Ander (filosofie)
In fenomenologie , identifiseer die woorde die Ander en die Konstitutiewe Ander die ander mens, in hul verskille van die Self, as 'n kumulatiewe, konstituerende faktor in die selfbeeld van 'n persoon; in erkenning van eg-wees ; dus is die Ander verskillend van en die teenoorgestelde van die Self, van Ons en van Dieselfde.[1][2]
Die kenmerke van Andersheid, is die toestand van anders wees as en vreemd aan die sosiale identiteit van 'n persoon en aan die indentiteit van die Self.[3]
In die diskoers van filosofie identifiseer en verwys dat die woord Anderheid na die kenmerke van Wie? en Wat? van die Ander, wat onderskei en apart is van die Simboliese orde van dinge, uit die Werklike, estetiese, politieke filosofie' vanuit sosiale norme en sosiale identiteit; en van die Self. Daarom is die toetsand van Andersheid 'n persoon se nie-konformiteit met die sosiale norme van die samelewing; en Andersheid is voorwaarde van ontheffing (politieke uitsluiting), bewerkstelling of deur die Staat of deur die sosiale instellings (die professsies) wat met die ooreenstemmende sosio-politieke mag bele is.
Die woord Othering beskryf die reduktiewe aksie van die etikettering en definisie van 'n persoon as iemand wat tot die sosiaal ondergeskikte kategorie van die Ander behoort. Die praktyk van Othering sluit persone uit wat nie by die norm van die sosiale groep pas nie, wat 'n weergawe van die Self is; [4] net soos in menslike geografie, beteken die praktyk van ander mense om hulle uit te sluit en te verplaas van die sosiale groep na die rande van die samelewing, waar hoofstroom sosiale norme nie op hulle van toepassing is nie, omdat hulle die Ander is.
Agtergrond[wysig | wysig bron]
Filosofie[wysig | wysig bron]
John Stuart Mill het die idee van die ander gees in 1865 bekendgestel in An Examination of Sir William Hamilton's Philosophy, die eerste formulering van die ander na René Descartes .
Die konsep van die Self nodig die bestaan van die konstitutiewe Ander as die eweknie-entiteit wat nodig is om die Self te definieer ; in die laat 18de eeu het Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770–1831) die konsep van die Ander bekendgestel as 'n samestellende deel van selfbewussyn (beheptheid met die Self), [5] wat die stellings oor selfbewustheid (vermoë om introspeksie) aangebied deur Johann Gottlieb Fichte (1762–1814). [6]
Edmund Husserl (1859–1938) het die konsep van die Ander toegepas as die basis vir intersubjektiwiteit, die psigologiese verhoudings tussen mense. In Cartesian Meditations: An Introduction to Phenomenology (1931) het Husserl gesê dat die Ander gekonstitueer word as 'n alter ego, as 'n ander self .
In Being and Nothingness: An Essay on Phenomenological Ontology (1943) het Jean-Paul Sartre (1905–1980) die dialektiek van intersubjektiwiteit toegepas om te beskryf hoe die wêreld verander word deur die verskyning van die Ander, van hoe die wêreld dan blyk te wees gerig op die Ander persoon, en nie op die Self nie. Die Ander verskyn as 'n psigologiese verskynsel in die loop van 'n persoon se lewe, en nie as 'n radikale bedreiging vir die bestaan van die Self nie.
Sielkunde[wysig | wysig bron]
Die psigoanalis Jacques Lacan (1901–1981) en die etiekfilosoof Emmanuel Levinas (1906–1995) het die kontemporêre definisies, gebruike en toepassings van die konstitutiewe Ander vasgestel as die radikale eweknie van die Self. Lacan het die Ander met taal en met die simboliese orde van dinge geassosieer. Levinas het die Ander geassosieer met die etiese metafisika van die Skrif en tradisie ; die etiese stelling is dat die Ander meerderwaardig en voor die Self is.
In die geval het Levinas die ontmoeting van aangesig tot aangesig (waarin 'n persoon moreel verantwoordelik teenoor die Ander persoon is) herformuleer om die stellings van Jacques Derrida (1930–2004) in te sluit oor die onmoontlikheid dat die Ander (persoon) 'n heeltemal metafisiese suiwer-teenwoordigheid . Dat die Ander 'n entiteit van suiwer Andersheid (van alteriteit ) kan wees wat verpersoonlik is in 'n voorstelling wat geskep en uitgebeeld word met taal wat identifiseer, beskryf en klassifiseer.
