Daniel Bell

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Daniel Bell

Daniel Bell (10 Mei 1919 – 25 Januarie 2011)[1] was 'n Amerikaanse sosioloog, skrywer, redakteur en professor aan die Harvard-universiteit, veral bekend vir sy bydraes tot die studie van post-industrialisme. Hy is beskryf as "een van die voorste Amerikaanse intellektuele van die naoorlogse era".[2] Sy drie bekendste werke is The End of Ideology, The Coming of Post-Industrial Society, en The Cultural Contradictions of Capitalism.[3]

Biografie[wysig | wysig bron]

Vroeë lewe[wysig | wysig bron]

Daniel Bell is in 1919 in die Lower East Side van Manhattan in New York gebore. Sy ouers, Benjamin en Anna Bolotsky, was Joodse[4][5] immigrante, oorspronklik van Oos-Europa. Hulle het in die klerebedryf gewerk.[6] Sy pa het gesterf toe hy agt maande oud was, en hy het arm grootgeword,[7] wat saam met sy ma en sy ouer broer Leo by familie gewoon het.[8] Toe hy 13 jaar oud was, is die familie se naam verander van Bolotsky na Bell.[9]

Onderwys[wysig | wysig bron]

Bell het aan die Hoërskool Stuyvesant gegradueer. Hy het 'n baccalaureusgraad van die City College of New York in 1938 ontvang, en het gedurende die akademiese jaar 1938–1939 gegradueerde werk aan die Columbia Universiteit voltooi.[2][8][10] Hy het in 1961 'n PhD in sosiologie van Columbia ontvang nadat hy toegelaat is om The End of Ideology: On the Exhaustion of Political Ideas in the Fifties ('n 1960-essayversameling), in plaas van 'n konvensionele doktorale proefskrif, in te dien.[11]

Loopbaan[wysig | wysig bron]

Bell het sy professionele lewe as joernalis begin, as besturende redakteur van die tydskrif The New Leader (1941–1945), arbeidsredakteur van Fortune (1948–1958), en later, mederedakteur (saam met sy universiteitsvriend Irving Kristol) van The Public Interest-tydskrif (1965–1973). In die laat 1940's was Bell 'n dosent in die sosiale wetenskappe aan die Kollege van die Universiteit van Chicago. Gedurende die 1950's was dit naby die Congress for Cultural Freedom.[4] Daarna het hy sosiologie onderrig, eers by Columbia (1959–1969) en toe aan Harvard tot sy aftrede in 1990.[12] Hy is verkies as 'n genoot van die Amerikaanse Akademie vir Kuns en Wetenskappe in 1964[13]en 'n lid van die American Philosophical Society in 1978.[14] Bell was ook die besoekende Pitt-professor van Amerikaanse geskiedenis en instellings aan die Universiteit van Cambridge in 1987. Hy het in 1964–1965 as 'n lid van die President se Kommissie vir Tegnologie gedien en as 'n lid van die President se Kommissie oor 'n Nasionale Agenda vir die 1980's in 1979.[15]

Bell het op die raad van adviseurs vir die Antioch Review gedien, en het van sy mees bekroonde essays in die tydskrif gepubliseer: "Crime as an American Way of Life" (1953), "Socialism: The Dream and the Reality" (1952), "Japanese Notebook" (1958), "Ethics and Evil: Frameworks for Twenty-First Century Culture" (2005), en "The Reconstruction of Liberal Education: A Foundational Sillabus" (2011).[16]

Bell het eregrade ontvang van Harvard, die Universiteit van Chicago, en veertien ander universiteite in die Verenigde State, sowel as van Edinburgh Napier Universiteit en Keio Universiteit in Japan. Hy het ook 'n Lifetime Achievement Award van die American Sociological Association in 1992 ontvang, en die Talcott Parsons-prys vir die Sosiale Wetenskappe van die American Academy of Arts and Sciences in 1993. Hy het die Tocqueville-toekenning deur die Franse regering in 1995 ontvang.[17]

Bell was 'n direkteur van Suntory Foundation[18] en 'n scholar in residentce van die Amerikaanse Akademie vir Kuns en Wetenskappe.[4]

Bell het homself eenkeer beskryf as 'n "sosialis in ekonomie, 'n liberaal in politiek en 'n konserwatief in kultuur."[19]

Akademiese bydrae[wysig | wysig bron]

Bell is veral bekend vir sy bydraes tot post-industrialisme. Sy mees invloedryke boeke is, The End of Ideology (1960), The Cultural Contradictions of Capitalism (1976),[20] en The Coming of Post-Industrial Society (1973).[21] Twee van sy boeke, The End of Ideology en The Cultural Contradictions of Capitalism, is deur die Times Literary Supplement as onder die 100 belangrikste boeke in die tweede helfte van die twintigste eeu gelys. Naas Bell het slegs Isaiah Berlin, Claude Lévi-Strauss, Albert Camus, George Orwell en Hannah Arendt twee boeke so gelys gehad.[22]

