Flak-toring

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die 'G-toring' in Augarten, Wene en regsagter die 'L-toring'.

Flak-torings (Duits: Flaktürme) was agt komplekse van groot, bogrondse lugafweer-blokhuise wat vanaf 1940 deur Nazi-Duitsland in die stede Berlyn (3), Hamburg (2) en Wene (3) gebou is. Ander stede wat Flak-torings gehad het, is Stuttgart en Frankfurt. Kleiner torings met 'n enkele doeleinde is by Duitse sleutelpunte, soos by Angers in Frankryk, Helgoland in Duitsland en Trondheim, Noorweë opgerig.

Die torings is deur die Luftwaffe gebruik om Duitsland teen geallieerde lugaanvalle teen hierdie stede tydens die Tweede Wêreldoorlog te verdedig. Hulle het ook as skuilings gedien teen lugaanvalle vir tienduisende plaaslike burgerlikes.

Pragsattel Flakturm in Stuttgart
'n Reuse Flak-toring tydens konstruksie (1942).
'n FlaK 40 van 12,8 cm gereed vir aksie, was die belangrikste kanon van die Flak-torings se bemanning

Ná die RAF se aanval op Berlyn in 1940 beveel Adolf Hitler die oprigting van drie massiewe Flak-torings om die hoofstad teen lugaanval te verdedig. Elke toring het 'n radarinstallasie met 'n radarskottel gehad wat agter 'n dik beton- en staalkoepel ingetrek kon word vir beskerming.[1]

Hitler was geïnteresseerd in die ontwerp van die torings en het selfs enkele sketse gemaak. Hulle is binne ses maande gebou. Die prioriteit van die projek was sodanig dat die Duitse nasionale spoorwegrooster verander is om die vervoer van beton, staal en hout na die konstruksieterreine te vergemaklik.[1]

Met betonmure tot 3,5 m (11 voet) dik, het ontwerpers van die Flak-toring hul as onkwetsbaar beskou teen aanvalle van die standaardordonnansie wat die Britse Lugmag se swaarbomwerpers destyds gedra het.

Die torings kon 'n vuurtempo van 8 000 rondes per minuut handhaaf vanaf hul meervlakkanonne (alhoewel meestal van kleiner kaliber), met 'n reikafstand van tot 14 km oor 'n veld van 360-grade. Net die 128 mm-kanonne het 'n effektiewe reikafstand gehad om hul teen die RAF en die USAAF se swaarbomwerpers te verdedig. Die drie Flak-torings op die buitewyke van Berlyn het 'n driehoek van lugafweer geskep wat die middestad van Berlyn beskerm het.

Die Flak-torings is ook ontwerp met die idee om die bogrondse bunkers as 'n burgerlike skuiling te gebruik, met plek vir 1000 burgerlikes en selfs 'n hospitaalafdeling binne. Die torings het in die herfs van Berlyn hul eie gemeenskappe gevorm, met tot 30 000 Berlyners wat tydens die bombarderings hul toevlug in elke toring gevind het. Hierdie torings, net soos met die beskerming van die middeleeuse kastele, was van die veiligste plekke in 'n beleerde stad, en die Flak-torings was van die laaste plekke wat hulle aan die Rooi Leër oorgegee het, en uiteindelik gedwing is om te kapituleer namate hul voorraad afgeneem het.

Die Sowjetmagte het in hul aanval op Berlyn dit moeilik gevind om aansienlike skade aan die Flak-torings aan te rig, selfs met enkele van die grootste Sowjet-gewere, soos die 203 mm howitzers. Sowjetmagte het meestal om die torings beweeg en uiteindelik gesante gestuur om hul oorgawe te soek. In teenstelling met meeste van Berlyn, was die torings geneig om hul ammunisie en voorrade vol te hou, en die verdedigers het 2 cm Flak-kanonne gebruik om hul teen aanvalle van grondeenhede te verdedig. Die dieretuin-toring was een van die laaste verdedigingspunte, met Duitse tenkeenhede wat daar naby in Tiergarten byeengekom het voordat hulle probeer het om deur die omringende Sowjet-Rooi Leër te breek.

Die L & G-torings in Augarten, Wene.

Verdere leeswerk[wysig | wysig bron]

  • Foedrowitz, Michael. (1998). The Flak Towers in Berlyn, Hamburg en Wene 1940–1950 . Schiffer Publishing. ISBN 0-7643-0398-8
  • Ute Bauer " Die Wiener Flaktürme im Spiegel Österreichischer Erinnerungskultur ", Phoibos Verlag, Wien 2003. ISBN 3-901232-42-7 ISBN   3-901232-42-7
  • Flavia Foradini, Edoardo Conte : I templi incompiuti di Hitler ", catalogo della mostra omonima, Milano, Spazio Guicciardini, 17.2–13.3.2009
  • Valentin E. Wille : Die Flaktürme in Wien, Berlyn en Hamburg. Geschichte, Bedeutung und Neunutzung, VDM-Verlag, Saarbrücken 2008, ISBN 3-8364-6518-3
  • Flavia Foradini : Berlino: Cercando sotto terra le tracce dei ciclopici sogni nazisti ”, Il Piccolo, Triest, 19 Augustus 2012.
  • Flavia Foradini : I bunker viennesi ”, Abitare, Milano, 2.2006

Notas[wysig | wysig bron]

  1. 1,0 1,1 George Pagliero (2008). Hitler's Secret Bunkers. United Kingdom: Fulcrum TV.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]