Duinmol

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Duinmolle
Wetenskaplike klassifikasie
Koninkryk:
Filum:
Klas:
Orde:
Suborde:
Infraorde:
Parvorder:
Familie:
Bathyergidae

Waterhouse, 1841
Genera
Sien teks

Die duinmol is 'n knaagdier. Die dier is nie verwant aan 'n mol nie. Die naaste verwantskap met 'n ander diergroep is met die ystervark. Die familie kom slegs voor in Afrika, suid van die Saharawoestyn. In Suider-Afrika is daar ses verskillende spesies, in drie genera.

Identifikasie[wysig | wysig bron]

'n Duinmol het klein ogies, en die ore is ook klein. Die pote en stert is kort. Die dier het enorme snytande wat uit die bek uithang.

Genera[wysig | wysig bron]

Verspreiding[wysig | wysig bron]

Sien die verskillende spesies vir spesifieke verspreidingskaarte.

Habitat[wysig | wysig bron]

Die dier leef slegs ondergronds. Dit word selde bogronds gewaar.

Gedrag[wysig | wysig bron]

Die duinmol se kloutjies en tande is aangepas om goed te kan grawe; die tande maak die grond los, en die pote skop die klonte grond weg. Van bogronds gewaar 'n mens niks van hulle gedrag nie. Die dier het slegs las van vyande wanneer dit naby aan die grondoppervlakte 'n hopie grond uitstoot. Slange, roofdiere en roofvoëls kan dit dan vang. Verder open so 'n grondhopie nie direk op die hooftonnelgebied van die duinmol nie, maar op 'n sytonnel. Tonnels om kos te soek word gegrawe wanneer die grond nat en sag is. Tydens die droë seisoen herskuif die dier baie grondmateriaal ondergronds en blokkeer groot gedeeltes van die tonnelsisteem waarin dit lewe.

Geluide[wysig | wysig bron]

Onbekend.

Kos[wysig | wysig bron]

Die diersoort eet knolle en bolle wat dikwels dodelik gifitg is vir ander soogdiere.

Voortplanting[wysig | wysig bron]

Dit blyk of duinmol lank leef in die natuur, besonder lank in gevangenskap; en of die vrugbaarheid met ouderdom toeneem. (Sien ook Ou duinmolle stimuleer navorsing op veroudering)

Spoor en veldtekens[wysig | wysig bron]

Die hopies grond wat opgestoot word, is die enigste teken daarvan.

Galery[wysig | wysig bron]

Sien ook[wysig | wysig bron]

Bronne[wysig | wysig bron]

  • 'Smither's Mammals of Southern Africa. A field guide'. Redakteur Peter Apps. Derde uitgawe, 2000.
  • 'Veldgids tot die soogdiere van Suider-Afrika'. Chris en Tilde Stuart. Eerste uitgawe, 1988.