Jean Raspail
Jean Raspail | |
|---|---|
 Raspail in 2010 | |
| Gebore | 5 Julie 1925 Chemillé-sur-Dême, Indre-et-Loire, Frankryk |
| Sterf | 13 Junie 2020 (op 94) Parys, Frankryk |
| Beroep | skrywer |
Jean Raspail (5 Julie 1925 – 13 Junie 2020) was 'n Franse skrywer en reisiger. Verskeie van sy boeke handel oor historiese persoonlikhede en eksplorasie. Die luisterryke Grand Prix du roman de l'Académie française en Grand prix de littérature de l'Académie française pryse is deur die Franse akademie aan hom toegeken. Hy is veral bekend om sy opspraakwekkende roman uit 1973 getitel Omsingel die laer van die heiliges, wat oor massa-immigrasie uit die Derde Wêreld na Europa handel.
Lewe en loopbaan[wysig | wysig bron]
Raspail is gebore op 5 Julie 1925 in Chemillé-sur-Dême, Indre-et-Loire. Hy was die seun van 'n fabrieksbestuurder, Octave Raspail, en sy vrou Marguerite Chaix. Hy het private katolieke skole bygewoon (die Saint-Jean de Passy in Parys, die Institution Sainte-Marie d'Antony in Antony, Hauts-de-Seine en die École des Roches in Verneuil-sur-Avre).
Gedurende die eerste twintig jaar van sy loopbaan reis Raspail deur die wêreld en ontdek bevolkings wat bedreig word vanweë hul konfrontasie met modernisme. Hy lei van 1950 tot 1952 'n ekspedisie vanaf Tierra del Fuego tot Alaska en in 1954 'n Franse navorsingstog na die land van die Inkas. Raspail was konsul-generaal van die Koninkryk van Araucanía en Patagonië.[1] In 1981 wen sy roman Moi, Antoine de Tounens, roi de Patagonie die Grand prix du roman de l'Académie française (romanprys) van die Franse akademie.
Sy tradisionele Katolisisme dien as inspirasie vir baie van sy utopiese werke, waarin die ideologieë van kommunisme en liberalisme as mislukkings aangetoon word, en 'n Katolieke monargie herstel word. In sy roman uit 1990 getitel Sire word 'n Franse koning (die 18-jarige Philippe Pharamond de Bourbon, 'n direkte afstammeling van die laaste Franse konings) in Februarie 1999 in Reims gekroon.
In sy bekendste werk, Omsingel die laer van die heiliges (1973), voorspel Raspail die ineenstorting van die Westerse beskawing as gevolg van 'n oorweldigende "getygolf" van Derde Wêreldse immigrasie. Die "hordes" van die wêreld rys, en "vernietig die blanke ras", in die woorde van die dramaturg Ian Allen.[2] Die boek is vertaal in Afrikaans, Nederlands, Engels, Duits, Spaans, Italiaans, Tsjeggies, Pools en Portugees. Met ingang 2006 is reeds meer as 500, 000 eksemplare daarvan verkoop.[3] Na sy opspraakwekkende Omsingel die laer van die heiliges skryf Raspail verdere romans soos Septentrion, Sire en L'Anneau du pêcheur. Raspail herhaal hierdie sienings as medeskrywer in 'n artikel uit 1985 ("Will France Still Be French in 2015?") Vir die tydskrif Le Figaro, waar hy dit stel dat "Frankryk se nie-Europese immigrantebevolking in so 'n mate sal groei dat die voortbestaan van die tradisionele Franse kultuur, waardes en identiteit in gevaar gestel sal word".[4]
Raspail is in 2000 benoem as kandidaat vir die Franse akademie. Hy het die meeste stemme ontvang,[5] maar kon egter nie die meerderheid stemme verkry wat vereis is vir verkiesing tot die vakante posisie van Jean Guitton nie.
Op grond van 'n artikel vir Le Figaro wat op 17 Junie 2004 verskyn, getiteld "La patrie trahie par la république" (Afrikaans: "Die Vaderland verraai deur die Republiek",[6] waarin hy die Franse immigrasiebeleid kritiseer, word hy gedagvaar deur die Internasionale Liga Teen Rassisme en Anti-semitisme vir "aanhitsing tot etniese of rassehaat". Die aksie word egter op 28 Oktober deur 'n hof van die hand gewys.