Die einde van ideologie[wysig | wysig bron]

In The End of Ideology (1960) stel Bell voor dat die ouer groot humanistiese ideologieë, afgelei van die negentiende en vroeë twintigste eeue, uitgeput is en dat nuwe meer parogiale ideologieë binnekort sal ontstaan. Met die opkoms van welvarende welsynstate en geïnstitusionaliseerde bedinging tussen verskillende groepe, hou Bell vol, sal revolusionêre bewegings wat ten doel het om liberale demokrasie omver te werp nie meer die werkersklasse kan lok nie.[23]

Die koms van die post-industriële samelewing[wysig | wysig bron]

In The Coming of Post-Industrial Society: A Venture in Social Forecasting (1973) het Bell 'n nuwe soort samelewing, die post-industriële samelewing, uiteengesit. Hy het aangevoer dat post-industrialisme inligtingsgerig en diensgerig sou wees. Bell het ook aangevoer dat die post-industriële samelewing die industriële samelewing as die dominante stelsel sal vervang.

Daar is drie komponente van 'n post-industriële samelewing, volgens Bell:

  • 'n verskuiwing van vervaardiging na dienste,
  • die sentraliteit van die nuwe wetenskap-gebaseerde nywerhede,
  • die opkoms van nuwe tegniese elites en die koms van 'n nuwe beginsel van stratifikasie.

Bell onderskei ook konseptueel tussen drie aspekte van die post-industriële samelewing: data, of inligting wat die empiriese wêreld beskryf; inligting, of die organisasie van daardie data in betekenisvolle stelsels en patrone soos statistiese analise; en kennis, wat Bell konseptualiseer as die gebruik van inligting om uitsprake te maak. Bell het die manuskrip van The Coming of Post-Industrial Society met Talcott Parsons bespreek voor die publikasie daarvan.

Die kulturele teenstrydighede van kapitalisme[wysig | wysig bron]

In The Cultural Contradictions of Capitalism (1976) voer Bell aan dat die ontwikkelinge van die twintigste-eeuse kapitalisme gelei het tot 'n teenstrydigheid tussen die kulturele sfeer van verbruikers se onmiddellike selfbevrediging en die vraag, in die ekonomiese sfeer, na hardwerkende, produktiewe individue.[24] Bell verwoord dit deur sy "drie ryke"-metodologie, wat die moderne samelewing in die kulturele, ekonomiese en politieke sfere verdeel.

Bell se bekommernis is dat, met die groei van die welsynstaat deur die na-oorlogse jare, al hoe meer van die bevolking eis dat die staat die hedonistiese begeertes vervul wat die kulturele sfeer aanmoedig. Dit sluit aan by die voortdurende vereiste vir die staat om die soort sterk ekonomiese omgewing te handhaaf wat bevorderlik is vir voortdurende groei. Vir Bell plaas die mededingende, teenstrydige eise oormatige druk op die staat wat geopenbaar was in die ekonomiese onstuimigheid, fiskale druk en politieke omwenteling kenmerkend van die 1970's.[25] Geskryf in 'n tyd van beduidende verskuiwings in die Amerikaanse politiek, bied The Cultural Contradictions of Capitalism redes vir die krisis van na-oorlogse liberalisme.[26]

Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]

Sy eerste twee huwelike met Nora Potashnick en Elaine Graham het in egskeiding geëindig[4] In 1960 [4] trou Bell met Pearl Kazin, 'n geleerde van literêre kritiek, en suster van Alfred Kazin.[27] Sy was ook Joods.[28] Bell se seun, David Bell,[29] is 'n professor in Franse geskiedenis aan die Princeton Universiteit, en sy dogter, Jordy Bell, was 'n akademiese administrateur en dosent van, onder andere, Amerikaanse vrouegeskiedenis by Marymount College, Tarrytown, New York, voor haar aftrede in 2005.[30]

Hy is op 25 Januarie 2011 tuis in Cambridge, Massachusetts, dood.[30]

Werke[wysig | wysig bron]

Artikels

Boeke (geskryf)

Boeke (redakteur)

