Dassault Mirage F1

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Mirage F1
Ecuadorian Air Force Dassault Mirage F1E.jpg
'n Ecuadorse Lugmag Mirage F1JA
Tipe Aanvalsvliegtuig
Vervaardiger Dassault
Nooiensvlug 23 Desember 1966
Vrygestel 1973
Status In gebruik
Hoofgebruiker Ecuadorse Lugmag
Koninklike Marokkaanse Lugmag
Vorige gebruikers Franse Lugmag
Irakse Lugmag
Spaanse Lugmag
Suid-Afrikaanse Lugmag
Vervaardig 1966-1992
Aantal gebou 720+

Die Dassault Mirage F1 is 'n Franse lugoorheersingvegter en aanvalsvliegtuig wat deur Dassault Aviation ontwerp en vervaardig is. Dit is ontwikkel as 'n opvolger vir die gewilde Mirage III-familie. Die Mirage F1 is sedert 1974 in operasionele diens van die Franse Lugmag (Armee de l'Air). Dit word aangedryf deur 'n enkele SNECMA Atar turbostraler wat sowat 69 kN (15 000 lbk) stukrag verskaf. Die F1 is van meet af aan gebruik as 'n ligte veeldoelvegter. Meer as 720 F1's is gebou en ook uitgevoer na omtrent 'n dosyn lande.

Agtergrond[wysig | wysig bron]

Gedurende die 1960's het Dassault begin met die ontwikkeling van wat die Mirage F1 sou word as 'n private onderneming, saam met die groter Mirage F2. Werk aan die F1 het uiteindelik voorrang gekry bo die duurder F2, wat gedurende die laat 1960's gekanselleer is. Die Franse Lugmag het belang gestel in die jong vegvliegtuig om aan sy vereiste vir 'n alleweeronderskepvliegtuig te voldoen. Gevolglik is aanvanklike produksie-eenhede toegerus met die Thomson-CSF Cyrano IV monopulsradar. Die Mirage F1 is gedurende die laaste helfte van 1974 in diens geneem in die Franse Lugmag. Kort daarna is die tipe ontplooi as die hoofonderskepper van die Franse Lugmag, 'n hoedanigheid waarin dit voortgebou het tot die koms van die Mirage 2000. Dit is later omgeskakel na 'n lugverkenningsrol. In Julie 2014 is die laaste Franse Mirage F1's uit diens gestel.

Aangedryf deur 'n enkele SNECMA Atar 9K-50 turbostralerenjin, wat ongeveer 69 kN (15 000 lbk) se stukrag verskaf, en gewapen met 'n verskeidenheid Franse en Amerikaanse wapentuig, is die Mirage F1 as 'n ligte veeldoelige vegvliegtuig bedryf en is na ongeveer 'n dosyn nasies uitgevoer. Die tipe is in 'n groot aantal gewapende konflikte gebruik, waarby verskeie van sy operateurs betrokke was, insluitend die Wes-Sahara-oorlog, die Paquisha-oorlog, die Cenepa-oorlog, die Iran-Irakse Oorlog, die Golfoorlog, die Suid-Afrikaanse Grensoorlog, die Oorlog in Afghanistan, die Tsjadiese-Libiese konflik, die 2011 militêre ingryping in Libië, en die Noordelike Mali-konflik. Meer as 720 Mirage F1's is tussen 1966 en 1992 vervaardig. [1] Dit is in produksie opgevolg deur die Dassault Mirage 2000.

Ontwikkeling[wysig | wysig bron]

Die Mirage F1 het ontstaan uit 'n reeks ontwerpstudies wat deur die Franse vliegtuigvervaardiger Dassault Aviation uitgevoer is.[2] Nadat oorspronklik gepoog is om 'n groter geswieptevlerk-afgeleide van die Mirage III, wat die Mirage F2 geword het, te ontwikkel om te dien as 'n vertikale opstyg en landing (VTOL) aandrywing wat soortgelyk is aan die Dassault Mirage IIIV, is daar egter gou besef dat die opkomende ontwerp ook as die basis vir 'n bekwame vegter kan dien. Beide die Mirage F2 en 'n kleiner afgeleide, wat na die Mirage F3 verwys word, het aansienlike aandag van beide Dassault en die Franse Lugmag ontvang, en laasgenoemde het belang gestel in die aanvaarding daarvan as 'n langafstand- vegbomwerper as oorbrugging voor die aanvaarding van die beoogde Anglo-French Variable Geometry (AFVG) aanvalsvliegtuig.[2]

