Fires van Vuuren

Ds. Fires van Vuuren
Ds. Fires van Vuuren
Naam	Cornelius Marthinus van Vuuren
Geboorte	1 Februarie 1926
Sterfte	17 Julie 2013
Kerkverband	Gereformeerd
Gemeente(s)	Randfontein, 1952–'54 Carletonville, 1954–'64 Bethal, 1964–'91
Jare aktief	1952–1991
Kweekskool	Potchefstroom

Ds.. Cornelius Marthinus Janse van Vuuren (onbekend – 17 Julie 2013) was van 1952 tot 1991 predikant in drie gemeentes van die Gereformeerde Kerk.

Jeugjare

Hy was algemeen bekend as Fires en as kind en in die familie as Kok. Van Vuuren was die vyfde van nege kinders op die plaas Winkelhaak naby Swartruggens, waar die gesin gewoon het. Dit was moeilike grootwordjare met min geld. Op die plaas moes hulle hard werk, wat tot sy kenmerkende deursettingsvermoë bygedra het. Die ses broers was, volgens ds. Jan Malan in ds. Van Vuuren se lewensberig in die Almanak van 2015, "ongeneeslike platjies. Hulle het mekaar altyd 'n punt probeer steek en die hardheid van die lewe met grappe versag." Sy gesonde humorsin kon hy met groot takt in moeilike situasies in die bediening aanwend. Hulle was lewendig en goeie sportmanne. Drie van die seuns het Wes-Transvaal-rugby gespeel: Kok (Fires), Hen en Koos.

Universiteit

Die PUK was tydens Fires van Vuuren se studentejare 'n hegte gemeenskap. Sy tydgenote onthou mekaar goed en het baie staaltjies te vertel. Hy was betrokke en het ook in die studenteraad gedien. Hy was 'n goeie atleet en het eers later begin rugby speel. Ds. Malan skryf sy rugbybekendheid in die PUK- en Wes-Transvaal-geledere is legendaries. Hy was in 1949 Theos-kaptein en het van 1948 tot 1951 vir Wes-Transvaal senter gespeel. Hy is vir die 1951-Springbokproewe benoem, maar weens 'n beenbesering moes hy onttrek. Volgens koerantberigte was Danie Craven uitgesproke daaroor dat hy die beste senter in die land was en beslis die topkeuse.

Di. Ben Lombard en Platbos du Plessis was sy klasmaats in die 1951 finalejaarklas. Dié drie was hegte vriende met 'n lewendige onderlinge humorsin. Elk van sy twee klasmaats se dood later jare was vir ds. Van Vuuren baie hartseer.

Gemeentebediening

Hy is in 1952 in Randfontein, verskuif in 1954 na Carletonville volgens die afstigtingsakte, en neem in 1964 die beroep aan na Bethal, waar hy in 1991 sou emeriteer. Hy het baie jare lank as kurator van die Hammanskraalse Teologiese Skool gedien. Gedurende die sestiger- en sewentigerjare was baie gemeentes vakant, ook rondom Bethal. So het hy jare lank ander gemeentes (bv. Evander, Standerton, Carolina en Kriel) ook as konsulent gedien, Sondae daar gepreek (voor die erediens van Bethal op een plek en daarna weer in 'n ander rigting) en huisbesoek gedoen met dieselfde toewyding as in sy eie gemeente.

Waardering

Ds. Jan Malan skryf in sy lewensberig in die Almanak van 2015: "Die grootste getuigskrif vir ds. Fires is . . . sy toewyding in sy diens as Woordbedienaar en die betroubare leiding wat hy in die gemeentes wat hy bedien het, en die kerkverband gegee het. Hy het respek afgedwing, vertroue ingeboesem en so opgetree dat lidmate hom in hulle vertroue geneem en in onsekerheid en nood op hom gesteun het. In meerdere vergaderings was sy optrede ge-respekteer. Met sy skerp insig kon hy 'n saak raak insien en duidelike advies gee." Ds. Harry Cilliers (Standerton se predikant van 1990–2007) vertel: "Ek het tydens eredienste aan ds. Fires se lippe gehang en elke woord probeer indrink, want hy kon preek! Ek onthou ook hoe hy en my vader kopstukke gesit en gesels het voor, tydens en ná middagete. Vir my was ds. Fires 'n rolmodel. Ek wou graag so 'n dominee word soos wat hy was. Hy was vir my 'n groot aansporing op die pad. Hy was belese (hy het geweet wat in die wêreld aangaan) en skerpsinnig in sy antwoorde en kornmentaar oor dinge. Hy het 'n fyn en wonderlike humorsin gehad ('n dominee wat jou kon laat lag!). Hy was 'n ware kind van God en 'n dominee na wie jy kon opkyk.

