Oceanus Procellarum
Oceanus Procellarum is die grootste van die Maria, of Maanseë, op die Maan. Dit is aan die westekant van die aardgerigte kant van die Maan geleë, soos vanaf die Noordelike Halfrond gesien.
Beskrywing[wysig | wysig bron]
Oceanus Procellarum het 'n oppervlakte van 4 miljoen km² en is ongeveer 2500 km lank van noord na suid. Soos alle Maria, is Oceanus Procellarum gevorm deur vloedbasalte wat 'n groot deel van die maanoppervlak bedek het met 'n gladde laag donker gestolde lawa. Anders as ander Maanmaria, is Oceanus Procellarum nie beperk tot 'n duidelike impakbekken nie.
Langs die rande is klein "baaitjies" en "seë", insluitende Mare Nubium en Mare Humorum in die suide. In die noordooste word Oceanus Procellarum van Mare Imbrium geskei deur Montes Carpatus. In die noorde is die "baai" Sinus Roris.
Naamgewing[wysig | wysig bron]
William Gilbert[wysig | wysig bron]
Die heel eerste naam vir hierdie gebied het gekom van William Gilbert wat dit Insula Longa genoem het.
Giovanni Battista Riccioli[wysig | wysig bron]
Die naam Oceanus Procellarum wat amptelik deur die Internasionale Astronomiese Unie (IAU) erken word, kom van Giovanni Battista Riccioli. Hierdie benaming, Latyn vir oseaan van storms, kom van die bygeloof dat wanneer die maansee sigbaar word, tydens 'n maanfase in die noordelike halfrond, slegte weer oppad was.
Ruimtereise[wysig | wysig bron]
Die onbemande maanlanders Luna 9 en 13 (Sowjetunie), Surveyor 1 en 3 (Verenigde State) en Chang'e 5 (China) het al in die Oceanus Procellarum geland, asook die bemande Apollo 12 met die ruimtevaarders Charles Conrad Jr. en Alan Bean, aan boord.
Verbygaande maanverskynsels[wysig | wysig bron]
In Oceanus Procellarum is daar 'n sogenaamde vuurherd van verbygaande verskynsels van veranderlike aard, of in Engels Transient Lunar Phenomena, TLP. Maanwaarnemers het al in die verlede rooierige kolle in die omgewing van die vuurherd gesien naby die noordwestelik geleë Lichtenbergkrater.
Literatuur en maanatlasse[wysig | wysig bron]
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beskrywings van teleskopiese waarneembare oppervlakdetails op die maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus.
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.