Plaaslike Interstellêre Wolk

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Lokale Interstellêre Wolk
’n Diagram van die plaaslike wolke materie waardeur ons Sonnestelsel beweeg. Die pyle dui die wolkbewegings aan.
’n Diagram van die plaaslike wolke materie waardeur ons Sonnestelsel beweeg. Die pyle dui die wolkbewegings aan.
Soort newel Interstellêre wolk
Besonderhede
Afstand (ligjaar) 0 ligjaar
Skynbare grootte 30 ligjare breed
Ander name
Plaaslike Wolk, LIW
Portaal  Portaalicoon   Sterrekunde
’n Kaart wat die posisie van die Son naby die rand van die Plaaslike Interstellêre Wolk aandui. Alpha Centauri is sowat 4 ligjare weg, in die naburige G-wolk.

Die Plaaslike of Lokale Interstellêre Wolk is die interstellêre wolk met ’n deursnee van sowat 30 ligjare waardeur ons Sonnestelsel tans beweeg. Dit is nie bekend of die Son in die Plaaslike Interstellêre Wolk ingesluit is of in die streek waar die wolk in ’n wisselwerking met die naburige G-wolk is nie.[1] Die Sonnestelsel het die Plaaslike Interstellêre Wolk vermoedelik tussen 44 000 en 150 000 jaar gelede binnegegaan en sal na verwagting nog sowat 10 000 tot 20 000 jaar daarin bly. Die temperatuur in die wolk is sowat 6 000 kelvin,[2] min of meer dieselfde as dié op die Son se oppervlak. Die spesifieke hittekapasiteit is agter baie laag omdat die wolk nie baie dig is nie – sowat 0,3 atome per cm3. Dit is minder dig as die gemiddelde interstellêre medium in die Melkweg (0,5 atome/cm3), maar ses keer digter as die gas in die Plaaslike Borrel (0,05 atome/cm3) wat die plaaslike wolk omring.[3][4]

In 2009 het Voyager 2-data daarop gedui dat die magnetiese krag van die plaaslike interstellêre medium sterker is as wat voorheen vermoed is. Die feit dat die Plaaslike Interstellêre Wolk sterk gemagnetiseer is, kan verduidelik hoekom dit steeds bestaan onlangs die druk wat daarop uitgeoefen word deur winde wat uit die Plaaslike Borrel waai.[5]

Die Plaaslike Interstellêre Wolk se potensiële invloed op die Aarde word verhinder deur die sonwind en die Son se magneetveld.[2] Dié wisselwerking met die heliosfeer word tans ondersoek deur die Interstellar Boundary Explorer (IBEX), ’n Nasa-satelliet wat die grens tussen die Sonnestelsel en die interstellêre ruimte vasstel.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Gilster, Paul (1 September 2010). "Into the Interstellar Void". Centauri Dreams (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 November 2017.
  2. 2,0 2,1 "Near-Earth Supernovas". NASA.gov. NASA Science (in Engels). 6 Januarie 2003. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Maart 2010. Besoek op 1 Februarie 2011.
  3. "Our Local Galactic Neighborhood". NASA.gov. Interstellar Probe Project. 2000. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 November 2013. Besoek op 12 Oktober 2014.
  4. (2000) "Course 7: Dust in the Interstellar Medium" in Les Houches Physics School. Grenoble, France. August 3–28, 1998.. Infrared Space Astronomy, Today and Tomorrow 70. 
  5. Opher, M.; Alouani Bibi, F.; Toth, G.; Richardson, J. D.; Izmodenov, V. V.; Gombosi, T. I. (24–31 Desember 2009). "A strong, highly-tilted interstellar magnetic field near the Solar System" (PDF). Nature. 462. Bibcode:2009Natur.462.1036O. doi:10.1038/nature08567. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 11 Oktober 2019. Besoek op 12 Oktober 2014.
Die Aarde se posisie in die heelal