"Dit was vir my die grootste eer denkbaar dat ek en ds. Fires tydens die laaste bykans twee jaar van sy bediening mekaar se naburige kollegas was. En alhoewel die ontmoetingsgeleenthede hier ook maar beperk was tot klassisvergaderings en visitasiebesoeke, was 'ou' ds. Fires nog net so eerbiedwaardig, skerpsinnig, humoristies en vriendelik soos wat ek hom as kind leer ken het. Daarom het hy nooit vir my 'oom' geword nie, hy het 'dominee' gebly. Dit was 'n voorreg en 'n eer om gedurende my lewe in die skaduwee van so 'n wonderlike Godsman te kon staan, en om van hom te kon leer oor die liefde van ons Here op alle lewensterreine!"

Talle predikante het met die jare by hom prakties gedoen. Prof. Faan Denkema onthou dit so: "Oom Fires was met hart en siel ’n herder. Sy gemeente was nie bloot name op 'n lysie wat stelselmatig deurgewerk moes word nie. Elke besoek was 'n persoonlike ontmoeting – bowenal met dié Herder en sy Woord. Hy het deeglike eksegese gedoen om die evangelie in gelowiges se persoonlike lewe te laat posvat. Dit was vir hom vanselfsprekend om eers te luister, en nogmaals te luister, voor hy die woord neem. Die innigheid van sy gebede en voorbidding vir die kerk (wêreldwyd) het my diep getref. Omdat hy sy roeping as dominee werklik beleef het, het hy dikwels daaroor gepraat. 'Onthou,' het hy gesê, 'jy is 'n werktuig van God: Hy vra jou diens, nie jou rus nie.'"

Sy aard en lewensingesteldheid blyk uit herinneringe soos dié van prof. Faan Denkema: "Oom Fires was 'n ware live-wire; hy kon nooit lank stilsit nie. Soms met huisbesoek het hy op en af in die sitkamer geloop om te illustreer wat bekering beteken. Op 'n Vrydagmiddag in Eloffstraat (Johannesburg) om pasiënte in die hospitaal te besoek, het hy gesê: 'Ons sukkel nou al 10 minute om van robot tot robot te kom. Hierdie is seker die besigste straat in Afrika. Maar daar is 'n ander straat wat nog besiger is: die weg van die minste weerstand!'" Ds. Malan skryf: "Vir hom was daar altyd net een keuse tussen die regte pad en die maklike pad. Die regte pad soos hy dit gesien het, was die enigste pad, al kos dit jou wat en al moet jy die hele gemeenskap teengaan. Dit het hy ook meer as een keer gedoen. Voorwaar iemand wat in sy toewyding, opregtheid en liefdevolle vaardigheid in sy omgang met die mense om hom, vir my in alles 'n rolmodel was van my studentedae af, spesifiek ook prediking."

Gesinslewe

Ds. Van Vuuren is in 1952 met Engela Combrinck getroud. Hulle het ses kinders gehad: vyf dogters en een seun, die derde kind. Almal was ook Pukke. Met sy afsterwe was daar 16 kleinkinders en vier agterkleinkinders. In 2002 moes die gesin die skok deurgaan van die moord op hul seun Apie, nadat ds. Van Vuuren se broer Lar in 1997 op sy plaas vermoor is. Ten tyde van ds. Van Vuuren dood was hulle 61 jaar getroud. Kwalik drie maande later, op 14 Oktober 2013, is Engela van Vuuren ook oorlede.

Ds. Van Vuuren het graag gejag, veral saam met sy groot jagvriende, dr. Wynand van der Merwe en ds. Jan du Plooy, later Lukas van Vuuren van Bethal en vele ander. Hy was 'n uitmuntende skut. Die jaggeleenthede was vir hom 'n jaarlikse ontspanning en hernuwing van kragte.

Aftrede en dood

Ná sy aftrede het hy nog vir drie jaar in Cradock/ Somerset-Oos hulpdiens gelewer en toe in Potchefstroorn gevestig. Vanaf 1999 het hulie vir drie jaar in De Aar gewoon totdat hulle in 2002 finaal in Ebenhaeser in Pretoria gevestig het.

Ds. Van Vuuren is vroegoggend op 17 Julie 2013 in die ouderdom van 87 jaar oorlede. Hy was die laaste maande ernstig verswak nadat hy in Januarie van sy sterfjaar sy heup gebreek het.

Bronne

• (af) Malan, ds. Jan in Vogel. ds. Willem (et al). 2014. Die Almanak van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika vir die jaar 2015. Potchefstroom: Administratiewe Buro.