Sendinginstituut
Die Sendinginstituut van die NG Kerk was van 1877 tot 1962 ’n opleidingsentrum vir sendelinge in die Nederduitse Gereformeerde Kerk op die Bolandse dorp Wellington.
Ds. Andrew Murray, leraar van die plaaslike NG gemeente, het die instituut as privaat stigting onder die NG Kerk se toesig begin. Sy oogmerk was dat mindergegoede jong manne wat geroepe gevoel het om die evangelie aan die heidene in Suider-Afrika te verkondig, daar opgelei kon word.
Ten einde met hul opleiding te begin, het ds. Murray vir George Ferguson uit Amerika laat kom wat in 1877 klasse vir sowat 10 studente in teologiese vakke aangebied het. Die eerste van dié studente is in 1880 gelegitimeer en nog drie die jaar daarna. Onderrig was uitsluitlik in Engels tot eerw. J.C. Pauw, ’n Wellingtonse sendeling, in 1878 as medelektor aangestel is. Die eerste gebou is in 1883 in gebruik geneem en het bestaan uit ’n klaskamer, ’n woonstel vir die personeel en slaapkamers vir die studente. Aangesien die bewoording op die voorgewel die woord "Samuel" bevat het, het dié gebou weldra as "Samuel" bekendgestaan. In 1898 het C.T. Wood, ook uit Amerika, aangekom om Ferguson by te staan.
In 1903 het die Sinode van die Kaapse Kerk die instituut oorgeneem en van toe af is predikante van die NG Kerk as lektore aangestel: G.F. Marais (1905–'11), J. Rabie (1913–'21), Henri Gonin (1913–'32), D. Lategan (1922–'25), David Wilcocks (1925–'32), G.B.A. Gerdener (1933–'37), C.F. Kies (1933–'62), J.H. Greyvenstein (1935–'62), P.B. Ackermann (1941–'42), A.C. van Wyk (1943–'62) en C.H. Badenhorst (1951–'62). Laasgenoemde was die eerste (en ook laaste) afgestudeerde van die instituut wat in die personeel aangestel is. Ná geslaagde pogings om die teologiese kursus aan te pas sodat dit ooreenstem met dié van die Stellenbosse Kweekskool en om geld in te samel, is nuwe lesingslokale in 1941 in gebruik geneem en die kursus van drie tot vier jaar verleng. In 1950 is die dosente se status verhoog tot dié van professor. In 1953 het die instituut sy 75-jarige bestaan gedenk. In sy bestaan het hy honderde bekwame en toegewyde sendelinge vir diens in Suid-Afrika, Njassaland, Rhodesië en Nigerië opgelewer.
In 1957 het die Sinode van die Kaapse Kerk besluit om die instituut te sluit en so die onderskeid tussen predikant en sendeling op te hef. Die instituut is tyd tot einde 1962 gegun sodat die laaste klas kon afstudeer. Daarna is die eienaarskap van die geboue aan die Hugenote-kollege oorgedra.
Bronne[wysig | wysig bron]
- (en) Kies, C.F. in Potgieter, D.J. 1972. Standard Encyclopaedia of Southern Africa. Cape Town: Nasionale Opvoedkundige Uitgewery Ltd.