Loenochod-ruimteprogram

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Die diagram vir die Loenochod-sending.

Loenochod (Russies: Луноход, "Maanloper") 1 en 2 was twee Sowjet-verkenningsrobotte wat in 1970 en 1973 onderskeidelik op die maan geland het. Hulle was in gebruik in die tyd van die Loena- en die Zond-ruimteprogram. Hulle is gebruik as hulp in die Sowjetunie se bemande maansendings, om die maan se oppervlak te verken en foto's daarvan te neem. Die Loena-stasies met Loenochods aan boord is deur Proton-vuurpyle gelanseer.

Eers in 1997 met die Mars Pathfinder is ’n afstandbeheerde voertuig weer op ’n planeet geplaas.

Loenochod 1A[wysig | wysig bron]

Loenochod 1
Loenochod 2
Loenochod 3

Ná jare van geheime beplanning en opleiding is die eerste Loenochod op 19 Februarie 1969 gelanseer. Die vuurpyl het binne sekondes gedisintegreer en die Loenochod 1A is verwoes. Die res van die wêreld het eers later gehoor watter kosbare vrag die vuurpyl gehad het.[1]

Loenochod 1[wysig | wysig bron]

Ná die vernietiging van die eerste Loenochod het die Sowjetunie dadelik aan die tweede voertuig begin werk. Loenochod 1 was die eerste bewegende afstandbeheerde robot op ’n ander planeet. Dit was aan boord van Loena 17, wat op 10 November 1970 gelanseer is. Luna 17 het op 7 November 1970 ’n sagte maanlanding uitgevoer. Die Loenochod het met ’n afrybaan tot op die oppervlak gery.

Die voertuig het gedurende die maan-dag gewerk en nou en dan gestop sodat sy batterye deur middel van sonpanele kon herlaai. Snags het die voertuig stil gestaan, tot die volgende dag wanneer sy batterye weer herlaai is.

Loenochod 1 was 135 cm hoog, 2,3 meter lank en het 840 kg geweeg. Dit het onder andere ’n antenne, teleskoop, vier televisiekameras en grondmeet-instrumente gehad. Tydens sy 322 aarddae in werking het dit altesaam 10,5 km gereis en meer as 20 000 TV-beelde en 206 hoëresolusie-panoramas na die aarde gestuur.

Loenochod 2[wysig | wysig bron]

Loenochod 2 was ’n meer gevorderde voertuig aan boord van Loena 21, wat op 8 Januarie 1973 gelanseer is en op 15 Januarie op die maan geland het. Die voertuig moes foto's van die oppervlak neem, ligvlakke en magnetiese velde meet en die grond bestudeer.

Die voertuig het drie stadig skanderende televisiekameras gehad, waarvan een bo-op die voertuig geïnstalleer was om hom te help navigeer, asook vier panorama-kameras. Dit het ook ’n sonpaneel gehad om die batterye te herlaai. Wetenskapinstrumente het ingesluit ’n grondtoetser, ’n meter vir vlakke van sigbare en ultravioletlig, ’n magnetometer en ’n radiometer.

Loenochod 2 het vier maande lank gewerk en 37 km gereis – die verste nog op enige buiteruimtelike oppervlak.[1] Dit het 86 panoramabeelde en meer as 80 000 TV-beelde teruggestuur.

Loenochod 3[wysig | wysig bron]

Loenochod 3 is in 1977 gebou, maar nooit na die maan gestuur nie weens ’n gebrek aan lanseerders en geld. Dit is vandag in ’n museum.[2]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. 1,0 1,1 "Tank on the Moon". The Nature of Things with David Suzuki (CBC-TV). 6 Desember 2007. Archived from the original on 4 Desember 2007. https://web.archive.org/web/20071204002813/http://www.cbc.ca/natureofthings/magazine2.html. Besoek op 9 Oktober 2010. 
  2. Chaikin, Andy (Februarie 2004). "The Other Moon Landings". Smithsonian Air & Space magazine. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 Mei 2014. Besoek op 9 Oktober 2010.

Bronne[wysig | wysig bron]

  • Winogradof, A.P., red. (1971). Peredwizjnaja Laboratorija na Loene Loenochod-1. Tom 1 (in Russies). Moskou: Naoeka.
  • Barsoekof, V.L., red. (1978). Peredwizjnaja Laboratorija na Loene Loenochod-1. Tom 2 (in Russies). Moskou: Naoeka.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]