Parallel met die Mirage F3-studie, wat bedoel was om as 'n onderskepvliegtuig te dien, het Dassault besluit om 'n enkelsitplekafgeleide te bestudeer wat die geheel-Franse SNECMA Atar 9K-50- turbostralerenjin bevat.[2] As gevolg van die kansellasie van twee groot projekte, het die maatskappy se ontwerpspan hulself met 'n verminderde werklading bevind. Gevolglik, in die middel van 1964, het Dassault besluit om te begin met ontwerpwerk aan die kleiner vliegtuig, wat daarna as die Mirage F1 aangewys is, met die bedoeling om 'n opvolger vir sy Mirage III- en Mirage 5 -vegvliegtuie te vervaardig; Hierdie werk is uitgevoer ingevolge 'n regeringskontrak in afwagting van 'n potensiële Franse Lugmag-spesifikasie vir 'n alleweer-onderskepper om sy vloot Mirage IIIC-vliegtuie op te volg.[2]

Die Mirage F1 was van soortgelyke grootte as die deltavlerk Mirage III en Mirage 5, en is aangedryf deur dieselfde SNECMA Atar-enjin as wat op die groter Dassault Mirage IV gebruik is; egter, anders as sy voorgangers, het dit die uitleg gedeel van 'n swiepvlerk wat hoog op die romp gemonteer is en 'n konvensionele stertoppervlak soos gebruik deur die F2.[3] Alhoewel dit 'n kleiner vlerkspan as die Mirage III het, het die Mirage F1 nietemin geblyk om beter te wees as sy voorganger, deur meer brandstof te dra terwyl dit 'n korter opstygloop en voortreflike manuvreerbaarheid besit het.[4]

Op 23 Desember 1966 het die eerste prototipe sy nooiensvlug onderneem.[2] Die eerste vlug was vertraag weens 'n finansieringstekort wat die algehele program beïnvloed het. Tydens sy vierde vlug het die prototipe 'n topspoed van meer as Mach 2 bereik. Op 18 Mei 1967 is die eerste prototipe verloor in 'n ongeluk by DGA Essais en vol, Istres; die ongeluk was die gevolg van 'n verlies van beheer nadat hy 'n gefladder teëgekom het, wat sy vlieënier laat sterf het. Ten spyte van hierdie ongeluk, gedurende laat 1966, is die Mirage F1-program amptelik deur die Franse Lugmag aangeneem. Na 'n herontwerpperiode, op 20 Maart 1967, het die tweede prototipe sy eerste vlug uitgevoer.[2]

Op 26 Mei 1967 is 'n bestelling vir drie Mirage F1-prototipes geplaas, terwyl die groter en duurder Mirage F2 formeel laat vaar is.[3] Hierdie drie voordiensvliegtuie, saam met 'n statiese strukturele toetsvliegraam, het gou by die toetsprogram aangesluit. Teen laat 1971 is die konstruksie van 'n aanvanklike groep van 85 produksiestandaard-Mirage F1's gemagtig.[2]

Om aan die Franse Lugmag se vereiste vir 'n alleweeronderskepper te voldoen, is die eerste produksie Mirage F1C toegerus met 'n Thomson-CSF Cyrano IV-radarstelsel. Die latere Cyrano IV-1-weergawe het 'n beperkte afkykvermoë bygevoeg.[5] Mirage F1-vlieëniers het egter berig dat die radar geneig is tot oorverhitting, wat die doeltreffendheid daarvan verminder het. Gedurende Mei 1973 is die eerste aflewerings aan die Franse Lugmag gedoen; die tipe het in Desember daardie jaar vir eskaderdiens by EC 2/30 Normandie-Niemen aangesluit.[6]

Teen Oktober 1971 was die Mirage F1 in produksie by beide Dassault se Bordeaux-fasiliteit en SABCA se eie aanleg in België, werk by laasgenoemde is uitgevoer onder 'n industriële reëling wat verband hou met België se bestelling vir 106 Mirage 5-vliegtuie.[7] Die 79 vliegtuie van die volgende produksielopie is gedurende die tydperk Maart 1977 tot Desember 1983 afgelewer. Dit was van die Mirage F1C-200- weergawe, wat 'n vaste brandstofhervulstang gehad het, wat 'n verlenging van die romp met 7 cm vereis het.

Ontwerp[wysig | wysig bron]

Mirage F1C van EC 2/30 Normandie-Niemen by die Paryse Lugskou in 1975

Die Dassault Mirage F1 was 'n enkelmotorige vegvliegtuig, ontwerp om as beide 'n onderskepvliegtuig en 'n grondaanvalplatform te funksioneer. Terwyl dit amptelik vir die Franse Lugmag ontwikkel is as 'n lugafweervliegtuig, het Dassault aansienlike klem geplaas op die ontwikkeling van die Mirage F1 vir grondaanvalsdiens as 'n sekondêre rol tydens sy vroeë ontwerp.[2] Dit is deur die maatskappy ontwikkel om as 'n opvolger van die suksesvolle Mirage III- en Mirage 5-families te funksioneer, en het ook sterk op sy voorgangers staat gemaak deur dieselfde romp as die Mirage III te deel, terwyl dit oor 'n geheel-ander vlerkkonfigurasie beskik het.

