Planktonkrefie
| Planktonkrefies | |
|---|---|
| |
| Meganyctiphanes norvegica | |
| Wetenskaplike klassifikasie | |
| Koninkryk: | |
| Filum: | |
| Subfilum: | |
| Klas: | |
| Superorde: | |
| Orde: | Euphausiacea Dana, 1852
|
| Families en genera | |
| |
Planktonkrefies is garnaalagtige, ongewerwelde seediere. Hierdie klein skaaldiertjies is deel van die soöplankton en is belangrike organismes,[1] veral as voedsel vir baardwalvisse, mantas, walvishaaie, seehonde en sommige seevoëlspesies wat se dieet uitsluitlik uit planktonkrefies bestaan.
Planktonkrefies kom in al die wêreld se oseane voor. Hulle word as 'n sleutelspesie naby aan die onderkant van die voedselketting beskou: hulle vreet fitoplankton (plantaardige plankton) en soms ook ander soöplankton, waardeur hulle dit omsit na 'n gepaste vorm sodat dit deur ander, groter diere, wat se dieet hoofsaaklik uit planktonkrefies bestaan, verteer kan word. In die Suidelike Oseaan vorm een spesie, die Antarktiese planktonkrefie (Euphausia superba) 'n beraamde biomassa van meer as 500 miljoen ton - omtrent twee keer soveel as die mens. Meer as die helfte hiervan word jaarliks deur walvisse, seehonde, pikkewyne, inkvisse en visse gevreet en word vervang deur voortplanting en groei. Meeste planktonkrefiespesies vertoon 'n daaglikse vertikale migrasie: snags word hulle deur diere naby aan die oppervlak gevreet en bedags trek hulle na dieper waters.
Planktonkrefies word ook vir kommersiële doeleindes gevang in die Suidelike Oseaan en die kusgebiede van Japan. Die totale wêreldwye vangs beloop jaarliks 150 000 – 200 000 ton; die meeste hiervan is van die Scotiasee naby Antarktika afkomstig. Die diertjies word gebruik as voedsel in waterboerdery en akwariums; as aas in visvangs en in die farmaseutiese nywerheid. In Japan en Rusland word planktonkrefies ook deur mense genuttig .
