Ammoniumsianaat
|
Algemeen | |
|---|---|
| Naam | Ammoniumsianaat |
 |
 |
| Chemiese formule | NH4OCN |
| Molêre massa | 60.056 g/mol |
| CAS-nommer | 22981-32-4 |
| Voorkoms | wit vaste stof |
| Fasegedrag | |
| Smeltpunt | |
| Kookpunt | |
| Digtheid | |
| Oplosbaarheid | |
|
Suur-basis eienskappe | |
| pKa | |
|
Veiligheid | |
| Flitspunt | |
|
Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande. | |
Portaal  Chemie
| |
Ammoniumsianaat (NH4OCN) is 'n sout van die basis ammoniak en isosiaansuur. Ammoniumsianaat is 'n isomeer van ureum, maar ammoniumsianaat word as anorganies beskou terwyl ureum organies is.[1]
Geskiedenis[wysig | wysig bron]
Dit word algemeen aanvaar dat organiese chemie as 'n wetenskap in 1828 begin is deur die Duitse chemikus Friedrich Wöhler se sintese van die organiese, en biologies betekenisvolle stof, ureum, deur per abuis 'n waterige oplossing van ammoniumsianaat te verdamp.
Wöhler het verskeie reaksies uitgevoer wat gelei het tot die produksie van ureum [(NH2)2CO], 'n organiese komponent van urine. Wöhler het die reaksie in sy oorspronklike publikasie[2] gedemonstreer met verskillende stelle reaktante: 'n kombinasie van siaansuur en ammoniak, 'n kombinasie van silwersianaat en ammoniumchloried, 'n kombinasie van loodsianaat en ammoniak en uiteindelik uit 'n kombinasie van kwiksianaat en sianatiese ammoniak.[2]
Reaksie[wysig | wysig bron]
In so 'n reaksie is loodsianaat en ammoniak in 'n waterige oplossing gebruik:[3]
- Pb(OCN)2 + 2NH3 + 2H2O → Pb(OH)2 + 2NH4(OCN)
Ammoniumsianaat ontbind tot ammoniak en siaansuur, wat omkeerbaar reageer om ureum te produseer:[4]
- NH4(OCN) → NH3 + HOCN (NH2)2CO
Kompleksasie met oksaalsuur dryf hierdie chemiese ewewig tot voltooiing.[5] Hierdie reaksies kan ook gekataliseer word deur die toevoeging van 'n aantal elektroliete, soos bv. silwerchloried.[6]
Vitalisme[wysig | wysig bron]
Die sintese van Wöhler word histories as die begin van organiese chemie aangebied, as die eerste in vitro-sintese van 'n chemiese verbinding wat andersins slegs deur lewende stelsels geproduseer word.[3] In wese het hy 'n organiese molekule geskep uit 'n anorganiese molekule.[1]
'n Alternatiewe verduideliking, wat "Die Wöhler-mite" genoem word, is dat hierdie ontdekking min of meer toevallig was en dat hy nie doelbewus 'n organiese sintese wou maak om vitalisme te weerlê nie, 'n begrip wat deur sy eie onderwyser, die Sweedse chemikus Jöns Jacob Berzelius, voorgestaan is.[7]
Daar is berig dat Wöhler aan Berzelius geskryf het en gesê: "Ek kan dus nie my chemiese water hou nie en moet jou vertel dat ek ureum kan maak sonder dat ek niere of 'n dier hoef te hê, hetsy mens of hond"[3]
Berzelius het in reaksie op Wöhler erken dat die resultate van Wöhler baie belangrik was vir die begrip van organiese chemie, en beide wetenskaplikes het ook die belangrikheid van die werk vir die bestudering van isomerisme, toe nog 'n nuwe navorsingsgebied, erken.[8]
Gebruike[wysig | wysig bron]
Ammoniumsianaat is 'n isomeer van ureum en word as sodanig slegs gebruik vir die produksie van ureum.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ 1,0 1,1 "Friedrich Wohler". Old Yale Chemistry Web Page. Besoek op 7 Januarie 2021.
- ↑ 2,0 2,1 Wöhler, F. (1828). "Ueber künstliche Bildung des Harnstoffs (Oor die kunsmatige vorming van ureum)". Annalen der Physik und Chemie (in Duits). Wiley. 88 (2): 253–256. doi:10.1002/andp.18280880206. ISSN 0003-3804.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 "Wohler Synthesis of Urea (1828)". Memorial University of Newfoundland (in Engels). Besoek op 7 Januarie 2021.
- ↑ Shorter, J. (1 Januarie 1978). "The conversion of ammonium cyanate into urea—a saga in reaction mechanisms". Chemical Society Reviews (in Engels). 7 (1): 1–14. doi:10.1039/CS9780700001. ISSN 1460-4744. Besoek op 7 Januarie 2021.
- ↑ Cohen, Paul S.; Cohen, Stephen M. (1996). "Wöhler's Synthesis of Urea". Journal of Chemical Education (in Engels). American Chemical Society (ACS). 73 (9): 883. doi:10.1021/ed073p883. ISSN 0021-9584.
- ↑ Okubo, T.; Ise, N. (1972). "Catalysis of the Ammonium Cyanate-Urea Conversion by Polyelectrolytes". Proceedings of the Royal Society of London. Series A, Mathematical and Physical Sciences (in Engels). JSTOR. 327 (1570): 413–424. Besoek op 7 Januarie 2021.
- ↑ Ramberg, Peter J. (2000). "The Death of Vitalism and the Birth of Organic Chemistry: Wohler's Urea Synthesis and the Disciplinary Identity of Organic Chemistry". Ambix (in Engels). 47 (3): 170–195. doi:10.1179/amb.2000.47.3.170. PMID 11640223. S2CID 44613876.
- ↑ Rocke, Alan J. (1993). University of California Press (red.). The Quiet Revolution: Hermann Kolbe and the Science of Organic Chemistry (in Engels). Berkeley. ISBN 978-0520081109.
{{cite book}}: AS1-onderhoud: plek sonder uitgewer (link)