Johann Albrechtsberger
Johann Georg Albrechtsberger (3 Februarie 1736 -7 Maart 1809)[1] was 'n Oostenrykse komponis, orrelis en musiekteoretikus, en een van die onderwysers van Ludwig van Beethoven.
Biografie[wysig | wysig bron]
Albrechtsberger was gebore by Klosterneuburg, naby Wene. Hy het oorspronklik musiek by Melk Abdy , en filosofie by 'n Benediktynse seminaris, gestudeer.
Hy sou een van die mees geleerde en vaardigste kontrapuntaliste van sy era word. Albrechtsberger se vroegste klasmaats het Michael Haydn en Franz Joseph Aumann ingesluit.[2] Nadat hy in 1755 in diens geneem is as orrelis by Raab en in 1757 by Maria Taferl , was hy aangestel as Thurnermeister by Melk Abdy. In 1772 was hy aangestel as orrelis tot die Hof van Wene, en in 1792 as Kapellmeister van die Sint Stefan Katedraal.
Sy bekendheid as 'n teoretikus het aan hom 'n groot aantal leerlinge besorg gedurende sy tyd in die Oostenrykse hoofstad, sommige wat daarna belangrike musikante geword het. Van hierdie leerlinge was onder andere Johann Nepomuk Hummel, Ignaz Moscheles, Josef Weigl,(1766–1846) Ludwig-Wilhelm Tepper de Ferguson (1768 – after 1824), Antonio Casimir Cartellieri, Ludwig van Beethoven, Anton Reicha en Franz Xaver Wolfgang Mozart.[3].
Beethoven het in 1792 in Wene gearriveer om saam met Joseph Haydn te studeer, maar het vinnig woedend geraak toe daar nie aandag aan sy werk gegee is nie en dit nie gekorrigeer is nie. Haydn het as plaasvervanger sy vriend Albrechtsberger voorgestel, saam met wie Beethoven toe Harmonie gestudeer het en ook Kontrapunt.[4]
By die voltooiing van sy studies het die jong student opgemerk, "Geduld, ywer, volharding en opregtheid sal tot sukses lei," welke 'n blik gee op Albrechtsberger se eie komposisionele filosofie.
Toe Beethoven klaargemaak het by Albrechtsberger het hy besluit om nog 'n paar wenke, as mens dit so kan noem, van Haydn te kry. Van daar af het Beethoven moontlik saam met Antonio Salieri gestudeer, maar laasgenoemde stelling is nie 'n vasgestelde feit nie. Dit is ook moontlik dat Beethoven op sy eie voortgegaan het om 'n lewe te maak, en slegs teruggekeer het nadat hy reeds vir hom 'n stabiele loopbaan opgebou het.
Albrechtsberger het in Wene gesterf, en sy graf is in die Sint Marx begraafplaas.
Komposisies[wysig | wysig bron]
Sy gepubliseerde komposisies bestaan uit preludes (musiek), fugas en sonata (musiek) vir die klavier asook orrelmusiek , Strykkwartette ens.
Die grootste deel van sy werk, naamlik vokale en instrumentale werke, bestaan slegs in manuskrip. Hulle word gehou in die biblioteek van die Weense Gesellschaft der Musikfreunde. In 1765 het hy ten minste sewe concerti vir mondharp oftewel Ozarkharp en strykinstrumente geskryf (drie oorleef in die Hongaarse Nasionale Biblioteek in Boedapest). Dit is aangename werke en goed geskryf, in die galantse styl.
Een van sy noemenswaardige werke is sy Concerto vir Alt-tromboon en Orkes in B moll majeur. Aangesien die tromboon min werke het wat terugdateer na die klassieke tydperk, word sy concerto dikwels deur die tromboon gemeenskap aangehaal. Hy het ook 'n Concerto vir die Mandola, Op.27 geskryf, waaroor op positiewe wyse geskryf is in die negentien-veertien boek The Guitar and Mandolin.[5]
Waarskynlik die mees waardevolle diens wat hy aan musiek gelewer het, was sy teoretiese werke. In 1790 het hy in Leipzig 'n verhandeling gepubliseer op komposisie, waarvan 'n derde uitgawe in 1821 verskyn het. 'n Versameling van sy werke oor harmonie , in drie volumes, was in 1826 gepubliseer onder die sorg van sy leerling Ignaz von Seyfried (1776–1841).
'n Engelse weergawe hiervan was deur Novello & Kie gepubliseer in 1855. Sy komposisionele styl se oorsprong kan teruggevoer word na Johann Joseph Fux se kontrapunt, wat Kapellmeister by die Sint Stefan Katedraal gedurende 1713-1741 was-'n posisie wat Albrechtsberger twee-en-vyftig jaar later sou hou-.[6]
'n Volgehoue draad kan van sy onderrig deurgevoer word na die werk van sy leerling Anton Reicha, wat sou aangaan om die eerste Professor van Kontrapunt en Fuga te word by die Parys Konservatoria vanaf 1818 tot sy sterfte in 1836, en wat op sy beurt 'n wye gehoor bereik het deur sy eie onderrig en teoretiese skrywes, wat 'n standaard verwysing of bron sou word by die konservatoria vir die grootste deel van die 19de eeu; en vertaal is in Duits deur Carl Czerny.[7]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Randel, Don Michael, ed. (1996). "Albrechtsberger, Johann Georg". The Harvard biographical dictionary of music. Cambridge, Massachusetts: Belknap Press of Harvard Univ. Press. p. 12. ISBN 0-674-37299-9.
{{cite book}}:|first=has generic name (hulp)AS1-onderhoud: meer as een naam (link) - ↑ bl. 556, Anderson (1982) Robert. 123 "Mostly unknown" 1674 The Musical Times August
- ↑ Sjabloon:See LMST
- ↑ bl. 82, Lockwood (2005) Lewis. New York Beethoven: The Music and the Life W. W. Norton & Company
- ↑ The guitar and mandolin : biographies of celebrated players and composers for these instruments, by Philip J. Bone
- ↑ verwysing benodig|date=Junie 2015
- ↑ verwysing word benodig|date=Junie 2015