Max Ernst

Max Ernst
Max Ernst in 1968
Gebore	(1891-04-02)2 April 1891 Brühl, Noordryn-Wesfale, Duitse Keiserryk
Sterf	1 April 1976 (op 84) Parys, Frankryk
Nasionaliteit	Duits-Amerikaans-Frans
Beweging	Dada, Surrealisme
Eggenoot	Luise Straus, 1918-1927 Marie-Berthe Aurenche, 1927-1942 Peggy Guggenheim, 1942-1946 Dorothea Tanning, 1946-1976

Max Ernst (* 2 April 1891, Brühl, Duitse Keiserryk; † 1 April 1976, Parys, Frankryk) was ‘n Duitse skilder, beeldhouer en 'n voorspraak vir irrasionaliteit in kuns, na wie die oorsprong van die outomatistiese beweging van surrealisme herlei kan word. Sy jeugbelangstellings was sielkunde en filosofie, maar hy het egter sy studies by die Universiteit van Bonn vir die skilderkuns verruil.

Nadat Ernst in die Duitse Weermag gedurende die Eerste Wêreldoorlog gedien het, het hy hom na Dada, 'n nihilistiese kunsbeweging gewend, en ‘n groep Dadaïstiese kunstenaars in Keulen gevorm saam met die kunstenaar-digter Jean Arp. Hy het joernale geredigeer en ‘n skandaal veroorsaak deur ‘n Dadaïstiese-uitstalling in ‘n openbare badkamer te hou. Van meer belang was egter sy Dadaïstiese collages en foto-montages soos “Here Everything Is Still Floating” (1920), welke ‘n opspraakwekkende illogiese komposisie is wat van uitknipsels van fotos van insekte en visse gemaak is, asook anatomiese tekeninge wat op geniale wyse rangskik is om die veelvuldige identiteit van die dinge wat tentoongestel word te suggereer.

In 1922 het Ernst na Parys getrek waar hy twee jaar later ‘n stigterslid van die Surrealiste, ‘n groep kunstenaars en skrywers wie se werk van fantasieë wat uit die onbewustheid opgediep word, afkomstig is. Ten einde die vloei van beelde vanuit sy onbewustheid te stimuleer het Ernst in 1925 begin om die tegnieke van frottage (die aanbring van potloodmerke teen voorwerpe soos houtgrein, bekleedsel of blare) en dekalomanie (die tegniek om verf van een oppervlak na ‘n volgende te verplaas deur die twee oppervlaktes saam te druk) te beoefen. Ernst het deur die toevallige en insidentele teksture wat van hierdie tegnieke verkry is sy vrye assosiasie toegelaat om beelde te suggereer wat hy gevolglik in ‘n reeks tekeninge gebruik het (“Histoire naturelle”, 1926) en in baie skilderye soos “Die Groot Woud” (1927) en “Die Temptasie van Sint Antonie” (1945). Hierdie omvangryke en uitgestrekte, moerasagtige landskappe kan uiteindelik teruggevoer word na die tradisie van die natuurmistisisme van die Duitse Romantiek. Na 1934 het Ernst se aktiwiteite in toenemende mate op beeldhouwerk gefokus, met gebruikmaking van geïmproviseerde tegnieke. Sy “Oedipus II” (1934) is ‘n goeie voorbeeld van die tegniek.

Ernst het met die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog na die VSA getrek waar hy by sy derde vrou aangesluit het - die versamelaar en galery-eienares Peggy Guggenheim, en sy seun, die Amerikaanse skilder Jimmy Ernst. Hy het terwyl hy op Long Island, New York staat gewoon het, en daarna in 1946 in Sedona, Arizona (saam met sy vierde vrou, die Amerikaanse skilderes Dorothea Tanning) gekonsentreer op beeldhouwerke soos “The King Playing with the Queen” (1944), welke Afrika-invloede toon.

Na sy terugkeer in 1949 na Frankryk het sy werk minder eksperimenteel begin word: hy het baie tyd daaraan spandeer om sy modeleringstegniek wat betref tradisionele beeldhoumateriale te vervolmaak.