Sikahert
| Sikahert | |
|---|---|
| |
| ’n Sikahertram. | |
| |
| Ooie. | |
| Wetenskaplike klassifikasie | |
| Koninkryk: | |
| Filum: | |
| Klas: | |
| Orde: | |
| Familie: | |
| Subfamilie: | |
| Genus: | |
| Spesie: | C. nippon
|
| Binomiale naam | |
| Cervus nippon (Temminck, 1838)
| |
| Subspesies | |
|
Sien teks. | |
Die sikahert (Cervus nippon), ook bekend as die Japannese hert, is ’n spesie takbokke wat inheems is aan Oos-Asië en na ander dele van die wêreld uitgevoer is. Dit is voorheen aangetref in van Noord-Vietnam tot die Russiese Verre-Ooste,[1] maar kom nie meer in dié streke voor nie, buiten Japan waar dit uiters volop is.[2]
Die naam kom van die Japannese naam sjika vir "hert"; dit is in Japan bekend as nihonjika, letterlik "Japannese hert".
Beskrywing[wysig | wysig bron]
Die sikahert is een van die min hertsoorte wat nie hul kolle verloor wanneer hulle volwasse raak nie. Die kolle wissel van streek tot streek. Die subspesies op die vasteland se kolle is groter en duideliker as dié in Taiwan en Japan, waar die kolle byna onsigbaar is. Hul kleur wissel van bruin tot swart, en daar is ook wit individue. In die winter raak die pels donkerder en die kolle minder duidelik, en maanhare vorm aan die nek van ramme.[3]
Hulle is van mediumgrootte en eet plante. Verskille in groottes kom egter tussen die subspesies voor, asook geslagsdimorfie – die ramme is aansienlik groter as die ooie. Hulle kan wissel van 50 tot 110 cm in hoogte en 95 tot 180 cm in lengte. Die stert is sowat 7,5 tot 13 cm lank. Die grootste subspesie is die Mantsjoerynse sikahert (C. n. mantchuricus), waarvan ramme tot 109 kg kan weeg en ooie tot 50 kg, en die kleinste subspesie die Japannese sikahert (C. n. nippon), waarvan die ramme tot 70 kg en die wyfies tot 40 kg weeg.[4][5] Alle sikas is kompak met tengerige bene en kort, wigvormige koppe.
Sikaherte het stewige, regopstaande gewei. ’n Punt in die middel wat vorentoe wys, verdeel die lyn na bo, waar dit gewoonlik vurk. Ooie het ’n kenmerkende paar swart knoppe op die voorkop.
Die diere is meestal bedags bedrywig, maar in sommige gebiede waar baie mense is, snags. Migrasie vind veral in bergagtige streke soos Japan plaas.[3] Sommige individue kom alleen voor, terwyl ander enkelgeslagtroppe vorm. Groot troppe word in die herfs en winter gevorm. Hulle maak verskeie geluide – tot 10 klanke wat wissel van sagte fluite tot ’n harde geskree.
Subspesies[wysig | wysig bron]
Kwaai verbastering het in baie bevolkings voorgekom, veral in China. Die status van baie spesies is dus nou onseker.[1] Die status van C. n. hortulorum is veral onseker; dit kan in werklikheid van gemengde afkoms wees en daarom word dit nie hier gelys nie.
- C. n. aplodontus
- C. n. grassianus
- C. n. keramae
- C. n. kopschi
- C. n. mandarinus
- C. n. mantchuricus
- C. n. nippon
- C. n. pseudaxis
- C. n. pulchellus
- C. n. sichuanicus
- C. n. soloensis
- C. n. taiouanus
- C. n. yesoensis
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Harris, R.B. (2008). Cervus nippon. 2008 IUBN Rooi Lys van bedreigde spesies. Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur 2008. Verkry op 5 April 2009.
- ↑ Kaji, Koichi; Takashi Saitoh; Hiroyuki Uno; Hiroyuki Matsuda; Kohji Yamamura. "Adaptive management of sika deer populations in Hokkaido, Japan: theory and practice". Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 27 Julie 2011. Besoek op 19 Januarie 2011.
- ↑ 3,0 3,1 "Ultimate Ungulate Fact Sheet – Sika Deer".[dooie skakel]
- ↑ Sika Deer Geargiveer 22 Junie 2015 op Wayback Machine. Bds.org.uk. URL besoek op 2012-08-23.
- ↑ Nowak, R. M. 1991. Walker's Mammals of the World. 5de uitg. Vol. 2. Johns Hopkins University Press, Baltimore.
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Sikahert.
Wikispecies het meer inligting verwant aan Sikahert
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
