Susan Kruger

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Susan Kruger was ’n Afrikaanse skryfster van liefdesromans.

Lewe en werk[wysig | wysig bron]

Susan Kruger is op ’n plaas in die distrik Ermelo gebore, waar sy haar kinderjare deurbring en haar skoolopleiding ondergaan. Sy matrikuleer aan die Hoërskool Ermelo en sluit daarna by ’n rondreisende toneelgeselskap aan om vir ’n jaar of wat toneel te speel. In 1943 trou sy met Jimmy Kruger, advokaat in Pretoria en later politikus. Haar man is eers Provinsiale Raadslid vir Sunnyside in Pretoria en later lid van die Volksraad en ook die Kabinet, onder andere as Minister van Justisie. In hierdie pos word hy uiters omstrede nadat hy in ’n televisie-onderhoud te kenne gee dat die dood van Steve Biko in polisiebewaking hom koud laat. Terwyl haar man besig is om hom as advokaat te bekwaam volg sy ’n tuisonderrigprogram in joernalistiek en letterkunde. Haar gemeenskapsdiens is onder andere as lid van die Suid-Afrikaanse Vrouefederasie, in wie se hoofbestuur sy ’n tyd lank dien, terwyl sy ook voorsitter is van die Parlementêre vrouevereniging. Sy maak ook ’n dokumentêre rolprent oor “Die sestig jaar van John Vorster”. Benewens Afrikaans en Engels is sy ook Zoeloe en Frans magtig.

Skryfwerk[wysig | wysig bron]

Haar eerste kortverhaal word teen die einde van 1949 gepubliseer en daarna publiseer sy gereeld kortverhale in Die Huisgenoot, Die Brandwag, Sarie Marais en Rooi Rose. Dan waag sy haar hand aan vervolgverhale en later ook liefdesromans. “Die kus van eensaamheid” word uitgegee in die Waterlelie-reeks en vertel van die onbeheerbare omstandighede wat ’n rooikopnooi teen die kus van eensaamheid wou laat strand. Sy skryf ook die liefdesromans “Kind van die winde”, “Duif van haar hart”, “Groenakkers”, “Slingerpaaie”, “Gebreekte vlerke”, “Vrou in die skadu”, “Vreemdeling op Eikedal”, “Bloureën en sonneskyn”, “Die sonnimf”, “Gelag teen die wind”, “Die toegewyde hart”, “Ligte wat immer wink” en “Die swart swaan”.[1] Van haar gedigte is in die Tydskrif vir Letterkunde gepubliseer.

Eerbewyse[wysig | wysig bron]

Die veerboot wat passasiers na Robbeneiland neem word na haar vernoem.[2]

Publikasies[wysig | wysig bron]

Jaar Publikasie
1955 Kind van die winde
1957 Duif van haar hart
Groenakkers
Slingerpaaie
1958 Gebreekte vlerke
Die kus van eensaamheid
1960 Vrou in die skadu
Vreemdeling op Eikedal
1961 Bloureën en sonneskyn
Die sonnimf
1962 Gelag teen die wind
1966 Die toegewyde hart
1982 Ligte wat immer wink
Die swart swaan

Bronne[wysig | wysig bron]

Boeke[wysig | wysig bron]

  • Kannemeyer, J.C. “Geskiedenis van die Afrikaanse literatuur 2” Academica, Pretoria, Kaapstad en Johannesburg Eerste uitgawe Eerste druk 1983

Tydskrifte en Koerante[wysig | wysig bron]

  • Anoniem “Susan het Afrikaanse vrou leer lees” “Hoofstad” 2 Augustus 1972
  • Cloete, Shane “Skryfkuns het wa deur drif help sleep” “Hoofstad” 25 Augustus 1976

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Esaach: Susan Kruger
  2. Robben Island: http://www.robben-island.org.za/tours#tourtypes