Mangaanknol

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Mangaanknolle

Aflandige mangaanknolle is neerslae van metaaloksiede wat op die oseaanvloer aangetref kan word.

Dit is 'n afgemene fenomeen in al die oseane en word ook in die oseane rondom Suid-Afrika gevind, soos in die Kaapkom (WNW van Kaapstad), die Kaapgang (SO Kaapkom, SSW van Kaapstad), die Mosambiekkom (OSO van Gqeberha en suid van die Zambezi-diepseewaaier) en die Mosambiekrif (ONO van Oos-Londen).[1]

In die Kaapkom is tot 18 [kg/m2 droë gewig vanuit 'n diepte van 5 049 m opgediep. Die samestelling van hierdie knolle kan wissel.

Element SO Kaapkom % Mosambiekrif %
Mn 17,1 21,91
Fe 11,5 13,73
Si 10,6 2,64
Al 2,12 0,93
Na 1,67 1,27
Mg 1,38 1,18
P 0,269 0,22
Ca 1,72 2,36
Ti 0,515 0,55
K 0,864
Ni 0,723 0,26
Cu 0,205 0,05
Co 0,123 0,27

Van hierdie elemente is nikkel, koper en kobalt die waardevolste. Yster en mangaan is mos ook op die land volop. Die waardevolste knolle word in die Sentrale Pasifiese Oseaan gevind. Rondom Suid-Afrika in die Ni+Cu+Co inhoud selde bo 2% en dit word nie as ekonomies haalbaar gesien.

Vorming[wysig | wysig bron]

Mangaanknolle kan baie oud wees. Die spoed waarmee hulle groei is nie meer as 2 tot 4 milimeter per miljoen jaar. Die meeste het in die Mioseen of Plioseen begin om te groei. Die knol se kern kan 'n stukkie vulkaniese materiaal wees, maar tande van uitgestorwe haaie uit die Mio- of Plioseen word ook gevind.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. J. Rogers (1995). "A comparative study of manganese nodules off southern Africa". South African Journal of Geology. 98 (2).{{cite journal}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)