Slag om Brittanje

Slag om Brittanje
Deel van Tweede Wêreldoorlog
Die bombardering van Londen.
Datum 10 Julie – 31 Oktober 1940 Ligging Lugruim bo Brittanje Resultaat Britse oorwinning
Strydende partye
Verenigde Koninkryk  Kanada	Nazi-Duitsland  Italië
Bevelvoerders
Hugh Dowding Keith Park Trafford Leigh-Mallory	Hermann Göring Albert Kesselring Hugo Sperrle
Sterkte
1 963 diensbare vliegtuie	2 550 diensbare vliegtuie
Ongevalle
544 dood, 422 gewond, 1 547 vliegtuie verwoes	2 698 dood, 967 gevang, 1 887 vliegtuie verwoes

Die Slag om Brittanje (Engels: Battle of Britain) is die naam vir die gevegte tussen Duitse en Britse vegvliegtuie gedurende die somer en herfs van 1940 tydens die Tweede Wêreldoorlog. Britse vlieëniers het Duitse vlieëniers probeer verhinder om herhaaldelik bomme op Britse stede te gooi. Die bombardement is teen die einde van 1940 gestaak, en die Britte het dit as 'n groot oorwinning beskou. Winston Churchill het die vlieëniers van die Britse Lugmag (RAF) geprys met die woorde: "Never in the field of human conflict was so much owned by so many to so few".

Die Slag om Brittanje was die eerste eerste groot veldtog wat slegs deur lugmagte besleg is. Dit was ook die grootste en langste lugbombardement tot op daardie datum.

Deel 1: Strategiese teikens

Van Julie 1940 was die vernaamste teikens konvooie skepe en hawens, soos by Portsmouth. 'n Maand later verskuif die Luftwaffe sy aanvalle na vliegvelde en ander infrastruktuur. Soos die stryd gevorder het, het die Luftwaffe ook fabrieke geteiken.

Radarstasies lans die kus is verwoes, totdat slegs een mas staande gebly het. Die Britte moes noodgedwonge 'n rugsteunstelsel van menslike waarnemers ingespan om inligting by hulle hoofkwartier te kry. Die meeste geskiedkundiges is dit eens dat Duitsland op die stadium die gevegte gedomineer het.

Deel 2: Burgerlike teikens

Uiteindelik het die Luftwaffe bevolkingsentra, soos dorpe en stede, begin bombardeer, asook fabrieke. Toe die RAF Berlyn en Duitse basisse in Frankryk aanval, beveel Adolf Hitler die Luftwaffe om op die Britse stede te fokus. Hierdie terreuraanvalle was ontwerp om paniek te saai en die Britte se moraal te breek.

Op 7 September 1940 is met 'n massiewe reeks klopjagte op die Teems in Londen begin. Byna vierhonderd bomwerpers en meer as seshonderd vegters het die Britse hawe deur die dag en nag aangeval.

Die RAF se Groep 11 het opgestyg om hulle te ontmoet, in groter getalle as wat die Luftwaffe verwag het. Groep 12 se "Big Wings"-eskader het twintig minute geneem om tot formasie te kom en hulle mis hul beoogde teiken, maar kom 'n klomp bomwerpers tee terwyl hulle nog klim. Met hul teruggekeer het hulle hul beperkte sukses op die feit dat hulle te laat ingeroep is blameer.

Die Luftwaffe het hul oggend-aanvalle begin staak, en eers laatmiddag met aanvalle op Londen begin, vir 57 nagte 'n ry.

Die Britse lugbevel se moraal was laag en hulle het 'n tekort aan manskappe en masjinerie ondervind, maar die gebrek aan aanvalle op lugvelde het hulle toegelaat om te herbou. Week na week het hulle sterker geword, terwyl die Lutfwaffe se verliese bly groei het.