PPSh-41
Die PPSh-41 (Russies: Пистоле́т-пулемёт Шпа́гина, tr. Pistolét-pulemyót Shpágina, let. 'Shpagin se masjienpistool') is 'n Sowjet-submasjiengeweer wat deur Georgy Shpagin ontwerp is as 'n goedkoop, betroubare en vereenvoudigde alternatief vir die PPD-40. 'n Algemene Russiese bynaam vir die wapen is papasha (папа́ша), wat "pappa" beteken.[1] en dit is soms die "burp gun" genoem vanweë die hoë vuurtempo.[2]
Die PPSh is 'n magasyn-gevoerde selektiewe-vuur submasjiengeweer wat 'n oop blok, terugblaasaksie gebruik. Dit is grootliks van gepersde staal gemaak en kan met óf 'n boks óf 'n drommagasyn gelaai word en die 7,62 × 25 mm Tokarev-pistoolrondte vuur.
Die PPSh het uitgebreide gevegondervinding opgedoen tydens die Tweede Wêreldoorlog en die Koreaanse oorlog; in Oosbloklande toon monumente wat die optrede van die Rooi Leër vier gewoonlik 'n PPSh-41.[3] Dit het een van die belangrikste infanteriewapens van die Sowjet Gewapende Magte tydens die Tweede Wêreldoorlog geword, met ongeveer ses miljoen PPSh-41's wat in hierdie tydperk vervaardig is, wat dit die mees vervaardigde submasjiengeweer van die oorlog maak. In die vorm van die Chinese Tipe 50 (gelisensieerde kopie) het dit so laat as 1970 voortgegaan in gebruik met die Viëtkong. Volgens die 2002-uitgawe van die Encyclopedia of Weapons of World War II het die PPSh in gebruik gebly met onreëlmatige militêre magte.[4]
Geskiedenis
[wysig | wysig bron]Tweede Wêreldoorlog
[wysig | wysig bron]
Die stukrag vir die ontwikkeling van die PPSh het deels gekom van die Winteroorlog teen Finland, waar die Finse Leër die Suomi KP/-31 submasjiengeweer gebruik het as 'n hoogsdoeltreffende hulpmiddel vir nabygeleë gevegte in woude en beboude stedelike gebiede. Sy 71-rondte trommagasyn is later gekopieer en deur die Sowjette aangeneem vir hul PPD-40 en PPSh-41 submasjiengewere.[5] Die PPD-40 is daarna in 1940 in massaproduksie gehaas, maar dit was duur om te vervaardig, beide in terme van materiaal en arbeid, omdat dit talle gevormde metaalonderdele gebruik het, veral sy ontvanger. Georgy Shpagin se hoofgedagte vir kostevermindering was om metaalperse te gebruik vir die vervaardiging van die meeste onderdele. Shpagin het in September 1940 'n prototipe PPSh geskep, wat ook 'n eenvoudige gaskompensator bevat het wat ontwerp is om te verhoed dat die loop tydens sarsies opruk. Hierdie verbeterde skootgroepering was ongeveer 70% beter as die PPD.[6]
Die nuwe wapen is in 'n netwerk van fabrieke in Moskou vervaardig, met plaaslike hoëvlak Kommunistiese Party van die Sowjetunie-lede wat direk verantwoordelik was vir die bereiking van produksieteikens. 'n Paar honderd wapens is in November 1941 vervaardig en nog 155 000 is gedurende die volgende vyf maande gemaak. Teen die lente van 1942 het die PPSh-fabrieke ongeveer 3 069 eenhede per dag geproduseer.[7] Sowjet-produksiesyfers vir 1942 dui daarop dat byna 1,5 miljoen eenhede vervaardig is.[6] Die onderdele daarvan (die loop uitgesluit) kon vervaardig word deur 'n relatief ongeskoolde arbeidsmag met eenvoudige toerusting wat beskikbaar is in 'n motorherstelwerkplek of tinwinkel, wat meer geskoolde werkers vir ander take bevry het. Die PPSh-41 gebruik 87 komponente vergeleke met 95 vir die PPD-40 en die PPSh kan vervaardig word met 'n geskatte 5,6 bewerkingsure (later hersien na 7,3 uur) vergeleke met 13,7 uur vir die PPD.[8][9] Loopproduksie is dikwels vereenvoudig deur lope vir die 7,62 mm Mosin–Nagant te gebruik: die geweerloop is in die helfte gesny en twee PPSh lope is daarvan gemaak nadat die kamer vir die 7,62×25 mm Tokarev-patroon gemasjineer is.[10]
