Gaan na inhoud

Short Sunderland

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Short Sunderland
Short Sunderland Mk V in vlug
Tipe Vliegboot en bomwerper
Vervaardiger Short Brothers
Nooiensvlug 16 Oktober 1937
Vrygestel 3 September 1939
Status Uit diens gestel
Hoofgebruiker Britse Lugmag
Aantal gebou 777
Ontwikkel van Empire vliegboot

Die Short Sunderland is 'n viermotorige Britse vliegboot en bomwerper wat tydens die Tweede Wêreldoorlog diens gedoen het en ook gebruik is tydens die Berlynse Lugbrug. Hierdie vliegtuig is die langsdienende vliegtuig ooit in die Britse Lugmag. Sy ontwerp is gebaseer op die C-klas Empire-vliegbote van Imperial Airways.

Ontwikkeling

[wysig | wysig bron]

Die eerste prototipe (K 4774), ontwikkel na aanleiding van spesifikasie R.2/33, het op 16 Oktober 1937 sy nooiensvlug onderneem. Die vliegtuig was toegerus met 950 perdekrag Pegasus X motors.

Die Sunderland Mk I is in 1938 begin vervaardig en was toegerus met Pegasus XXII motors, herontwerpte neus en masjiengewere in die stert. Op 3 September 1939 was veertig reeds in diens van Britse Lugmageskaders. Negentig Mk I's is uiteindelik vervaardig waarvan 15 deur Blackburn vervaardig is. Hulle het ook 43 Mk II's gebou vanaf die einde van 1941.

Die Mk II was toegerus met Pegasus XVIII motors wat oor tweefase-turboaanjaers beskik het, met 'n tweegeweer Botha-tipe dorsale skiettoring wat die geweerpoorte aan die kante vervang het, 'n verbeterde skiettoring in die stert en ASV radar. Omrede die operasionele gewig van die vliegboot begin toeneem het, is die bodem verbeter wat gelei het tot die Mk III model.

Die eerste Mk III het op 15 Desember 1941 die eerste keer gevlieg. Short Brothers het eindelik 280 Mk III's gebou en Blackburn 170. Die Koninklike Australiese Lugmag het geëksperimenteer met vier masjiengewere in die neus om duikbote en ander vliegtuie aan te val. Die eksperiment was so suksesvol dat die meerderheid Mk III's so toegerus was. Dit het aanleiding gegee dat die Duitsers die vliegtuig die Stachelschwein (ystervark) gedoop het.

Die Mk IV was 'n groter, swaarder model toegerus met 1,700 perdekrag Bristol Hercules motors, agt .50 masjiengewere en twee 20 mm kanonne. Slegs twee prototipes en agt produksiemodelle is vervaardig en het bekend gestaan as die Short Seaford. Hulle is later omgeskakel na passasiers vliegtuie vir BOAC.

Die laaste militêre variant was die Mk V waarvan 100 deur Short Brothers en 50 deur Blackburn vervaardig is. Hulle was toegerus met 1,200 perdekrag Pratt & Whitney R-1830 Twin Wasp motors. Die ASV radar was ook verbeter. Hierdie model het in Februarie 1945 begin diens doen. Die Britse Lugmag het hulle in 1958 aan diens onttrek.

Na die Tweede Wêreldoorlog is 19 vliegtuie aan Aéronavale in Frankryk en 16 aan die Nieu-Seelandse Lugmag verskaf. Hulle het tot 1960 en 1966 onderskeidelik diens gedoen.

Tegniese besonderhede

[wysig | wysig bron]

Hier is die besonderhede van die Mk I:

Besonderhede van die Short Sunderland:
Item Statistiek
Aantal motors 4
Tipe motor Skroef
Vervaardiger Britse Pegasus XXII stermotor
Kraglewering per motor 1010 perdekrag
Vlerkspan 34,34 m
Lengte 26,11 m
Hoogte 10,02 m
Normale opstygmassa 20 230 kg
Maks. snelheid 338 km/h op 1 981 m
Operasionele hoogte
Togafstand met maksimum vrag 2 865km
Bewapening Vier 0.303 Browing masjiengewere in stert,

een 0.303 Vickers K of Lewis masjiengeweer in neus
en twee Vickers K masjiengewere in die rug

Bomvrag 907 kg