Gaan na inhoud

Zamzam-put

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Pelgrims by die Zamzam-put.
Die plek waar Zamzam-water vir mans beskikbaar is.

Die Zamzam-put (ook Put van Zamzam of net Zamzam; Arabies: زمزم) is ’n put in die Al-Masdjid al-Haram in Mekka, Saoedi-Arabië. Dit is geleë 20 m oos van die Kaäba,[1] die heiligste plek in Islam. Volgens dié geloof het die waterbron wonderbaarlik ontstaan toe Abraham se seun, Ismael, dors was en gehuil het vir water. Miljoene pelgrims besoek Mekka elke jaar en drink van die Zamzam se water as deel van die hadj of oemra.

Geskiedenis

[wysig | wysig bron]

In die Islamitiese tradisie het Allah vir Abraham opdrag gegee om sy vrou Hagar en hul seun Ismael alleen in die woestyn te los, tussen die heuwels Safa en Marwa. Toe hul voorraad opraak, het Hagar gaan water soek. Om makliker en vinniger te loop het sy Ismael alleen agtergelaat.

Sy het eerste die naaste heuwel, Safa, uitgeklim om oor die omringende gebied uit te kyk. Toe sy niks sien nie, het sy na die ander heuwel, Marwa, gegaan. Wanneer Hagar op een van die heuwels was, kon sy Ismael sien en het sy geweet hy is veilig. Op die vlakte tussen die heuwels kon sy hom egter nie sien nie en het sy gehardloop. Sy het sewe keer heen en weer in die hitte gehardloop voordat sy na haar seun teruggekeer het. Daar het sy ’n fontein gesien wat ontspring het waar die aartsengel Gabriël die grond met sy vlerk aangeraak het. Dit is wat vandag die Zamzam-put genoem word en was nie net ’n bron van water vir Hagar nie, maar ook ’n beloning vir haar geduld.

Die naam kom van die frase Zomë Zomë, wat beteken "hou op vloei". Dit was ’n opdrag wat Hagar aan die put gegee het om die water in bedwang te hou.[1]

Die put is verskeie kere gerestoureer – die grootste restourasie was in 1915 tydens die bewind van die Ottomaanse sultan Abdülhamid II.[2] Ter wille van skarebeheer is die gebou om die put weg van sy oorspronklike plek geskuif, uit die pad van die tawaf, wanneer miljoene Moslems om die Kaäba loop. Die put se water word nou na die oostekant van die moskee gepomp, waar dit op aparte plekke vir mans en vroue beskikbaar is.[3]

Die water

[wysig | wysig bron]

Die Zamzam-put is met die hand opgegrawe en is sowat 30 m diep met ’n deursnee van tussen 1,08 en 2,66 m. Water is aanvanklik met toue en emmers uitgetrek, maar vandag is die put ’n kelderkamer waar die water agter glaspanele gesien kan word (besoekers word nie toegelaat nie). Die water word met behulp van elektriese pompe deur die moskee versprei.[1]

Zamzam-water in ’n plastiekbottel vir niekommersiële verspreiding in Pakistan. So kan pelgrims die water tuis onder familie en vriende versprei wanneer hulle van Mekka af kom.

Die Saoedi Geologiese Opname het ’n navorsingsentrum wat die tegniese eienskappe van die water in besonderhede ontleed. Watervlakke word gemeet, asook onder meer die pH en temperatuur. Die inligting word voortdurend aanlyn beskikbaar gestel.[1]

Zamzam-water is kleur- en reukloos, maar het ’n besondere smaak.

Mineraalkonsentrasie
Volgens navorsers by die Koning Saoed-universiteit[4]
Mineraal Konsentrasie (mg/L)
Natrium 133
Kalsium 96
Magnesium 38,88
Kalium 43,3
Bikarbonaat 195,4
Chloried 163,3
Fluoried 0,72
Nitraat 124,8
Sulfaat 124
Totale vaste stowwe 835

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 "Zamzam Studies and Research Centre". Saudi Geological Survey (in Arabies). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 April 2019. Besoek op 2 Junie 2014.
  2. Kalenderomsetting
  3. Mahmoud Isma'il Shil and 'Abdur-Rahman 'Abdul-Wahid. "Historic Places: The Well of Zamzam" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Februarie 2008. Besoek op 6 Augustus 2008.
  4. Nour Al Zuhair, et al. A comparative study between the chemical composition of potable water and Zamzam water in Saudi Arabia Geargiveer 24 Desember 2012 op Wayback Machine. KSU-fakulteite, URL besoek op 15 Augustus 2010

Bronne

[wysig | wysig bron]
  • Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
  • Hawting, G. R. (1980). "The Disappearance and Rediscovery of Zamzam and the "Well of the Ka'ba"". Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London. 43 (1): 44–54. JSTOR 616125.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]