Alain Touraine

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Alain Touraine

Alain Touraine (3 Augustus 19259 Junie 2023) was 'n Franse sosioloog. Hy was die navorsingsdirekteur by die École des Hautes Études en Sciences Sociales, waar hy die Centre d'étude des mouvements sociaux gestig het. Touraine was 'n belangrike figuur in die stigting van die Franse sosiologie van werk na die Tweede Wêreldoorlog en het later 'n internasionaal bekende sosioloog van sosiale bewegings geword, veral die studentebeweging van Mei 68 in Frankryk en die Solidariteit-vakbondbeweging in kommunistiese Pole.

Biografie[wysig | wysig bron]

Touraine het sy khâgne (voorbereidende skool) aan die Lycée Louis-le-Grand in Parys voltooi en in 1945 die École Normale Supérieure betree. Hy het sy studies aan die ENS verlaat vir 'n navorsingsreis in Hongarye, en daarna by 'n myn in Valenciennes gewerk in 1947-1948 na sy terugkeer na Frankryk. Touraine se werk in die industriële milieu en sy gelyktydige ontdekking van die sosioloog Georges Friedmann se Problèmes humains du machinisme industriel het daartoe gelei dat hy teruggekeer het na studies in geskiedenis aan die ENS en in 1950 die agregasie in geskiedenis geslaag het.

Dieselfde jaar het hy 'n navorser in sosiologie aan die CNRS geword en in die nuwe subveld van werksosiologie onder Friedmann gewerk. Touraine het veldnavorsing gedoen by die Renault-motorfabriek in Boulogne-Billancourt in Parys, wat sou lei tot sy eerste sosiologiese monografie wat in 1955 gepubliseer is.[1] In 1952 het hy 'n toekenning van die Rockefeller-stigting ontvang om aan Harvard-universiteit saam met Talcott Parsons te studeer.

Touraine het sy twee doktorale proefskrifte in 1964 aan die Universiteit van Parys verdedig. Sy hooftesis is in 1965 gepubliseer as Sociologie de l'action, en sy klein proefskrif as La conscience ouvrière in 1966, albei deur Éditions du Seuil.

Touraine is die pa van twee kinders: Marisol, wat van 2012 tot 2017 as die Franse minister van maatskaplike sake en gesondheid in die regering van Jean-Marc Ayrault en Manuel Valls gedien het; en Philippe, ’n professor in endokrinologie aan die Pitié-Salpêtrière-hospitaal in Parys.

Werk[wysig | wysig bron]

Deel van die eerste generasie Franse sosioloë du travail na die Tweede Wêreldoorlog, Touraine was 'n pionier van sosiologiese veldwerk in industriële omgewings in Frankryk, wat gebruik gemaak het van die invloed van Amerikaanse bedryfsosiologie en industriële verhoudings, sowel as die opname-navorsing van Paul Lazarsfeld.[2] Touraine se 1955-studie van Renault het die "ABC"-teorie van outomatisering verwoord wat deur 1960's radikale sosioloë van die "nuwe werkersklas" aangeneem is, insluitend Serge Mallet.[3]

Touraine se volwasse werk na 1960 is gegrond op 'n "sosiologie van aksie", wat hy "aksionalisme" genoem het,[4] en glo dat die samelewing sy toekoms vorm deur strukturele meganismes en sy eie sosiale stryd. Uitgedruk in sy eerste teoretiese stelling, Sociologie de l'action, het Touraine "aksionalisme" opgevat as 'n alternatief vir die funksionalisme van Talcott Parsons, waarteen hy gereeld minagting deur sy loopbaan uitgespreek het.[5]

Touraine was 'n professor in sosiologie by Nanterre toe die studentebeweging van Mei 1968 op sy kampus uitgebreek het. Touraine het die beweging op die grond waargeneem en een van die eerste studies daaroor geskryf; 1968 was 'n oorgang in sy werk weg van arbeid en die werkersklas na sosiale bewegings.[6] Touraine, wat in sy 1960's werk 'n groot teoretikus van die "industriële samelewing" was, het in 1969 een van die eerste boeke gepubliseer wat 'n konsep van "post-industriële samelewing" verwoord, hoewel die Amerikaanse sosioloë Daniel Bell en David Riesman reeds die term gebruik het.[7]

Sy grootste belangstelling vir die grootste deel van sy loopbaan was met sosiale bewegings. Hy het dit omvattend bestudeer en geskryf oor werkersbewegings regoor die wêreld, veral in Latyns-Amerika. In Pole waar hy die opkoms van die andersdenkende beweging Solidarnosc waargeneem en gehelp het. Terwyl hy in Pole was, het hy die navorsingsmetode van "sosiologiese intervensie" ontwikkel wat in "The Voice and the Eye" (La Voix et le Regard) [1981] uiteengesit is.

