Lasarus van Betanië
Lasarus van Betanië (Latynse vorm van Lazar, wat weer afgelei is van die Hebreeuse naam Eleazar, "God het gehelp") is die onderwerp van 'n prominente wonderwerk deur Jesus in die Evangelie volgens Johannes waarin Jesus hom uit die dood opwek nadat hy vier dae dood was. Hy word as 'n heilige vereer in die Rooms-Katolieke en die Oosters-Ortodokse Kerk, wat verskillende weergawes van sy latere lewe het.
In die konteks van die sewe tekens in Johannes is die opwekking van Lasarus by Betanië – vandag die dorp al-Eizariya aan die Wesoewer in Palestina wat vertaal word as "die plek van Lasarus" – die hoogtepunt: Dit is 'n voorbeeld van Jesus se mag "oor die laaste en onstuitbaarste vyand van die mens, die dood. Om dié rede kry dit 'n prominente plek in die evangelie."[1]
Die naam "Lasarus" word dikwels in die wetenskap en gewilde kultuur gebruik met verwysing na die skynbare opwekking uit die dood; die wetenskaplike term "Lasarustakson" verwys byvoorbeeld na organismes wat in die fossielrekord herverskyn ná 'n tydperk van oënskynlike uitsterwing.
'n Aparte karakter met dieselfde naam kom voor in die gelykenis van Lasarus en die ryk man in Lukas.
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Tenney, Merrill C. Kenneth L. Barker & John Kohlenberger III (red.). Zondervan NIV Bible Commentary. Grand Rapids, Michigan: Zondervan Publishing House.
Skakels[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.
