Abell 39
- LW: Abell 39 kan ook verwys na ACO 39, die 39ste lid van die Abell-katalogus van sowat 4 000 sterrestelselswerms.
| Abell 39 | ||||
| ||||
| Bron: Adam Block/Mount Lemmon SkyCenter/ Universiteit van Arizona | ||||
| Soort newel | Planetêre newel | |||
| Sterrebeeld | Hercules | |||
| Waarnemingsdata (Epog J2000) | ||||
| Regte klimming | 16h 27m 33.737s[1] | |||
| Deklinasie | +27° 54′ 33.44″[1] | |||
| Skynmagnitude (m) | Tesame: 13,7;[2] Sentrale ster: 15,5 ± 0,2[3] | |||
| Besonderhede | ||||
| Afstand (ligjaar) | 6 800 ligjare (2,1 parsek)[3] | |||
| Skynbare grootte | 155″,1 × 154″,5[3] | |||
| Ander name | ||||
| PN A66 39,[1] PN ARO 180,[1] PK 047+42 1,[1] PN G047.0+42.4 en Abell 39[1] | ||||
| ||||
Abell 39 is ’n planetêre newel met ’n lae oppervlakhelderheid in die sterrebeeld Hercules. Dit is die 39ste inskrywing in George Abell se katalogus van planetêre newels van 1966, (en 27ste in sy 1955-katalogus van 86 ou planetêre newels wat óf hy óf Albert Wilson voor Augustus 1955 ontdek het).[4][5] Dit is sowat 6 800 ligjare van die Aarde af en 4 600 ligjare bo die galaktiese vlak.[3] Dit is feitlik volkome sferies en een van die grootste bekende sfere, met ’n radius van sowat 2,5 ligjare.[3][2]
Sentrale ster[wysig | wysig bron]
Sy sentrale ster is effens wes van die middel by sowat 2″ of 0,1 ligjare. Dit lyk nie of dit deur ’n wisselwerking met die interstellêre medium veroorsaak word nie, maar eerder deur ’n klein asimmetriese ejeksie wat die ster laat beweeg het.[3] Die massa van die ster is sowat 0,61 M☉, met die materiaal in die planetête newel wat bydra tot ’n bykomende 0,6 M☉.[3]
Die oostelike deel van die newel is 50% helderder as die westelike deel. Dit kan moontlik wees vanweë die posisie van die sentrale ster.
Struktuur en samestelling[wysig | wysig bron]
Die helder rand van die newel het ’n gemiddelde dikte van sowat 10″,1 of 0,34 ligjare. Daar is ’n dowwe halo wat sowat 18″ ver buite die helder rand uitstrek en dit gee ’n algehele deursnee van sowat 190″ met die veronderstelling dat hierdie emissie eweredig is rondom die newel.[3]
Abell 39 is die afgelope sowat 22 100+1700−1500 jaar aan die uitdy. Agtergrondsterrestelsels kan naby die newel gesien word en sommige is sigbaar deur die deursigtige newel.[3]
Dit bevat omtrent net die helfte van die suurstof van ons Son.[2]
Notas[wysig | wysig bron]
Verwysings[wysig | wysig bron]
- Abell, George O. (1955), "Globular Clusters and Planetary Nebulae Discovered on the National Geographic Society-Palomar Observatory Sky Survey", Publications of the Astronomical Society of the Pacific 67 (397): 258, doi:10.1086/126815, Bibcode: 1955PASP...67..258A
- Abell, George O. (April 1966), "Properties of Some Old Planetary Nebulae", Astrophysical Journal 144: 259, doi:10.1086/148602, Bibcode: 1966ApJ...144..259A
- Astronomy Picture of the Day (28 July 2005), Robert Nemiroff (MTU) & Jerry Bonnell (USRA), ed., Abell 39, NASA, http://apod.nasa.gov/apod/ap050728.html
- Darling, David (2008), "Abell 39", Internet Encyclopedia of Science, archived from the original on 28 November 2017, https://web.archive.org/web/20171128084900/http://www.daviddarling.info/encyclopedia/A/Abell_39.html, besoek op 7 Augustus 2013
- Jacoby, George. H.; Ferland, Gary. J.; Korista, Kirk T. (10 October 2001), "The Planetary Nebula A39: An Observational Benchmark for Numerical Modeling of Photoionized Plasmas", The Astrophysical Journal 560 (1): 272–286, doi:10.1086/322489, Bibcode: 2001ApJ...560..272J
- SIMBAD (5 September 2008), Results for PN A66 39, SIMBAD, Centre de Données Astronomiques de Strasbourg, http://simbad.u-strasbg.fr/simbad/sim-id?Ident=PN+A66+39
Eksterne skakels[wysig | wysig bron]
- George Jacoby e.a. se 1997-foto van Abell 39. Geargiveer 4 Desember 2008 op Wayback Machine
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