Touraine het gewild geword in Latyns-Amerika sowel as in die vasteland van Europa. Hy het nie daarin geslaag om dieselfde erkenning in die Engelssprekende wêreld te kry nie, hoewel die helfte van sy boeke in Engels vertaal is. Hy het in 1969 deelgeneem aan die Universitas-projek wat deur die Argentynse argitek Emilio Ambasz georganiseer is.

Eerbewyse[wysig | wysig bron]

In 2010 is hy saam met Zygmunt Bauman die Príncipe de Asturias-prys vir Kommunikasie en Geesteswetenskappe beloon.[8] Touraine het die Légion d'Honneur in 2014 ontvang tydens sy dogter Marisol se mandaat as Franse Minister van Maatskaplike Sake.[9]

Geselekteerde publikasies[wysig | wysig bron]

  • Touraine, A. (1965) Sociologie de l'action. Paris: Seuil.
  • Touraine, A. (1966) La conscience ouvrière. Paris: Seuil.
  • Touraine, A. (1968) Le mouvement de mai ou le communisme utopique. Paris: Seuil.
  • Touraine, A. (1969) La société post-industrielle. Paris: Seuil.
  • Touraine, A. (1971). The Post-Industrial Society. Tomorrow's Social History: Classes, Conflicts and Culture in the Programmed Society. New York: Random House.
  • Touraine, A. (1977). The Self-Production of Society. Chicago: The University of Chicago Press.
  • Touraine, A. (1981). The Voice and the Eye: An Analysis of Social Movements. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Dubet, F., A. Touraine and M. Wieviorka (1983). Solidarity: The Analysis of a Social Movement: Poland 1980-1981. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Touraine, A. (1995). Critique of Modernity. Oxford: Blackwell.
  • Touraine, A. (1999). "Chapter 9: Society Turns Back Upon Itself." The Blackwell Reader in Contemporary Social Theory. Ed. Anthony Elliott. New York: John Wiley & Sons, Incorporated, 1999.
  • Touraine, A. (2000). Can We Live Together?: Equality and Difference. Stanford, Calif.: Stanford University Press.
  • Touraine, A. (2006). Le Monde des Femmes. Paris: Fayard.
  • Touraine, A. (2007). New Paradigm for Understanding Today's World. Cambridge, Malden: Polity.
  • Touraine, A. (2009). Thinking Differently. Cambridge, Malden: Polity.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Touraine, Alain (1955). L'évolution du travail ouvrier aux usines Renault. Paris: CNRS.
  2. Chapoulie, Jean-Michel (1991). "La seconde fondation de la sociologie française, les États-Unis et la classe ouvrière". Revue française de sociologie. 32: 321–364. doi:10.2307/3322321. JSTOR 3322321.
  3. Masson, Philippe (2017). Les enquêtes sociologiques en France depuis 1945. Paris: La Découverte. pp. 37–56.
  4. Volkmar Gessner, David Nelken, European Ways of Law: Towards a European Sociology of Law (2007), bl. 166.
  5. Touraine, Alain (1977). Un désir d'histoire. Paris: Stock. pp. 64–67.
  6. Touraine, Alain (1971). The May Movement: Revolt and Reform. Vertaal deur Mayhew, Leonard. New York: Random House.
  7. Brick, Howard (1998). "Optimism of the Mind: Imagining Postindustrial Society in the 1960s and 1970s". American Quarterly. 44:3: 348–380.
  8. [1] Geargiveer 31 Mei 2010 op Wayback Machine
  9. Temps de Lecture 2 min. "Légion d'honneur : Alain Touraine, Françoise de Panafieu et Renaud Lavillenie parmi les promus". Lemonde.fr. Besoek op 25 April 2019.