Anekdotiese bewyse
Anekdotiese bewyse is getuienis uit staaltjies: bewyse wat op 'n informele manier versamel is en wat baie of geheel en al op persoonlike getuienis staatmaak.
Die term word soms in 'n wettige konteks gebruik om sekere soorte getuienis of bewyse te beskryf wat nie afkomstig van onafhanklike, betroubare, objektiewe bronne is nie.
In vergelyking met ander soorte bewyse, word anekdotiese bewyse oor die algemeen as beperk in waarde beskou as gevolg van 'n aantal potensiële swakhede, maar dit kan binne die bestek van wetenskaplike metode beskou word, aangesien sommige anekdotiese bewyse empiries en verifieerbaar kan wees, byvoorbeeld in die gebruik van gevallestudies in medisyne. Ander anekdotiese bewyse kwalifiseer egter nie as wetenskaplike bewyse nie, omdat die aard daarvan verhoed dat dit volgens die wetenskaplike metode ondersoek word.
Waar slegs een of enkele anekdote aangebied word, is daar 'n groter kans dat dit onbetroubaar kan wees as gevolg van kersiespluk of dat hulle andersins nie-verteenwoordigende voorbeelde van tipiese gevalle is nie.[1][2] Op dieselfde manier het sielkundiges gevind dat mense weens vooroodeel meer geneig is om noemenswaardige of ongewone voorbeelde eerder as tipiese voorbeelde te onthou.[3] Selfs wanneer dit akkuraat is, is anekdotiese getuienis nie noodwendig verteenwoordigend van 'n tipiese ervaring nie. Statistiese bewyse word vereis om akkuraat to bepaal of 'n staaltjie tipies is.[4] Misbruik van anekdotiese getuienis is 'n informele dwaling en word soms na verwys as die "persoon wie"-dwaling: "Ek ken 'n persoon wie..."; "Ek weet van 'n geval waar ...", ens. Dit plaas dan onbehoorlike gewig op ervarings van naaste eweknieë, wat miskien nie tipies is nie.
In alle vorme van anekdotiese bewyse kan die betroubaarheid daarvan bevraagteken word deur objektiewe, onafhanklike beoordeling. Dit is 'n gevolg van die informele manier waarop die inligting versamel, gedokumenteer en aangebied word, of enige kombinasie van die drie. Die term word dikwels gebruik om getuienis te beskryf waarvoor daar nie dokumentasie is nie, en die bevestiging daarvan hang af van die geloofwaardigheid van die persoon wat die getuienis aanbied.
Wetenskaplike konteks[wysig | wysig bron]
In die geneeskunde word gepubliseerde anekdotiese getuienis deur 'n opgeleide waarnemer (bv. 'n dokter) 'n saakverslag genoem en word dit onderwerp aan formele ewekniebeoordeling.[5] Alhoewel sodanige getuienis nie as afdoende beskou word nie, kan navorsers dit soms beskou as 'n uitnodiging om meer streng wetenskaplike studie van die verskynsel te doen.[6] Anekdotiese bewyse word beskou as die minste sekere soort wetenskaplike inligting.[7] Navorsers kan anekdotiese bewyse gebruik om nuwe hipoteses voor te stel, maar nooit as 'n bekragtigingde bewys nie.[8]
Anekdotiese bewyse is dikwels onwetenskaplik of pseudowetenskaplik omdat verskillende vorme van kognitiewe vooroordeel die versameling of aanbieding van bewyse kan beïnvloed. Iemand wat beweer dat hy 'n ontmoeting met 'n bonatuurlike wese of vreemdeling gehad het, kan 'n baie aanskoulike verhaal lewer, maar dit is nie vervalsbaar nie. Hierdie verskynsel kan ook by groot groep mense gebeur deur subjektiewe bekragtiging.
Anekdotiese bewyse word ook gereeld verkeerd geïnterpreteer deur die beskikbaarheidsheuristiek, wat lei tot 'n oorskatting van die voorkoms. Waar 'n oorsaak maklik aan 'n effek gekoppel kan word, oorskat mense die waarskynlikheid dat die oorsaak daardie effek het. In die besonder lyk lewendige, emosioneel gelaaide staaltjies meer aanneemlik en word hulle meer gewig gegee.
'n Algemene manier waarop anekdotiese getuienis onwetenskaplik word, is deur foutiewe redenasies, soos die Post hoc ergo propter hoc-dwaling, die menslike neiging om aan te neem dat as die een gebeurtenis ná die ander plaasvind, die eerste die oorsaak van die tweede moet wees. 'n Ander dwaling behels induktiewe redenering . As 'n staaltjie byvoorbeeld 'n gewenste gevolgtrekking eerder as 'n logiese gevolgtrekking illustreer, word dit beskou as 'n foutiewe of haastige veralgemening.[9]
In medisyne is anekdotiese bewyse ook onderhewig aan plasebo-effekte:[10] dit is goed gevestig dat die verwagting van die pasiënt (of die dokter) die uitkoms van die behandeling werklik kan verander. Slegs dubbelblinde gerandomiseerde plasebo-gekontroleerde klienise toetse kan die effektiwiteit van 'n behandeling onafhanklik van verwagtinge bevestig.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Weiten, Wayne (2010). Sielkunde: temas en variasies (in Engels). Belmont, Calif: Wadsworth/Cengage Learning. ISBN 978-0-495-60197-5. OCLC 236319552.
- ↑ Goodwin, C. James (2009). Navorsing in sielkunde: metodes en ontwerp (in Engels). John Wiley & Sons. p. 25. ISBN 9780470522783.
- ↑ Gibson, Rhonda; Zillman, Dolf (1994). "Voorbeelde van oordrewe en verteenwoordigers in nuusberigte: Persepsie van kwessies en persoonlike gevolge". Communication Research (in Engels). 21 (5): 603–624. doi:10.1177/009365094021005003.
- ↑ Schwarz, J; Barrett, S. "Enkele opmerkings oor die aard van die getuienis" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 November 2018. Besoek op 19 Oktober 2019.
- ↑ Jenicek, M. (1999). Kliniese gevalleverslaggewing in bewysegebaseerde medisyne (in Engels). Oxford: Butterworth–Heinemann. p. 117. ISBN 0-7506-4592-X.
- ↑ Vandenbroucke, J. P. (2001). "Ter verdediging van saakverslae en saakreekse". Annals of Internal Medicine (in Engels). 134 (4): 330–334. doi:10.7326/0003-4819-134-4-200102200-00017. PMID 11182844.
- ↑ Riffenburgh, R. H. (1999). Statistiek in geneeskunde (in Engels). San Diego, CA: Academic Press. ISBN 0-12-588560-1. OCLC 42197733.
- ↑ Lilienfeld, Scott (2015). Wetenskap en pseudowetenskap in kliniese sielkunde (in Engels). New York: Guilford Press. ISBN 978-1-4625-1751-0. OCLC 894227231.
- ↑ Thompson, B. "Dwalings" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Maart 2007. Besoek op 18 Oktober 2019.
- ↑ Marks, Jay W. "Evaluering van medisyne, behandelings en aanvullings". MedicineNet (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Oktober 2019. Besoek op 18 Oktober 2019.