Nadat die Wehrmacht groot getalle van die PPSh-41 tydens die Tweede Wêreldoorlog buitgemaak het, is 'n program ingestel om die wapen na die standaard Duitse submasjiengeweerpatroon – 9×19mm Parabellum – om te skakel. Die Wehrmacht het die omgeboude PPSh-41 amptelik as die "MP41(r)" aangeneem; onveranderde PPSh-41's is as "MP717(r)" aangewys en voorsien van 7,63×25 mm Mauser-ammunisie (wat dimensioneel identies is aan 7,62×25 mm Tokarev, maar effens minder kragtig). Duitstalige handleidings vir die gebruik van gebuite PPShs is gedruk en in die Wehrmacht versprei.[11] Benewens die vervanging van lope, het omgeboude PPSh-41's ook 'n magasynaanpasser geïnstalleer, wat hulle in staat stel om MP 40-magasyne te gebruik. Die minder kragtige 9 mm rondte verminder gewoonlik die sikliese vuurtempo van 800 tot 750 RPM. Moderne namark-omskakelingsstelle gebaseer op die oorspronklike Wehrmacht-een bestaan ook met behulp van 'n verskeidenheid magasyne, insluitend Sten-magasyne. Sommige entoesiaste kon hulle met die oorspronklike Sowjet-trom- en stokmagasyne laat werk, wat die omskakelaar uitskakel, asook die gebruik van die kragtiger 9×23 mm Winchester-ammunisie.
As standaard het elke PPSh-41 gekom met twee fabrieksgemonteerde drommagasyne wat by die wapen met gemerkte reeksnommers pas. As drommagasyne gemeng en gebruik word met verskillende reeksnommers PPSh-41, kan 'n spasie tussen die wapen en drommagasyn lei tot swak retensie en versuim om te voer. Drommagasyne is vervang deur 'n eenvoudiger PPS-42 bokstipe magasyn wat 35 rondtes hou, hoewel 'n verbeterde drommagasyn gemaak van 1 mm dik staal ook in 1944 bekend gestel is.[6]
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Ranstadler, Robert (11 Julie 2017). "The Tools of War: 10 Deadly Infantry Weapons of WWII". History Collection (in Engels (VSA)).
- ↑ Lawrence, Erik (2015). Practical Guide to the Operational Use of the PPSh-41 Submachine Gun. Philippi, WV: Erik Lawrence Publications. p. 3. ISBN 978-1-94199-824-3.
- ↑ Budnik, Ruslan (2019). "PPSh-41 – The Most Mass-Produced Submachine Gun of WWII". War History Online.
- ↑ Bishop, Chris (2002). The Encyclopedia of Weapons of World War II (Illustrated uitg.). Sterling Publishing Company, Inc. p. 261. ISBN 1-58663-762-2.
- ↑ Kekkonen, P. "Suomi Submachine Gun, KP/-31, part 2/2". Gunwriters. Besoek op 8 November 2019.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Болотин, Давид (1995). История советского стрелкового оружия и патронов [History of Soviet Small Arms and Ammunition] (in Russies). Полигон. pp. 109–114. ISBN 5-85503-072-5.
- ↑ Braithwaite, Rodric (2006). Moscow 1941: A City and its People at War. London, UK: Profile Books. p. 236. ISBN 978-1-86197-759-5.
- ↑ "Kalashnikov, Part 2: Soviet Political Economy and the Design Evolution of the Kalashnikov Avtomat". Cruffler.com. Besoek op 21 Maart 2010.
- ↑ Болотин, Давид (1995). История советского стрелкового оружия и патронов (in Russies). Полигон. pp. 111 vir die vroeë skatting vs. PPD en bl. 119 vergelyking met PPS. ISBN 5-85503-072-5.
- ↑ Pauly, Roger (2004). Firearms: The Life Story of a Technology. Westport, CT: Greenwood Publishing Group. p. 141. ISBN 0-313-32796-3.
- ↑ "9 mm Conversion of the PPSh-41". Bill's PPSh-41 Pages. Besoek op 21 Maart 2010.