Acts of Union 1707

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Vlag van die Koninkryk van Groot-Brittanje (Union Vlag)
Vlag van Engeland
Vlag van Skotland

Die Acts of Union 1707 (Uniewette) was twee Parlementêre Wette wat in 1706 en 1707 deur onderskeidelik die Parlement van Engeland en die Parlement van Skotland aanvaar is. Die wette het die Treaty of Union (Verdrag van Vereniging) wat tussen die twee state onderhandel is, geïmplementeer. Die wette het op 1 Mei 1707 van krag geword.

Die wette het 'n nuwe staat geskep, die Koninkryk van Groot-Brittanje, deur die Koninkryk van Engeland en die Koninkryk van Skotland saam te smelt. Die lande het reeds sedert die Union of the Crowns (Unie van die Krone) in 1603 'n monarg gedeel, maar het tot met die vankragwording van die Uniewette soewereine parlemente gehandhaaf. Wallis was reeds sedert die aanvaarding van die Laws in Wales Acts 1535 and 1542 deel van die Engelse staat. Die Crown of Ireland Act 1542, was 'n wet van die Ierse parlement wat bepaal het dat koning Hendrik VIII van Engeland en sy opvolgers ook die Konings van Ierland sou wees. Eers in 1800 sou die Act of Union 1800 die Koninkryk van Ierland en die Koninkryk van Groot-Brittanje verenig om die Verenigde Koninkryk van Groot-Brittanje en Ierland te vorm.

Die Acts of Union 1707 het die parlemente in Skotland en Engeland ontbind en dit vervang met 'n nuwe Parlement van Groot-Brittanje, gesetel te Westminster, die voormalige tuiste van die Engelse Parlement. Daar word na die samesmelting as die Union of the Parliaments verwys.

Agtergrond[wysig | wysig bron]

"Articles of Union with Scotland", 1707

Pogings is vroeër in 1606, 1667 en 1689 aangewend om die lande met parlementêre wette polities te verenig, maar hierdie stel wette was die eerste met die nodige politieke ondersteuning, al was dit vir verskillende redes.

Engeland wou Protestantse troonopvolging verseker op soortgelyke wyse as wat bepaal is deur die Act of Settlement 1701 eerder as die Skotse Act of Security 1704, aangesien die Engelse regering besorgd was dat 'n onafhanklike Skotland met 'n ander koning, selfs al was dit 'n Protestantse koning, die Ou Alliansie met Frankryk weer in die lewe kon roep en hulle teen Engeland kon draai. Met die Unie is moontlikheid van 'n tweede front in die Spaanse Opvolgingsoorlog ook verhoed.

In Skotland is die Unie gemotiveer deur die moontlikheid om te herstel van die finansiële ramp wat deur die Darién-skema veroorsaak is deur hulp uit Engeland en die lig van maatreëls wat onder die Alien Act ingevoer is.

Die verdrag het uit 25 artikels bestaan waarvan 15 ekonomies van aard was. In Skotland is daar oor elke artikel gestem en is verskeie bepalings na subkomitees verwys. Om opposisie van die Kerk van Skotland te minimeer, is 'n wet aanvaar om die Presbiteriaanse kerkowerheidsvorm te verseker.[1]

£20 000 (240 000 Skotse Pond) is ook deur die Graaf van Glasgow na Skotland gestuur om uitgedeel te word. James Douglas, 2de hertog van Queensberry, die Koning se Kommissaris in die Parlement, het £12 325 van die geld ontvang. Baie Skotte het dit as omkopery gesien. Robert Burns het hom as volg oor die saak uitgelaat:

We were bought and sold for English Gold,
Sic a Parcel of Rogues in a Nation.

Die geld is ook gebruik om spioene te huur. Een van die spioene was Daniel Defoe wat in sy eerste verslag lewendige beskrywings van gewelddadige betogings teen die Unie geskets het. Die Uniewette was dan ook nie universeel gewild in Skotland nie. Talle petisies is na die Skotse parlement gestuur en daar was reusebetogings in Edinburg en verskeie ander Skotse dorpe op die dag waarop die wet aanvaar is. Die bedreiging wat burgerlike opstand verteenwoordig het, het daartoe gelei dat krygswet afgekondig is.

Die twee wette het bepalings ingesluit wat voorsiening gemaak het vir Skotland om verteenwoordigers van die Adel van Skotland in die Britse Hoërhuis, die House of Lords te hê. Dit het gewaarborg dat die Kerk van Skotland die nasionale kerk in Skotland sou bly, dat die Court of Session, die hoogste siviele hof in Skotland, altyd in Skotland sou bly, en dat Skotse reg soos tevore geldig sou bly. Ander bepalings het die herinstelling van die Act of Settlement 1701 en 'n verbod op Rooms-Katolieke heersers ingesluit. Dit het ook 'n doeane- en monetêre-unie gevestig.

Die Wette het bepaal dat wette en statute wat strydig was met die bepalings van die wette ongeldig sou word.

'n Nuwe Skotse Parlement[wysig | wysig bron]

In 1999, na byna drie eeue, is 'n Skotse parlement geopen ná 'n referendum in Skotland ten gunste daarvan was. Die nuwe parlement het nie dieselfde magte as die ou Skotse parlement nie, aangesien Skotland 'n lidland van die Verenigde Koninkryk bly.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. (en) PJW Riley, The English Historical Review, Vol. 84, nº 332. (Jul., 1969), bl. 523–4.
  • (en) Defoe, Daniel. A tour thro' the Whole Island of Great Britain, 1724–1727
  • (en) Defoe, Daniel. The Letters of Daniel Defoe, GH Healey editor. Oxford: 1955.
  • (en) Fletcher, Andrew (Saltoun). An Account of a Conversation
  • (en) Herman, Arthur. How the Scots Invented the Modern World. Three Rivers Press, 2001. ISBN 0-609-80999-7

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]