Veiligheidstudies
Veiligheidstudies, ook bekend as internasionale veiligheidstudies, is 'n akademiese vakgebied binne die breër vakgebied van internasionale betrekkinge.[1] Die veld het vinnig ontwikkel binne internasionale betrekkinge tydens die Koue Oorlog, voorbeelde uit die era, insluitend die akademiese werke van realistiese politieke wetenskaplikes uit die middel van die 20ste eeu soos Thomas Schelling [2] en Henry Kissinger,[3] wat hoofsaaklik op kernafskrikking fokus. Alhoewel die vakgebied meestal in politieke wetenskaplike en openbare beleidsprogramme vervat is, kom dit toenemend voor om 'n interdissiplinêre benadering te volg wat kennis uit die velde van geskiedenis, geografie (beklemtoon klassieke geopolitiek), militêre wetenskappe en kriminologie insluit.
Terwyl die vakgebied (net soos sy moederveld , internasionale betrekkinge) dikwels bedoel is om studente op te voed wat professionele beroepe in dinkskrums, konsultasie, verdedigingskontrakteurs, menseregte-NRO's of in regeringsdiensposisies wil onderrig wat fokus op diplomasie, buitelandse beleid, konflikoplossing en voorkoming, nood- en rampbestuur, intelligensie en verdediging, kan dit ook aangepas word vir studente wat professioneel akademiese navorsing binne die akademie wil doen, of as openbare intellektuele, kenners of joernaliste wat oor veiligheidsbeleid skryf.
Die kernfokus van internasionale veiligheidstudies is georganiseerde geweld; die stappe wat individue en groepe van individue kan neem vir hulself en om hulself te beskerm teen georganiseerde geweld (verkryging van kennis in eersgenoemde is noodsaaklik vir die verkryging van kennis in laasgenoemde). So kan vakke wissel van die mikro-wapensoorte, effektiwiteit, taktiek, mens-wapens-koppelvlakke, individuele en groepsmotiverings tot die makro; insluitend die oorsake van oorlog, kernstrategie, militêre leerstellings, verdedigingsbesteding, burgerlik-militêre betrekkinge, dwangdiplomasie, afskrikking, konvensionele en onkonvensionele oorlogvoeringstrategieë.
Meer onlangs is hierdie tradisionele benaderings tot veiligheid aangevul deur variante soos kritieke veiligheidstudies, die Kopenhagen Skool en Feministiese veiligheidstudies. Duidelike nuttige bydraes tot ons begrip van onsekerheid en veiligheid kom ook van konstruktivisme (internasionale betrekkinge), vredestudies en kritiese teorie.[4]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- ↑ Wæver, Ole (2004) "New 'Schools' in Security Theory and their Origins between Core and Periphery" Paper presented at the annual meeting of the International Studies Association, Le Centre Sheraton Hotel, Montreal, Quebec
- ↑ http://openvault.wgbh.org/catalog/V_5293F77426B84C68A360BD6283ACF4FC
- ↑ Buzan, Barry; Hansen, Lene (27 Augustus 2009). The Evolution of International Security Studies. ISBN 9781139480765.
- ↑ Williams, Paul (2012) Security Studies: An Introduction, Abingdon: Routledge
Notas[wysig | wysig bron]
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