Die Mirage F1 het 'n skouergemonteerde swiepvlerk gebruik, in plaas van die deltavlerk van die Mirage III, wat gelei het tot 'n vermindering van 50% in vereiste aanloopbaanlengte en verhoogde interne brandstoftenkvolume vir 'n 40% groter gevegsreikafstand. Die naderingspoed tydens landing is 25% minder as die voorafgaande Mirage IIIE. Volgens Dassault is die negatiewe prestasie-impak wat verband hou met die groter dikte van die Mirage F1 se vlerk bo die Mirage III-eweknie geneutraliseer deur verbeterings wat aan die aandrywingstelsel aangebring is. Die vlerk is toegerus met beide dubbelgesplete agterrandklappe en volspan-voorrandlatte, laasgenoemde word outomaties in werking gestel, om die vliegtuig se draairadius tydens gevegte te verminder.[2]

’n Sleutelrede vir die vooruitgang van die Mirage F1 bo sy voorgangers was sy aanboord-avionika.[2] Die Thomson-CSF Cyrano IV monopuls-radarstelsel dien as die hoofsensor; dit werk in drie verskillende modusse: lugteikenverkryging en opsporing, grondkartering en terreinvermyding.[7] Die latere Cyrano IV-1-model het ook voorsiening gemaak vir 'n beperkte afkykvermoë.[5] Volgens die lugvaartpublikasie Flight International was die Cyrano IV-radar in staat om lugteikens teen dubbel die reikwydte van vroeëre modelle op te spoor.[7] Die standaardproduksie Mirage F1 is toegerus met 'n instrumentlandingstelsel (ILS), radarhoogtemeter, UHF / VHF-radiostelle, taktiese lugnavigasiestelsel en 'n gronddataskakel. Ander avionika sluit 'n outoloods en swaaidemper in.[7]

Die Mirage F1 is aangedryf deur 'n enkele SNECMA Atar 9K-50 turbojet -enjin, wat in staat was om ongeveer 7 tonnes-force (69 kN; 15,000 lbf) se stukrag te lewer, wat die vliegtuig 'n maksimum spoed van 1,453 mpu en 'n hoogteplafon van 65,615 voet gee. Flight International het die Atar-enjin beskryf as "onverwags eenvoudig", ten spyte van die gebruik van 'n nabrander.[7] ’n Verbeterde enjin, aanvanklik bekend as die Super Atar en later as die Snecma M53, was bedoel om uiteindelik op produksie-Mirage F1-vliegtuie, sowel as opvolgvliegtuie ingelui te word.[7]

Die aanvanklike bewapening van die Mirage F1 was 'n paar interne 30 mm kanonne, en 'n enkele Matra R530 mediumafstand lug-tot-lug missiel, wat onder die romp gedra is.[8][9] Dit kan 'n totale gekombineerde loonvrag van 13 889 pond bomme en missiele dra, wat almal ekstern gedra is.[7] Ná 1979 is die mediumafstand R530 deur die verbeterde Matra Super 530 F-missiel vervang aangesien dit in groot hoeveelhede deur die Franse Lugmag in diens geneem is. In 1977 is die R550 Magic vrygestel; die Mirage F1 het hierdie missiele op relings op die vlerkpunte gemonteer. Omstreeks dieselfde tyd is die Amerikaanse AIM-9 Sidewinder ook aan die Mirage F1 se bewapening bekendgestel; beide die Spaanse en Helleense (Griekse) Lugmagte het die integrasie van die Sidewinder op hul eie Mirage F1CE- en Mirage F1CG- vegvliegtuie versoek.

Sien ook[wysig | wysig bron]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ "MIRAGE F1". Federation of American Scientists. 11 Maart 1999. Besoek op 4 Desember 2007.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 2,9 Ramsden Flight International 28 Oktober 1971, p. 691
  3. ↑ 3,0 3,1 Jackson World Air Power Journal Volume 17 Summer 1994, pp. 50–51
  4. ↑ Jackson World Air Power Journal Volume 17 Summer 1994, pp. 53–54
  5. ↑ 5,0 5,1 Jackson World Air Power Journal Volume 17 Summer 1994
  6. ↑ Jackson 1985
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 Ramsden Flight International 28 Oktober 1971
  8. ↑ Jackson 1985
  9. ↑ Jackson World Air Power Journal Volume 17 Summer 1994
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Dassault_Mirage_F1&oldid=2503977"