Simfonie no. 7 in A-majeur, op. 92 (Beethoven)

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Symphonie in A-majeur
No. 7
deur Ludwig van Beethoven
Portret van Beethoven deur Louis Letronne (1814)
ToonaardA-majeur
Gekomponeer1811–1812
ToewydingGraaf Moritz von Fries
Opgevoer8 Desember 1813 in Wene
BewegingsVier

Die Sewende Simfonie in A-majeur, op. 92, is 'n simfonie in vier bewegings wat tussen 1811 en 1812 deur Ludwig van Beethoven gekomponeer is, terwyl hy in die Boheemse kuuroord Teplitz was om sy gesondheid 'n hupstoot te gee. Die werk is opgedra aan graaf Moritz von Fries.

Tydens die première by die universiteit in Wene op 8 Desember 1813 het Beethoven opgemerk dat dit een van sy beste werke was. Die tweede beweging (Allegretto) was só gewild dat gehore op 'n encore aangedring het.[1] Die Allegretto word tot vandag nog gereeld op sy eie uitgevoer.

Geskiedenis[wysig | wysig bron]

Toe Beethoven die Sewende Simfonie begin komponeer het, was Napoleon besig om sy veldtog teen Rusland te beplan. Ná die Derde Simfonie, en moontlik ook die Vyfde, blyk die Sewende Simfonie nóg een van Beethoven se musikale konfrontasies met Napoleon te wees, dié keer in die konteks van die Europese bevrydingsoorloë ná jare van Napoleontiese oorheersing.[2]

Beethoven se lewe is in hierdie tyd gekenmerk deur 'n toenemende gehoorverlies, wat sedert 1819 gespreksnotaboekies vereis het, met behulp waarvan Beethoven skriftelik gekommunikeer het.[2]

Première[wysig | wysig bron]

Die werk is vir die eerste keer op 8 Desember 1813 in Wene uitgevoer tydens 'n liefdadigheidskonsert vir soldate wat in die Slag van Hanau gewond is, met Beethoven self as dirigent. In Beethoven se toespraak aan die deelnemers word die motiewe nie openlik genoem nie: "Ons word deur niks anders geroer as pure patriotisme en die vreugdevolle opoffering van ons kragte ten bate van diegene wat so baie vir ons opgeoffer het nie."[3]

Die program het ook die patriotiese werk Wellington se Oorwinning, op. 91 ingesluit, wat die oorwinning van die Britte oor Napoleon se Frankryk verheerlik het. Die orkes is gelei deur Beethoven se vriend Ignaz Schuppanzigh en het van die beste musici van die dag ingesluit: die violis Louis Spohr,[4] asook die komponiste Johann Nepomuk Hummel, Giacomo Meyerbeer en Antonio Salieri.[5] Die Italiaanse kitaarvirtuoos Mauro Giuliani het tjello tydens die première gespeel.[6]

Die werk is baie goed ontvang; trouens, die gehoor het daarop aangedring dat die Allegretto-beweging onmiddellik weer uitgevoer word.[4] Spohr het veral melding gemaak van Beethoven se entoesiastiese gebare op die podium (met 'n sforzando het hy sy arms met groot beweging uitmekaar gestrek, en by 'n forte het hy in die lug gespring), en dat Beethoven se vriende reëlings getref het vir 'n herhaling van die konsert, waardeur Beethoven van sy geldelike probleme bevry is.[7]

Uitgawes[wysig | wysig bron]

Die eerste uitgawe van die partituur, partye en klavierreduksie is in November 1816 deur Steiner & Comp gepubliseer.

’n Faksimilee van Beethoven se manuskrip is in 2017 deur Laaber Verlag gepubliseer.[8]

Instrumentasie[wysig | wysig bron]

Die simfonie is getoonset vir 2 fluite, 2 hobo's, 2 klarinette in A, 2 fagotte, 2 horings in A (E en D in die middelste bewegings), 2 trompette in D, keteltromme en strykers.

Struktuur[wysig | wysig bron]

Daar is vier bewegings:

I. Poco sostenuto – Vivace (in A-majeur)

II. Allegretto (A-mineur)

III. Presto – Assai meno presto (trio) (F-majeur, trio in D-majeur)

IV. Allegro con brio (A-majeur)

'n Tipiese uitvoering duur ongeveer 40 minute lank.