In 1970 ken die Académie française die Jean Walter-prys aan Raispal toe vir sy gehele oeuvre.[7] In 2007 is die Grande Médaille d’Or des Explorations et Voyages de Découverte deur die Société de géographie van Frankryk vir sy gehele oeuvre aan hom toegeken.[8]
Persoonlike lewe[wysig | wysig bron]
Hy het in Neuilly-sur-Seine naby Parys gewoon. Hy sterf op 13 Junie 2020 op 94-jarige ouderdom in die Hôpital Henri-Dunant.[9]
Werke[wysig | wysig bron]
- Terre de feu – Alaska (1952) – avontuurverhale
- Terres et Peuples Incas (1955)
- Le Vent des Pins (1958)
- Terres Saintes et Profanes (1960)
- Les Veuves de Santiago (1962)
- Hong-Kong, Chine en sursis (1963)
- Secouons le cocotier (1966) – reisbeskrywing
- Secouons le cocotier : 2, Punch Caraïbe (1970) – reisbeskrywing
- Bienvenue Honorables Visiteurs (le Vent des pins) (1970) – roman
- Le Tam-Tam de Jonathan (1971) – nouvelles
- L'Armada de la Dernière Chance (1972)
- Le Camp des Saints (1973), vertaal as Omsingel die laer van die heiliges deur Naomi Morgan, Mei 1990 – roman
- La Hache des Steppes (1974)
- Journal Peau Rouge (1975)
- Nuage Blanc et les Peaux-Rouges d'aujourd'hui (1975) – deur Aliette en Jean Raspail
- Le Jeu du Roi (1976) – roman
- Boulevard Raspail (1977) – rubrieke
- Les Peaux-rouges aujourd'hui (1978)
- Septentrion (1979) – roman
- Bleu caraïbe et citrons verts : mes derniers voyages aux Antilles (1980)
- Les Antilles, d'île en île (1980)
- Moi, Antoine de Tounens, roi de Patagonie (1981) – roman
- Les Hussards : histoires exemplaires (1982)
- Les Yeux d'Irène (1984) – roman
- Le Président (1985) – roman
- Qui se souvient des hommes... (1986)
- L'Île bleue (1988)
- Pêcheurs de Lune (1990)
- Sire (1990) – roman
- Vive Venise (1992) – deur Aliette en Jean Raspail
- Sept cavaliers quittèrent la ville au crépuscule par la porte de l'Ouest qui n'était plus gardée (1993) – roman (algemeen na verwys as Sept cavaliers...)
- L'Anneau du pêcheur (1995) – roman
- Hurrah Zara ! (1998) – roman
- Le Roi au-delà de la mer (2000) – roman
- Adiós, Tierra del Fuego (2001) – reisbeskrywing
- Le son des tambours sur la neige et autres nouvelles d'ailleurs (2002)
- Les Royaumes de Borée (2003) – roman
- En canot sur les chemins d'eau du roi, une aventure en Amérique (2005) – reisbeskrywing
Verwerkings[wysig | wysig bron]
- Le Roi de Patagonie (1990), mini-reeks vir televisie geregisseer deur onder regie van Georges Campana en Stéphane Kurc[10]
- Le Jeu du roi (1991), rolprent vir televisie geregisseer deur Marc Evans[11]
- L'Île bleue (2001), rolprent vir televisie geregisseer deur Nadine Trintignant[12]
- Sept cavaliers (2008–2010), strokiesprentboek in drie volumes deur Jacques Terpant
- Le Royaume de Borée (2011–2014), strokiesprentboek in drie volumes deur Jacques Terpant
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Dupuis, Jérôme (6 April 2011). "Le camp des Saints, de Jean Raspail, un succès de librairie raciste?". LExpress.fr (in Frans). The Express. Besoek op 22 Augustus 2017.
- ↑ Allen, Ian (30 Julie 2018). "Inside the World of Racist Science Fiction". The New York Times. Besoek op 25 Desember 2018.
- ↑ http://edicionesaltera.com/portfolio/el-desembarco/[dooie skakel]
- ↑ Miller, Judith (3 November 1985). "French Article Sets Off Furor on Immigrants". The New York Times. Besoek op 2 Februarie 2019.
- ↑ Release Académie française.
- ↑ La patrie trahie par la république Le Figaro, 17 Junie 2004
- ↑ Académie française, Prix Jean Walter Lauréats.
- ↑ "GRANDE MÉDAILLE D'OR DES EXPLORATIONS ET VOYAGES DE DÉCOUVERTE (in French)". Société de géographie. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 Desember 2014. Besoek op 1 Desember 2014.
- ↑ Naulin, Michaël (13 Junie 2020). "Mort de Jean Raspail, écrivain et explorateur, auteur du «Camp des Saints»" (in Frans). Le Figaro. Besoek op 13 Junie 2020.
- ↑ https://www.imdb.com/title/tt0280363/fullcredits
- ↑ https://www.imdb.com/title/tt0195845/
- ↑ https://www.imdb.com/title/tt0288334/
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
- "The Traditionalism of Jean Raspail" op Wayback Machine (archived 27 Junie 2007) deur John Tanton in The Social Contract Press (Winter 1994)
- "An Interview With Jean Raspail" op Wayback Machine (archived 28 September 2007) deur Katharine Betts in The Social Contract Press (Winter 1994)
- "The Fatherland Betrayed by The Republic" deur Jean Raspail in die tydskrif Le Figaro (Frankryk, 17 Junie 2004)
Normdata  |
|
|---|