Vuurpylmag van die Volksbevrydingsleër
Die Vuurpylmag van die Volksbevrydingsleër (VMVBL; Chinees: 中国人民解放军 火箭 军; pinyin: Zhōngguó rénmín jiěfàngjūn huǒjiàn jūn, voorheen die Tweede Artilleriekorps Chinees: 第二 炮兵 ), is die strategiese en taktiese missielmag van die Volksrepubliek van China. Die VMVBL is die vierde tak van die Volksbevrydingsleër (VBL) en beheer die land se arsenaal van ballistiese missiele op land-beide kern- en konvensioneel. Hierdie afdeling van die gewapende magte is op 1 Julie 1966 gestig en het op 1 Oktober 1984 sy eerste verskyning in die openbaar gemaak. Die hoofkwartier vir operasies is in Qinghe, Beijing. Die VMVBL is onder die direkte bevel van die Sentrale Militêre Kommissie (SMK).
In totaal is China volgens skattings in 2020 in besit van 320 kernplofkopkoppe, met 'n onbekende aantal aktief en gereed om te ontplooi.[1] In 2013 het die Amerikaanse intelligensie beraam dat die Chinese aktiewe interkontinentale ballistiese missiel-arsenaal tussen 50 en 75 missiele op land- en see-gebiede sou strek,[2] maar meer onlangse intelligensie-evaluerings in 2019 stel die interkontinentale ballistiese missiel-telling van China op ongeveer 90 en groei vinnig.[3] Die VMVBL bestaan uit ongeveer 100 000 personeel en ses ballistiese missielbrigades. Die ses brigades is onafhanklik ontplooi in verskillende militêre streke regoor die land.
Die naam is op 1 Januarie 2016 verander van die Volksbevrydingsleër se Tweede Artilleriekorps na die Vuurpylmag van die Volksbevrydingsleër.[4][5] Ondanks bewerings deur sommige, blyk dit dat daar geen bewyse is dat die nuwe generasie Chinese ballistiese missiel-duikbote onder VMVBL-beheer sal kom nie.[6][7] China het die grootste land-gebaseerde missielarsenaal ter wêreld. Volgens Pentagon se ramings sluit dit 1 200 konvensioneel gewapende kortafstand-ballistiese missiele, 200 tot 300 konvensionele ballistiese missiele met 'n gemiddelde afstand en 'n onbekende aantal konvensionele ballistiese missiele, sowel as 200-300 kruisermissiele op die grond in. Baie hiervan is uiters akkuraat, wat hulle in staat sou stel om teikens te vernietig, selfs sonder kernkopkoppe.[8]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ "Nuclear weapon modernization continues but the outlook for arms control is bleak". sipri.org. 2020. Besoek op 6 Augustus 2020.
- ↑ 2013 China report Geargiveer 13 Januarie 2015 op Wayback Machine, defense.gov
- ↑ [1] Geargiveer 17 Augustus 2020 op Wayback Machine, defense.gov
- ↑ "China's nuclear policy, strategy consistent: spokesperson". Beijing. Xinhua. 1 Januarie 2016. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Oktober 2016. Besoek op 29 Junie 2019.
- ↑ Fisher, Richard D., Jr. (6 Januarie 2016). "China establishes new Rocket Force, Strategic Support Force". Jane's Defence Weekly. Surrey, England: Jane's Information Group. 53 (9). ISSN 0265-3818.
This report also quotes Chinese expert Song Zhongping saying that the Rocket Force could incorporate 'PLA sea-based missile unit[s] and air-based missile unit[s]'.
{{cite journal}}: AS1-onderhoud: meer as een naam (link) - ↑ Medcalf, Rory (2020). The Future of the Undersea Deterrent: A Global Survey. Acton, ACT: National Security College, The Australian National University. pp. 26–27. ISBN 9781925084146. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 April 2020. Besoek op 23 Mei 2020.
- ↑ Logan, David C.; Center for the Study of Chinese Military Affairs (Institute for National Strategic Studies at National Defense University) (2016). "China's Future SSBN Command and Control Structure". Strategic Forum (in Engels). Washington, D.C.: National Defense University Press (299): 2–3. OCLC 969995006.
- ↑ Keck, Zachary (29 Julie 2017). "Missile Strikes on U.S. Bases in Asia: Is This China's Real Threat to America?". The National Interest. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 April 2019. Besoek op 29 Junie 2019.
Skakels[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