Die werk as geheel is bekend vir die gebruik van ritmiese motiewe wat danse suggereer, soos gepunteerde ritmes en herhalende ritmiese figure. Dit is ook tonaal subtiel en maak gebruik van die spanning tussen die toonaarde A, C en F. Die eerste beweging is byvoorbeeld in A-majeur, maar het herhaalde episodes in C-majeur en F-majeur. Daarbenewens is die tweede beweging in A-mineur met episodes in A-majeur, en die derde beweging, 'n scherzo, is in F-majeur.[9]

I. Poco sostenuto – Vivace[wysig | wysig bron]

Die eerste beweging begin met 'n lang, uitgebreide inleiding gemerk Poco sostenuto (metronoommerk ♩ = 69) wat bekend is vir sy lang, stygende toonlere en 'n dalende reeks toegepaste dominante wat modulasies na C-majeur en F-majeur fasiliteer. Van die laaste episode in F-majeur gaan die beweging oor na Vivace deur 'n reeks van 'n allemintige een-en-sestig herhalings van die noot E!

Die Vivace (dotted quarter note. = 104) is in sonatevorm en word oorheers deur lewendige dansagtige gepunteerde ritmes, skielike dinamiese veranderinge en abrupte modulasies. Die eerste tema van die Vivace word hieronder getoon.   Die ontwikkelingsgedeelte begin in C-majeur en bevat uitgebreide episodes in F-majeur. Die beweging eindig met 'n lang koda, wat net soos die ontwikkelingsafdeling begin. Dié koda bevat 'n bekende twintigmaatgedeelte wat bestaan uit 'n tweemaatmotief wat tien keer herhaal word teen die agtergrond van 'n pedaalpunt in E wat oor vier oktawe strek.

II. Allegretto[wysig | wysig bron]

Die tweede beweging in A-mineur het 'n tempomerking van Allegretto (stadiger as allegro, maar vinniger as adagio), wat dit stadig maak slegs in vergelyking met die ander drie bewegings. Hierdie beweging is by die première herhaal en is sedertdien steeds gewild. Die mate waartoe dit op strykers steun, maak dit 'n goeie voorbeeld van Beethoven se vooruitgang in orkestrasie vir strykers, wat voortbou op die eksperimentele innoverings van Haydn.[10]

Die beweging is in drieledige vorm gestruktureer. Dit begin met die hoofmelodie, wat deur die altviole en tjello's gespeel word. Dié hoofmelodie is 'n ostinato (herhalende ritmiese figuur of grondbas, of passacaglia, van 'n kwartnoot, twee agstenote en twee kwartnote).   Dié melodie word dan deur die tweede viole oorgeneem, terwyl die altviole en tjello's 'n tweede (teen-)melodie speel, wat deur George Grove beskryf word as 'n string skoonhede, hand-aan-hand, elkeen bang om haar houvas op haar bure te verloor.[11] Die eerste viole neem dan die eerste melodie oor, terwyl die tweede viole die tweede oorneem. Hierdie progressie bereik 'n hoogtepunt wanneer die blasers wat die eerste melodie speel terwyl die eerste viool die tweede melodie speel.

Hierna verander die musiek van A-mineur na A-majeur namate die klarinette 'n rustiger melodie neem terwyl die viole op die agtergrond ligte triole speel. Hierdie gedeelte eindig 37 mate later met 'n vinnige afdaling van die strykers op 'n A-mineurtoonleer; die eerste melodie word weer hervat en in 'n streng fugato uitgebrei.

III. Presto – Assai meno presto[wysig | wysig bron]

Die derde beweging is 'n scherzo in F-majeur en trio in D-majeur. Die trio (gebaseer op 'n Oostenrykse pelgrimslied)[12] word twee keer eerder as een keer gespeel. Hierdie uitbreiding van die gewone A–B–A-struktuur van ternêre vorm na A–B–A–B–A was redelik algemeen in ander werke van Beethoven van hierdie tydperk, soos sy Vierde, Sesde, en Agste Simfonie, asook die Strykkwartet no. 8 in E-mineur, op. 59 no. 2.

IV. Allegro met brio[wysig | wysig bron]

Die laaste beweging is in sonatevorm. Volgens die musiekhistorikus Glenn Stanley het Beethoven die moontlikheid benut dat die strykers beide kantigheid en ritmiese kontras kan realiseer as dit as 'n obbligato-agtige agtergrond gebruik word,[10] veral in die koda, wat 'n voorbeeld bevat (dit is nogal skaars in Beethoven se musiek) van die dinamiese gemerkte fff .   In sy boek Beethoven and his nine symphonies, het Sir George Grove geskryf: "The force that reigns throughout this movement is literally prodigious, and reminds one of Carlyle's hero Ram Dass, who has 'fire enough in his belly to burn up the entire world'."

Donald Tovey, lewer in sy Essays in musical analysis kommentaar op hierdie beweging se " Bacchiese woede", terwyl baie ander skrywers ook kommentaar gelewer op die warrelende dansenergie daarvan. Die hooftema is 'n presiese dubbeltydvariant van die instrumentale ritornello in Beethoven se eie verwerking van die Ierse volksliedjie "Save me from the grave and wise", die agste van sy Twaalf Ierse Volksliedjies (WoO 154).

