Plaaslike Borrel

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
’n Kunstenaarsvoorstelling van die Plaaslike Borrel om die Son en Beta Canis Majoris, en die aangrensende Lus I-borrel om die ster Antares.

Die Plaaslike of Lokale Borrel is ’n sogenaamde superborrel – ’n warm, meestal leë ruimte – waarin ons Sonnestelsel hom bevind. Die Plaaslike Borrel is sowat 300 ligjare in deursnee en het ’n neutrale waterstofdigtheid van ongeveer ’n tiende van die gemiddelde 0,5 atome per kubieke sentimeter van die interstellêre medium in die Melkweg. Die warm gas in die borrel straal X-strale uit.

Die Sonnestelsel het nou al ongeveer 3 miljoen ligjare ver in die Plaaslike Borrel inbeweeg. Tans bevind die Sonnestelsel hom in die Plaaslike Interstellêre Wolk, ’n kleiner gebied met digter materiaal in die Plaaslike Borrel. Die wolk het gevorm waar die Plaaslike Borrel en die Lus I-borrel bymekaarkom. Die gas in die Plaaslike Interstellêre Wolk het ’n digtheid van ongeveer 0,1 atome per kubieke sentimeter.

Die meeste sterrekundiges glo die Plaaslike Borrel het tussen ’n paar honderdduisend en ’n paar miljoen jaar gelede vanweë nabygeleë supernovas gevorm. Hierdie supernovas het warm materiaal met ’n lae digtheid in die interstellêre medium agtergelaat nadat hulle gas en stof uitgespuug het. Die Geminga-pulsar in die sterrebeeld Tweeling, ’n bron van gammastrale, is heel moontlik die oorblyfsel van een van hierdie supernovas.

Die Aarde se posisie in die heelal