Attiese redenaars

Lewens van die tien redenaars, van 'n onbekende skrywer wie se alloniem Pseudo-Plutarchus is, lewer 'n pseudepigrafie vir die tien Attiese redenaars; hier beoefen Demosthenes sy ambag.

Die tien Attiese redenaars is beskou as die grootste redenaars en logograwe van die klassieke era (5de–4de eeu v.C.). Hulle is opgeneem in die "Kanon van Tien", wat waarskynlik in Alexandrië ontstaan het. A. E. Douglas het egter aangevoer dat dit eers in die 2de eeu n.C. was dat die kanon die vorm aangeneem het wat vandag erken word.

Alexandrynse "Kanon van Tien"

• Antiphon
• Andocides
• Lysias
• Isokrates
• Isaeus
• Aeschines
• Lycurgus
• Demosthenes
• Hypereides
• Dinarchus

So ver as Homeros (8ste of 9de eeu v.C.), was die kuns van effektiewe praat van aansienlike waarde in Griekeland. In Homeros se epos, die Ilias, is die vegter, Achilles, beskryf as "'n spreker van woorde en 'n doener van dade".

Tot in die 5de eeu v.C. is redevoering egter nie formeel onderrig nie. Dit was eers in die middel van daardie eeu dat die Sisiliaanse redenaar, Corax, saam met sy leerling, Tisias, 'n formele studie van retoriek begin het. In 427 v.C. het 'n ander Sisiliaan met die naam Gorgias van Leontini Athene besoek en 'n toespraak gehou wat die burgers verstom het. Gorgias se "intellektuele" benadering tot redevoering, wat nuwe idees, uitdrukkingsvorme en metodes van argumentasie ingesluit het, is voortgesit deur Isocrates, 'n 4de-eeuse v.C. opvoeder en retorikus. Oratorium het uiteindelik 'n sentrale vak van studie in die geformaliseerde Griekse onderwysstelsel geword.

Die werk van die Attiese redenaars het die latere retoriese beweging van Attiesisme geïnspireer, 'n benadering tot spraaksamestelling in 'n eenvoudige eerder as versierde styl.

Bronnelys

• Carawan, Edwin (red. ): Oxford-lesings in die Attic redenaars . Oxford; New York: Oxford University Press, 2007.ISBN 9780199279920ISBN 9780199279920
• Smith, RM "A New Look at the Canon of the Ten Attic Redenaars", Mnemosyne 48.1 (1995): 66-79.

Eksterne skakels

• Lewens van die tien redenaars, vertaal deur HN Fowler