Ontvangs[wysig | wysig bron]

Kritici en luisteraars word dikwels deur die Sewende Simfonie geroer of geïnspireer. Een programnotaskrywer skryf:[13]

... the final movement zips along at an irrepressible pace that threatens to sweep the entire orchestra off its feet and around the theater, caught up in the sheer joy of performing one of the most perfect symphonies ever written.

Die komponis en musiekskrywer Antony Hopkins sê van dié simfonie:

Die Sewende Simfonie gee ons miskien meer as enige van die ander 'n gevoel van ware spontaniteit; dit lyk asof die notas van die bladsy af vlieg terwyl ons meegevoer word op 'n vloedgolf van geïnspireerde uitvindings. Beethoven het self met liefde daaroor gepraat as “een van my beste werke”. Wie is ons om sy oordeel te betwis?[14]

Die komponis Richard Wagner, – óók 'n Beethoven-aamhanger – het met verwysing na die lewendige ritmes waarmee die werk deurtrek is, het dit die "vergoddeliking" van die dans genoem.[11]

Die ander kant is ook waar: Die bewondering vir die werk was nie universeel nie. Friedrich Wieck, wat tydens repetisies teenwoordig was, het gesê dat die konsensus onder sowel musici as leke was dat Beethoven die simfonie in 'n beskonke toestand moes gekomponeer het.[15] Die dirigent Thomas Beecham het die volgende oor die derde beweging gesê: "Wat kan jy daarmee doen? Dit is soos 'n trop knorbuffels wat rondspring."[16]

Die gedurige bewering dat Carl Maria von Weber die chromatiese baslyn in die koda van die eerste beweging as 'n bewys beskou het dat Beethoven gereed vir die malhuis was, blyk egter 'n leuen van Beethoven se eerste biograaf, Anton Schindler, te wees. Sy obsessiewe ophemeling van Beethoven is welbekend, en hy is deur sy tydgenote gekritiseer vir sy geobsedeerde aanvalle op Weber. Volgens John Warrack, Weber se biograaf, was Schindler kenmerkend ontwykend toe hy Beethoven verdedig het, en daar is “geen greintjie konkrete bewyse” dat Weber ooit dié opmerking gemaak het nie.[17]

In populêre kultuur[wysig | wysig bron]

