Quadrille – Tailleferre
  9. Ritournelles – Auric
  10. Sortie de la Noce – Milhaud

1927: L'éventail de Jeanne[wysig | wysig bron]

In 1927 het Auric, Milhaud en Poulenc, saam met sewe ander komponiste wat nie deel van Les Six was nie, die kinderballet L'éventail de Jeanne gekomponeer.

  1. Fanfare – Maurice Ravel
  2. Marche – Pierre-Octave Ferroud
  3. Valse – Jacques Ibert
  4. Canarie – Alexis Roland-Manuel
  5. Bourrée – Marcel Delannoy
  6. Sarabande – Albert Roussel
  7. Polka – Milhaud
  8. Pastourelle – Poulenc
  9. Rondeau – Auric
  10. Finale: Kermesse-Valse – Florent Schmitt

1949: Mouvements du coeur[wysig | wysig bron]

In 1949 het Auric, Milhaud en Poulenc saam met drie ander komponiste, Mouvements du coeur: Un hommage à la mémoire de Frédéric Chopin, 1849–1949 geskryf. Dit werk is 'n suite van liedere vir bariton of bas en klavier na die woorde van Louise Lévêque de Vilmorin in herdenking van die eeufees van Frédéric Chopin se dood.

  1. Prélude – Henri Sauguet
  2. Mazurka – Poulenc
  3. Valse – Auric
  4. Scherzo impromptu – Jean Françaix
  5. Étude – Léo Preger
  6. Ballade nocturne – Milhaud
  7. Postlude: Polonaise – Henri Sauguet

1952: La guirlande de Campra[wysig | wysig bron]

In 1952 het Auric, Honegger, Poulenc, Tailleferre en drie ander komponiste saamgewerk aan 'n orkestrale werk getiteld La guirlande de Campra.[10]

  1. Toccata – Honegger
  2. Sarabande et farandole – Jean-Yves Daniel-Lesur
  3. Canarie – Alexis Roland-Manuel
  4. Sarabande – Tailleferre
  5. Matelote provençale – Poulenc
  6. Variation – Henri Sauguet
  7. Écossaise – Auric

1956: Variations sur le nom de Marguerite Long[wysig | wysig bron]

In 1956 het Auric, Milhaud, Poulenc en vyf ander komponiste 'n orkestrale suite geskep ter ere van die pianis Marguerite Long, getiteld Variations sur le nom de Marguerite Long

  1. Hymne solennel – Jean Françaix
  2. Variations en forme de Berceuse pour Marguerite Long – Henri Sauguet
  3. La Couronne de Marguerites ("The Crown of Daisies"), Valse en forme de rondo – Milhaud
  4. Nocturne – Jean Rivier
  5. Sérénades – Henri Dutilleux
  6. Intermezzo – Jean-Yves Daniel-Lesur
  7. Bucolique, FP. 160[11] – Poulenc
  8. ML (Allegro: Finale) – Auric

Geselekteerde musiek deur individuele lede van Les Six[wysig | wysig bron]

  • Salade deur Milhaud; oorspronklik opgevoer in 1924 in 'n produksie van Graaf Etienne de Beaumont
  • La nouvelle Cythère deur Tailleferre; geskryf in 1929 vir die Ballets Russes en nie uitgevoer nie weens Diaghilev se skielike dood
  • Cinq bagatelles deur Auric
  • Les biches, ballet (1922/23) deur Poulenc
  • Le Bal Masqué, cantate profane sur des poèmes de Max Jacob (Bariton, ensemble) (1932), deur Poulenc
  • Scaramouche deur Milhaud
  • Le bœuf sur le toit deur Milhaud
  • Sonate pour violon seul deur Honegger
  • Danse de la chèvre vir solofluit deur Honegger
  • Sonate champêtre vir hobo klarinet, fagot en klavier, deur Tailleferre

Bronnelys[wysig | wysig bron]

