Cayenne-strafkolonie
| Cayenne-strafkolonie (Duiwelseiland) | ||
| ||
| Die Dreyfus-toring op die Pointe des Roches, Kourou. | ||
| Ligging | ||
| Land | Frans-Guiana | |
| Koördinate | 5°17′37″N 52°34′59″W / 5.293611°N 52.583056°W | |
| Geskiedenis | ||
| Geopen | 1852 | |
| Gesluit | 1953 | |
| Inligting | ||
| Status | Toe (toeriste-attraksie) | |
| Sekuriteitsklas | Maksimumgevangenis | |
Die Cayenne-strafkolonie (Frans: Bagne de Cayenne), algemeen bekend as Duiwelseiland (Île du Diable), was in die 19de en 20ste eeu ’n berugte tronk van Frankryk. Dit het verskeie plekke in Frans-Guiana beslaan. Dit is in 1852 geopen en was veral berug daarvoor dat dit in dié tydperk gebruik is vir die opsluiting van Franse politieke gevangenes,[1] van wie die bekendste kaptein Alfred Dreyfus was. Dit was ook bekend vir die ongenaakbare behandeling van misdadigers, wat uit alle dele van die Franse Ryk daarheen verban is. Die stelsel is in 1953 gesluit.
Organisasie
[wysig | wysig bron]Die tronkstelsel het verskeie plekke omsluit, op die vasteland en op die Îles du Salut-eilandgroep. Île Royale was die ontvangsgebied vir die algemene bevolking van die strafkolonie; hulle is nie streng bewaak nie omdat dit moeilik was om van die eiland af te ontsnap. Île Saint-Joseph was die plek waarheen gevangenes gestuur is vir eensame opsluiting. Île du Diable was vir politieke gevangenes.
Benewens die tronke op elk van die drie eilande in die Salut-groep, het die Franse drie verwante tronkgeriewe opgerig op die Suid-Amerikaanse vasteland, net oorkant die seestrate by Kourou, oos van Cayenne, wat later die hoofstad van Frans-Guiana geword het.
In 1938 het die Franse regering opgehou om gevangenes na Duiwelseiland te stuur en die tronk is in 1953 finaal gesluit.[1] Die meeste van die gevangenes het na Frankryk teruggekeer, maar sommige het verkies om in Frans-Guiana agter te bly. Sedert 1965 is die Guiana-ruimtesentrum in beheer van die eilande en word vuurpyle van daar gelanseer.[2]
Sommige geboue is as historiese monumente gerestoureer. Sedert toerismegeriewe bygevoeg is, besoek meer as 50 000 toeriste die eilande jaarliks.[3]
Beweerde ontsnappings
[wysig | wysig bron]Clément Duval
[wysig | wysig bron]Clément Duval, ’n anargis, is in 1886 na Duiwelseiland gestuur. Hy is aanvanklik tot dood veroordeel, maar sy vonnis is versag tot lewenslange dwangarbeid. Hy het in April 1901 ontsnap en na New York gevlug, waar hy vir die res van sy lewe gewoon het. Hy het eindelik ’n boek, Revolte, oor sy ervarings geskryf.
Francois Frean, Paul Renuci, Raymond Vaude en Giovanni Batistoti
[wysig | wysig bron]Vier ontsnaptes van Duiwelseiland het op 18 Oktober 1936 in St. Thomas op die Maagde-eilande gearriveer. Hul boot is amper op ’n rif vernietig en die gevangenes is aanvanklik as gaste onthaal en by die munisipale hospitaal vir beserings behandel. Die vlugtelinge – die Fransmanne Francois Frean (37), Paul Renuci (32) en Raymond Vaude (35) en die Italianer Giovanni Batistoti (35) – was na berig word deur ’n moeilike tyd.[4]
Henri Charrière en Sylvain
[wysig | wysig bron]Henri Charrière ("Papillon") se trefferboek, Papillon (1968), beskryf sy geslaagde ontsnapping van Duiwelseiland saam met ’n metgesel, Sylvain. Hulle het sakke kokosneute gebruik om op die see te dryf. Volgens Charrière het die twee mans van ’n rots af in die see gespring en oor drie dae na die vasteland gedryf. Sylvain is ’n ent van die kus af in dryfsand dood. Papillon het ’n man met die naam Cuic-Cuic ontmoet wat hom na vryheid help ontsnap het. Hy is egter weer gevang en het in El Dorado tronkstraf uitgedien, waarna hy vrygelaat is en in Venezuela gaan woon het.
Charrière se boek was taamlik omstrede. Die Franse owerhede het dit betwis en tronkrekords bekend gemaak wat sy weergawe weerspreek. Charrière was glo nooit op Duiwelseiland in die tronk nie, maar het van die vasteland af ontsnap. Franse joernaliste en tronkowerhede het ook ander elemente van die boek bevraagteken en gesê hy het baie van die voorvalle opgemaak.[5] Resensente het gemeen hy moes die boek as fiksie voorgelê het.[5]
Ned Denison, Jacques Tuset en Jills Vanegas
[wysig | wysig bron]In Februarie 2016 was hulle die eerste mense wat (sonder bystand) van Île Saint-Joseph na die kus geswem het, in 3 uur 45 minute. Hulle het swembroeke, -kepse en -brille gedra.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ 1,0 1,1 "The Last Prisoner on Devil's Island". 1981. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Julie 2008. Besoek op 28 April 2012.
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link) Uittreksel uit People's Almanac, by "trivia-library.com. Archive.org - ↑ "Iles du salut" Geargiveer 16 Mei 2011 op Wayback Machine, Dossier de presse Îles du Salut, CNES
- ↑ "Les Îles du Salut" Geargiveer 4 Junie 2008 op Wayback Machine, CNES-webtuiste
- ↑ Four Fugitives From Devil's Island Here, The Daily News, 18 Oktober 1937
- ↑ 5,0 5,1 "Papillon alive and well in a Paris retirement home", Mail & Guardian, 26 Junie 2005.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]- "Devil's Island French Penal Colony" Geargiveer 27 Februarie 2007 op Wayback Machine, Salvation Army-geskiedenis
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Cayenne-strafkolonie.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