  • Die 1934-gruwelfilm The Black Cat maak prominent van die tweede beweging gebruik. [18]
  • Die 1974-wetenskapfiksiefilm Zardoz (1974, regisseur John Boorman) – 'n Uittreksel uit die tweede beweging word oor die slotmontage en die eindkrediete gespeel.[19]
  • Die eerste episode van Cosmos: A personal voyage (1980) bevat die eerste beweging om die uitgestrektheid en diversiteit van die Aarde met sy skitterende ruimheid te beklemtoon.[18]
  • Die 1995-dramafilm Mr. Holland's Opus gebruik as tema vir die hoërskoolmusiekonderwyser mnr. Holland vertelling van die tragedie van Beethoven se gehoorverlies. Holland se seun is doof en kan dus nie sy pa se passie vir musiek deel nie.[18]
  • Die 1997-film Photgrahing Fairies maak ruim gebruik van die tweede beweging.[20]
  • Die 2006-film The Fall gebruik die tweede beweging op verskeie plekke in die film.[21]
  • Die 2006-verwerking van Nodame Cantabile gebruik die eerste beweging as die openingstema. Die 2007-anime-verwerking gebruik dit as die eindtema.[22]
  • Die 2007-komedie/dramafilm The Darjeeling Limited gebruik die vierde beweging.[18]
  • Die 2009-wetenskapfiksiefilm Knowing gebruik die tweede beweging in die klimaktiese toneel, 'n massa-eksodus uit apokaliptiese Boston.[23]
  • In die 2010-historiesedramafilm The King's speech word die tweede beweging tydens Koning George se klimakstoespraak by Buckingham-paleis gebruik ná die aanvang van die land se betrokkenheid by die Tweede Wêreldoorlog. Die stadige opbou van die beweging simboliseer sy stryd en sy deursettingsvermoë.[18] [23]
  • In die 2016-superheldfilm X-Men: Apocalypse word die tweede beweging gespeel tydens die bekendstelling van al die wêreld se kernwapens.[24] [25]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ "Beethoven's Symphony No. 7 in A Major, Op. 92" by NPR (13 Junie 2006)
  2. ↑ 2,0 2,1 Ulm, R. 1994. Die 9 Sinfonien Beethovens. Kassel: Bärenreiter. Bl. 214. ISBN 978-3-7618-1241-9. OCLC 363133953.
  3. ↑ Goldschmidt 1975, bl. 49, oorspronklik in Duits: "Uns alle erfüllt nichts als das reine Gefühl der Vaterlandsliebe und des freudigen Opfers unserer Kräfte für diejenigen, die uns so viel geopfert haben."
  4. ↑ 4,0 4,1 Steinberg, M. 1995. The symphony: A listener's guide. Oxford: Oxford University Press, bl. 38–43.
  5. ↑ Swafford, J. 2014. Beethoven: Anguish and triumph. Boston: Houghton Mifflin Harcourt, bl. 615 e.v. ISBN 978-0-618-05474-9.
  6. ↑ Annala, H. & Matlik, H. 2010. Handbook of guitar and lute composers. Pacific, Missouri: Mel Bay Publications, bl. 78. ISBN 978-0786658442. Geraadpleeg op 30 Desember 2015.
  7. ↑ Spohr, L. 1865. Autobiography. Londen: Longman, Green, Longman, Roberts, and Green, bl. 186–187.
  8. ↑ Beethoven, L. van. 2017. Sinfonie Nr. 7, A-Dur, op. 92. Laaber, Duitsland: Laaber-Verlag. ISBN 9783946798132. Geraadpleeg op 30 November 2021.
  9. ↑ "Symphony No. 7 in A, Op. 92 (1812)". University of Rochester. Besoek op 13 Maart 2022.
  10. ↑ 10,0 10,1 Stanley, G. 2000. The Cambridge companion to Beethoven. Cambridge: Cambridge University Press, bl. 181 e.v. ISBN 978-0-521-58934-5.
  11. ↑ 11,0 11,1 Grove, G., Sir. 1962). Beethoven and his nine symphonies. Derde uitgawe. New York: Dover Publications, bl. 252. OCLC 705665.
  12. ↑ Grove, G., Sir. 1962). Beethoven and his nine symphonies. Derde uitgawe. New York: Dover Publications, bl. 228–271. OCLC 705665.
  13. ↑ Kuenning, G. "Beethoven: Symphony No. 7 Geargiveer 14 September 2007 op Wayback Machine". (Persoonlike webtuiste).
  14. ↑ Hopkins, A. 1981. The nine symphonies of Beethoven. London, Seattle: Heinemann, University of Washington Press. ISBN 978-0-295-95823-1. OCLC 6981522.
  15. ↑ Meltzer, K. 2011. Atlanta Symphony Orchestra program notes Geargiveer 5 Mei 2017 op Wayback Machine. (17 Februarie).
  16. ↑ Bicknell, D. (EMI- uitvoerende hoof executive). Sir Thomas Beecham. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 Julie 2008.
  17. ↑ Warrack, J.H. 1976. Carl Maria von Weber. Herdruk en hersien. Cambridge: Cambridge University Press Archive, bl. 98–99. ISBN 0521291216.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 Hope, S. 2014. Beethoven's 7th symphony in movies and TV. In The Post and Courier (in Engels). 1 Junie. Besoek op 31 Januarie 2023..
  19. ↑ Meyer, S.C & Yri, K. (Eds.). 2020. The Oxford Handbook of Music and Medievalism. New York: Oxford University Press, bl. 230.
  20. ↑ Photographing Fairies (1997) - Klankbaan - IMDb
  21. ↑ Ulloa, A. & Landekic, L. 2014. The Fall (2006). Geraadpleeg op 31 Januarie 2023.
  22. ↑ Wyman, W., Fujie, K., Carr, S., Sasaki, N. 2007. Nodame Cantabile: The essential guide. Tokyo: Cocoro Books. ISBN 978-1-932897-33-3. OCLC 227272801.
  23. ↑ 23,0 23,1 Helligar, J. 2011. How Beethoven saved The King's Speech and almost ruined the movie Geargiveer 14 Maart 2015 op Wayback Machine. The Faster Times., 25 Januarie. Geargiveer van die oorspronklike op 14 Maart 2015.
  24. ↑ "X-Men: Apocalypse Soundtrack". tunefind. Besoek op 12 Oktober 2021.
  25. ↑ "A List of Beethoven's Music That Has Appeared in the Movies". liveabout. Besoek op 12 Oktober 2021.

Bronne[wysig | wysig bron]

  • Goldsmith, H. 1975. Beethoven: Werkeinführungen (in Duits). Leipzig: Reclam.
  • Hopkins, A. 1981. The nine symphonies of Beethoven. London, Seattle: Heinemann, University of Washington Press. ISBN 978-0-285-952823-1.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Simfonie_no._7_in_A-majeur,_op._92_(Beethoven)&oldid=2620353"