Gaan na inhoud

Rosemary's Baby (roman)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Rosemary's Baby
Voorblad van die eerste uitgawe van 1967.

SkrywerIra Levin
LandVSA
TaalEngels
GenreRiller
UitgewerRandom House
Uitgegee12 Maart 1967
VervolgSon of Rosemary

Rosemary's Baby is 'n rillerroman van 1967 deur die Amerikaanse skrywer Ira Levin; dit was sy tweede boek wat gepubliseer is. Dit was die rilleroman van die 1960's wat die beste verkoop het, met meer as 4 miljoen eksemplare.[1]

Die gewildheid van die boek het 'n reeks ander rillers tot gevolg gehad, en rillerfiksie het 'n groot kommersiële hoogtepunt bereik.[2]

Storielyn

[wysig | wysig bron]

Die boek fokus op Rosemary Woodhouse, 'n jong vrou wat in die Bramford, 'n historiese woonstelblok in New York, intrek saam met haar man, Guy, 'n sukkelende akteur. Guy het nog net 'n paar klein rolle vertolk en in TV-advertensies verskyn. Die paartjie word gewaarsku dat die Bramford 'n ontstellende geskiedenis het wat heksery en moord behels, maar hulle ignoreer dit. Rosemary wil met 'n gesin begin, maar Guy wil wag totdat sy loopbaan gevestig is.

Hulle bure Minnie en Roman Castevet, 'n eksentrieke, bejaarde egpaar, verwelkom Rosemary en Guy in die Bramford. Hulle is vir Rosemary inmengerig en irriterend, maar Guy begin hulle dikwels besoek.

Nadat die hoofakteur in 'n nuwe verhoogtoneelstuk skielik blind word, kry Guy die rol. Hy begin onverwags met Rosemary saamstem dat hulle hulle eerste kind moet kry. Daardie nag droom Rosemary van rowwe seks met 'n groot, onmenslike wese met geel oë. Die volgende oggend sien sy krapmerke aan haar lyf, maar Guy sê dit was sy naels, wat hy intussen geknip het. Rosemary vind daarna uit sy is swanger.

Rosemary word baie siek, maar haar intense pyn en gewigsverlies word deur ander geïgnoreer en hulle skryf dit toe aan histerie. Haar dokter en Minnie gee haar vreemde, slegte konkoksies. Rosemary ontwikkel ook 'n groot behoefte aan rou vleis.

Guy se toneelspel ontlok goeie resensies, en ander rolle volg. Hy begin praat van 'n loopbaan in Hollywood.

Rosemary se vriend Edward "Hutch" Hutchins word ook geheimsinnig siek. Hy het vir Rosemary 'n waarskuwing gestuur, en dit lei daartoe dat sy uitvind Roman Castevet is die leier van 'n sataniese heksevergadering. Sy vermoed hulle wil haar baba hê as 'n offerande aan die duiwel. Sy kan egter niemand daarvan oortuig nie, ook nie vir Guy nie. Eindelik vind Rosemary uit wat die hekse se ware bedoeling met haar baba is, wat sy Andrew ("Andy") wil noem, maar hulle wil hê sy moet Adrian noem: Hy is die Antichris en Satan is die pa, nie Guy nie.

Ontvangs

[wysig | wysig bron]

Cherry Wilder skryf "Rosemary's Baby is een van die vernuftigste rillers wat nog geskryf is".[3]

Die rillerkenner Gary Crawford beskryf die boek as "'n ware meesterstuk".[4]

David Pringle beskryf Rosemary's Baby as "hierdie stilweg verleidende, uitstekend geskrewe rillerroman... waarin elke fisiese detail en reël van dialoog tel".[5]

Opvolg

[wysig | wysig bron]

Levin het 30 jaar later 'n opvolg, Son of Rosemary (1997) geskryf.[6] Levin het dit opgedra aan Mia Farrow, wat in die rolprent Rosemary's Baby die rol van Rosemary vertolk. Die rolprent is in 1968 vervaardig. Ruth Gordon, wat die rol van Minnie Castevet vertolk, het 'n Oscar vir beste byspeelster gewen. Roman Polanski, wat die regisseur was, het verskeie pryse gewen vir die draaiboekverwerking.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. Harry Edwin Eiss (editor), Images of the Child, p. 38 (Bowling Green State University Press, 1994). ISBN 0-87972-653-9
  2. David Pringle, Modern Fantasy: The 100 Best Novels. Londen, Grafton, 1988. ISBN 0246132140 (p.103-5)
  3. Cherry Wilder, "Levin, Ira" in Twentieth-Century Science-Fiction Writers, deur Curtis C. Smith. St. James Press, 1986; ISBN 0-912289-27-9 (pp. 443-444).
  4. Gary Crawford, "Ira Levin" in Jack Sullivan (red.) (1986) The Penguin Encyclopedia of Horror and the Supernatural Viking Press, 1986; ISBN 0-670-80902-0 (pg. 264).
  5. Pringle, 1988. (pp. 103-105)
  6. Christopher Bonanos, "No Rest For The Wicked", New York Magazine, p. 135 (8 September 1997).

Skakels

[wysig | wysig bron]