  • Jean Cocteau: Le Coq et l'Arelquin: Notes autour de la musique (Paris: Éditions de la Sirène, 1918).
  • Henri Collet: "La Musique chez soi (XII): Un livre de Rimsky et un livre de Cocteau – Les Cinq russes, les Six français, et Erik Satie", in: Comœdia, 16 Januarie 1920, p. 2.
  • Henri Collet: "La Musique chez soi (XIII): "Les 'Six' français – Darius Milhaud, Louis Durey, Georges Auric, Arthur Honegger, Francis Poulenc et Germaine Tailleferre", in: Comœdia, 23 Januarie 1920, p. 2.
  • Fondation Erik Satie (ed.): Le Groupe des Six et ses amis: 70e anniversaire (Paris: Placard, 1990), ISBN 2-907523-01-5.
  • Ornella Volta: Satie/Cocteau. Les Malentendus d'une entente (Bègles: Le Castor Astral, 1993), ISBN 2-85920-208-0.
  • Benjamin Ivry: Francis Poulenc (Londen: Phaidon Press, 1996), ISBN 0-7148-3503-X.
  • Roger Nichols: The Harlequin Years: Music in Paris 1917–1929 (Londen: Thames & Hudson, 2002), ISBN 0-500-51095-4.
  • Robert Shapiro: Les Six: The French Composers and their Mentors Jean Cocteau and Erik Satie (Londen/Chicago: Peter Owen, 2011), ISBN 978-0-7206-1293-6.
  • Jane F. Fulcher: The Composer as Intellectual. Music and Ideology in France, 1914–1940 (New York: Oxford University Press, 2005).
  • Barbara L. Kelly: Music and Ultra-Modernism in France, a Fragile Consensus, 1913–1939 (Woodbridge: Boydell Press, 2013).

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Bialek, Mireille (Desember 2012). "Jacques-Émile Blanche et le Groupe des Six" (PDF). La Gazette des Amis des Musées de Rouen et du Havre. No. 15. p. 7. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 11 Desember 2021. Besoek op 18 Julie 2021.
  2. ↑ Collet, Henri (16 Januarie 1920). "La Musique chez soi (XII): Un livre de Rimsky et un livre de Cocteau – Les Cinq russes, les Six français, et Erik Satie". Comœdia. p. 2.
  3. ↑ Collet, Henri (23 Januarie 1920). "La Musique chez soi (XIII): "Les 'Six' français – Darius Milhaud, Louis Durey, Georges Auric, Arthur Honegger, Francis Poulenc et Germaine Tailleferre". Comœdia. p. 2.
  4. ↑ Hurard-Viltard, Eveline (1989). "Jean Cocteau et la musique à travers «Le Coq et l'Arlequin»" (PDF). Revue de l’Université de Bruxelles. Université Libre de Bruxelles. pp. 85ff. Besoek op 18 Julie 2021.
  5. ↑ Roger Stéphane, "Portrait souvenir de Jean Cocteau" (transkripsie van 'n Franse televisieonderhoud in 1963 deur die skrywer) (Tallandier, 1964), pp. 63–67, ISBN 2-235-01889-0.
  6. ↑ Virgil Thomson: Virgil Thomson (New York: Library of America & Penguin Random House, 2016), ISBN 978-1-59853-476-4, p. 135–136; Virgil Thomson and Le Boeuf sur le Toit on https://books.google.com
  7. ↑ Alex Ross: The Rest is Noise. Listening to the Twentieth Century (New York: Picador, 2007), ISBN 978-0-312-42771-9, p. 110; Virgil Thomas describes Le Boeuf sur le Toit on https://books.google.com
  8. ↑ Lee Stacey & Lol Henderson (reds): Encyclopedia of Music in the 20th Century (New York: Routledge, 2013), p. 631; Virgil Thomson on Google Books
  9. ↑ Encyclopedia Britannica Virgil Thomson on www.britannica.com.
  10. ↑ Cocteau, Satie & Les Six Geargiveer 29 September 2010 op Wayback Machine
  11. ↑ Carl B. Schmidt, The Music of Francis Poulenc (1899-1963): A Catalogue. Opgespoor op 17 Mei 2016

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Les_Six&oldid=2619391"