In die sielkunde van die gees (bv. R.D. Laing ), identifiseer en verwys die Ander na die onbewuste verstand, na stilte, na kranksinnigheid en na taal ("na wat verwys word en na wat nie gesê word"). [7] Nietemin, in sulke psigologiese en analitiese gebruike, kan daar 'n neiging tot relativisme ontstaan as die Ander persoon (as 'n wese van suiwer, abstrakte alteriteit) lei tot die ignorering van die gemeenskaplikheid van waarheid . So ook ontstaan probleme uit onetiese gebruike van die woorde The Other, Otherness and Othering om ontologiese verdelings van die werklikheid te versterk: van syn, van wording en van bestaan . [8]
Etiek[wysig | wysig bron]
In Totality and Infinity: An Essay on Exteriority (1961) het Emmanuel Lévinas gesê dat vorige filosofie die konstitutiewe Ander tot 'n objek van bewussyn gereduseer het deur nie sy absolute alteriteit te bewaar nie - die ingebore toestand van andersheid, waardeur die Ander radikaal die ander transendeer. Self en die totaliteit van die menslike netwerk, waarin die Ander geplaas word. As 'n uitdaging tot selfversekerdheid, is die bestaan van die Ander 'n kwessie van etiek, omdat die etiese prioriteit van die Ander gelyk is aan die voorrang van etiek bo ontologie in die werklike lewe. [9]
Vanuit daardie perspektief het Lévinas die aard van die Ander beskryf as "slapeloosheid en wakkerheid"; 'n ekstase ('n uiterlikheid) teenoor die Ander wat vir ewig verbygaan as enige poging om die Ander, wie se Andersheid oneindig is, ten volle vas te vang; selfs in die moord op 'n Ander, bly die Andersheid van die persoon onbeheersd en nie ontken nie. Die oneindigheid van die Ander het Lévinas toegelaat om ander aspekte van filosofie en wetenskap as sekondêr tot daardie etiek af te lei; dus:
Kritiese teorie[wysig | wysig bron]
Jacques Derrida het gesê dat die absolute alteriteit van die Ander gekompromitteer word, omdat die Ander persoon anders is as die Self en die groep. Die logika van alteriteit (andersheid) is veral negatief op die gebied van menslike geografie, waarin die inheemse Ander etiese prioriteit ontsê word as 'n persoon met die reg om deel te neem aan die geopolitieke diskoers met 'n ryk wat die koloniale lot van die tuisland van die Ander. In daardie trant bestendig die taal van Andersheid wat in Oosterse Studies gebruik word, die kulturele perspektief van die dominant-gedomineerde verhouding, wat kenmerkend is van hegemonie ; eweneens bevestig die sosiologiese wanvoorstelling van die vroulike as die seksuele Ander tot man manlike bevoorregting as die primêre stem in sosiale diskoers tussen vroue en mans. [8]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Hegel, G. W. F.; Miller, A. V. (1977). Hoffmeister, J. (red.). Force and the Understanding: Appearance and the Supersensible World: Phenomenology of Spirit (5th uitg.). New York: Oxford University Press. pp. 98–9.
The relation of essential nature to outward manifestation in pure change ... to infinity ... as inner difference ... [is within] its own Self.
- ↑ Findlay, J. N.; Hegel, G. W. F.; Miller, A. V. (1977). Hoffmeister, J. (red.). Analysis of the Text: Phenomenology of Spirit (5 uitg.). New York: Oxford University Press. pp. 517–18.
- ↑ Miller, J. (2008). "Otherness". The SAGE Encyclopedia of Qualitative Research Methods. pp. 588–591. doi:10.4135/9781412963909.n304. ISBN 9781412941631. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 November 2015. Besoek op 27 Januarie 2015.
{{cite book}}:|website=ignored (hulp) - ↑ "Othering", The New Fontana Dictionary of Modern Thought, Third Edition (1999), p. 620.
- ↑ The Encyclopedia of Philosophy (1967) Vol. 1, p. 76.
- ↑ The Encyclopedia of Philosophy (1967) Vol. 8, p. 186.
- ↑ The New Fontana Dictionary of Modern Thought (1999 )p. 620.
- ↑ 8,0 8,1 The Oxford Companion to Philosophy (1995) p. 637.
- ↑ The Encyclopedia of Philosophy (1967) p. 637.