Boeke bydrae

Gepubliseerde lesings

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ Daniel Bell, Harvard U. Sociologist, Is Dead at 91, The Chronicle of Higher Education], 26 Januarie 2011
  2. ↑ 2,0 2,1 Durham Peters, John, and Simonson, Peter (eds.) Mass communication and American social thought: key texts, 1919–1968, pp. 364–65 (2004) (ISBN 978-0742528390)
  3. ↑ Ahead of the curve, Schumpeter, The Economist, 3 Februarie 2011
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Paul Buhle (26 Januarie 2011). "Daniel Bell obituary". The Guardian. Besoek op 19 September 2013.
  5. ↑ Joseph Dorman (11 Februarie 2011). "Daniel Bell, 91, a Leading American Intellectual Who Eschewed Simplistic Labels". The Jewish Daily Forward. Besoek op 19 September 2013.
  6. ↑ "Ahead of the curve". The Economist. 3 Februarie 2011. Besoek op 3 September 2012.
  7. ↑ "Ahead of the curve". The Economist. 3 Februarie 2011. Besoek op 3 September 2012.
  8. ↑ 8,0 8,1 Waters, Malcolm. Key Sociologists: Daniel Bell, bl. 13–16 (Routledge 1996) (ISBN 978-0415105774)
  9. ↑ "Ahead of the curve". The Economist. 3 Februarie 2011. Besoek op 3 September 2012.
  10. ↑ Allitt, Patrick, The Conservative Tradition. Part 3 of 3. bl. 40 (The Teaching Company 2009) (ISBN 1598035509)
  11. ↑ "In Memoriam | Columbia College Today". www.college.columbia.edu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Januarie 2022. Besoek op 23 Januarie 2022.
  12. ↑ Jumonville, Neil, ed. The New York intellectuals reader, Ch. 17 (2007) (ISBN 978-0415952651)
  13. ↑ "Book of Members, 1780–2010: Chapter B" (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Besoek op 30 Mei 2011.
  14. ↑ "APS Member History". search.amphilsoc.org. Besoek op 13 Julie 2022.
  15. ↑ Waters, Malcolm (2002). Daniel Bell (in Engels). Routledge. p. 149. ISBN 978-1134845569.
  16. ↑ "Daniel Bell, Noted Sociologist and Advisor to the Antioch Review, Dies | Antioch College". www.antiochcollege.edu. 9 Augustus 2021. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2017. Besoek op 11 April 2023.
  17. ↑ Danesi, Marcel (2013). Encyclopedia of Media and Communication (in Engels). University of Toronto Press. p. 54. ISBN 978-1442611696.
  18. ↑ Barnett, S. A. (5 Julie 2017). The Reforming of General Education: The Columbia Experience in Its National Setting (in Engels). Routledge. p. 321. ISBN 978-1351475358.
  19. ↑ Gardner, Martin. The Whys of a Philosophical Scrivener, bl. 427 (1999 paperback ed.)
  20. ↑ Williams, Raymond. How can we sell the Protestant ethic at a psychedelic bazaar?: The Cultural Contradictions Of Capitalism (book review, The New York Times, 1 Februarie 1976
  21. ↑ Waters, Malcolm (2003), "Daniel Bell", in Ritzer, George, The Blackwell companion to major contemporary social theorists, Malden, Massachusetts Oxford: Blackwell, ISBN 978-1405105958, "Waters identifies these as the "three works that made Bell famous""  Also available as: Waters, Malcolm (2003). "Daniel Bell". Chapter 6. Daniel Bell. Wiley. pp. 154–177. doi:10.1002/9780470999912.ch7. ISBN 978-0470999912. Extract.
  22. ↑ The hundred most influential books since the war, Times Literary Supplement, 30 Desember 2008
  23. ↑ Strand, Daniel. No Alternatives: The End of Ideology in the 1950s and the Post-political World of the 1990s, bl. 140–145 (Stockholm University 2016) (ISBN 978-9176494837)
  24. ↑ Liu, Eric. How Boomers Left Us With an Ethical Deficit, The Atlantic, 24 September 2010 ("Toe Daniel Bell geskryf het oor die kulturele teenstrydighede van kapitalisme – dat 'n selfverloënende werksetiek lei tot die welvaart wat aanleiding gee tot selfbevredigende speeletiek wat uiteindelik die welvaart korrodeer – kon hy ook die lewensiklus van die Boomers beskryf het.")
  25. ↑ Gilbert, Andrew (Oktober 2013). "The culture crunch: Daniel Bell's The Cultural Contradictions of Capitalism". Thesis Eleven. 118: 83–95. doi:10.1177/0725513613500383. S2CID 143463159.
  26. ↑ Galbo, Joseph (Winter 2004). "From The Lonely Crowd to The Cultural Contradictions of Capitalism and beyond: the shifting ground of liberal narratives". Journal of the History of the Behavioral Sciences. 40 (1): 47–76. doi:10.1002/jhbs.10182.
  27. ↑ Schudel, Matt (27 Januarie 2011). "Sociologist Foresaw Internet's Rise". The Washington Post.
  28. ↑ Bloom, Alexander (1987). Prodigal Sons: The New York Intellectuals & Their World. Oxford University Press. p. 385. ISBN 978-0195051773.
  29. ↑ Weddings; Donna Farber, David A. Bell, The New York Times, 24 Mei 1993
  30. ↑ 30,0 30,1 Alumni, The University of Chicago Magazine, Vol. 93, p. 41 (2000) (noting that Jordy Bell is associate academic dean at Marymount)
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Daniel_Bell&oldid=2629600"