Weliko Tarnowo

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Велико Търново
Weliko Tarnowo


Kaart Wapen
Vlag
 Land Vlag van Bulgarye Bulgarye
 Administratiewe gewes Weliko Tarnowo
 Stigting 570 v.C.
 Oppervlakte:  
 - Totaal 203 vk km
 Hoogte bo seevlak 225 m
 Bevolking:  
 - Totaal (2018) 73 486
 - Bevolkingsdigtheid 1 002/vk km
 Etniese groepe:  
 - Bulgare 90,3%
 - Turke 5,1%
 - Russe 2%
 Tydsone EET (UTC+2)
 - Somertyd EET (UTC+3)
 Burgemeester (party) Daniel Panof
 Amptelike webwerf veliko-tarnovo.bg/ veliko-tarnovo.bg

Weliko Tarnowo (Bulgaars: Велико Търново, tussen 1100 en 1393 Tarnowgrad, tussen 1878 en 1965 Tarnowo) is die ou hoofstad van Bulgarye.

Die natuur in die stad

Veliko Tarnovo is een van die oudste nedersettings in Bulgarye, met 'n geskiedenis van meer as vyf millennia. Die eerste spore van menslike teenwoordigheid, wat dateer uit die 3de millennium vC, is op Trapezitsa-heuwel ontdek.[1]

In agting vir die stad se verlede het tsaar Ferdinand, van die huis van Saxe-Coburg Gotha, die Veertig Heilige Martelaarskerk in Veliko Tarnovo gekies as die plek om op 5 Oktober 1908 die volkome onafhanklikheid van Bulgarye te verklaar.

Geloof[wysig | wysig bron]

Meer as 90% van die inwoners is Oosters-Ortodokse.

Onderwys[wysig | wysig bron]

Veliko Tarnovo het twee universiteite, die Veliko Tarnovo-universiteit (een van die grootste universiteite in Bulgarye) en die Vasil Levski Nasionale Militêre Universiteit.

Kultuur[wysig | wysig bron]

Die skeppers van die Kunsskool van Tarnowo laat die blinkste spoor van Bulgaarse Middeleeuse kreatiwiteit agter.[2] Die argitektuur van Tarnovo ontwikkel al sewe eeue. Die belangrikste argitek uit die Renaissance-periode is meester Kolyu Ficheto.[3]

Susterstede[wysig | wysig bron]

Fotogalery[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Панайотова, Кинка, „Основни проблеми на устойчивото икономическо развитие на Велико Търново през вековете“ p.78
  2. Николова, Илиана, „Велико Търново в българската музика“ сборник песни p.89
  3. Недева, Тодорка, „Търновски делници 1878 – 1944“, В. Търново, 2009 p.56

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]