Ernest Oppenheimer

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Ernest Oppenheimer
Gebore
Ernst Oppenheimer

22 Mei 1880
Friedberg, Duitse Keiserryk (tans Hesse, Duitsland)
Sterf25 November 1957 (op 77)
NasionaliteitVlag van Suid-Afrika Suid-Afrika
Beroeppolitikus en sakeman
EggenootMary Lina Pollock
KindersHarry Frederick Oppenheimer

Ernest Oppenheimer (oorspronklik Ernst Oppenheimer, * 22 Mei 1880 in Friedberg (Hesse, Duitsland); † 25 November 1957 in Brenthurst, Johannesburg) was 'n diamant en goud mynbou-ondernemer, finansierder en filantroop,[1] wat De Beers beheer het en die Anglo American-korporasie van Suid-Afrika.

Loopbaan[wysig | wysig bron]

Ernest Oppenheimer was die vyfde seun van 'n Duits-Joodse[2] sigarehandelaar op die dorp Friedberg. Sy een broer was Bernard Oppenheimer. Ná sy leerjare in Londen (1896-1902) het hy vir die juwelehandelaar Anton Dinkelsbuhler in Kimberley (Suid-Afrika) gewerk, die destydse sentrum van die diamantbedryf. In 1906 het hy sy leerskap voltooi en in Londen met Mary Lina Pollock, die dogter van 'n beursmakelaar, getrou. Ná sy terugkeer na Kimberley het hy eers 'n lid van die stadsraad en later, op 32-jarige leeftyd, burgemeester geword.[3]

Die Duitse Vloot se torpedering van die passasierskip Lusitania tydens die Eerste Wêreldoorlog het tot anti-Duitse onluste gelei, en Oppenheimer het in 1915 na Engeland geëmigreer. Hy het Britse burgerskap aanvaar en sy voornaam na Ernest gewysig.[verwysing benodig]

In 1921 is hy tot ridder beslaan in die koning se nuwejaarslys van daardie jaar. Dit is opgeteken dat hy die ere-sekretaris van die South African War Memorial Fund was en dat hy 'n belangrike rol gespeel het in die werwing van soldate en werkers tydens die oorlog.[4]

Nogtans het Oppenheimer een jaar later na Suid-Afrika teruggekeer om in Johannesburg die mynboumaatskappy Anglo-American Corporation te stig. Danksy die handel met grondstowwe het Anglo-American tot een van die belangrikste mynboumaatskappye ter wêreld gegroei. Oppenheimer het die onderneming na 'n aantal Afrikalande uitgebrei en daarnaas ook aandele in De Beers verkry. In 1929 het hy voorsitter van De Beers Consolidated Mines Bpk. geword.[5]

Hy het deelgeneem aan die Suid-Afrikaanse algemene verkiesing van 1924 en is verkies tot die Volksraad van Kimberley. Hy het die setel tot 1938 beklee. In 1927 het Ernest Oppenheimer daarin geslaag om beheer oor die De Beers-ryk van Cecil Rhodes te stoei en die maatskappy se monopolie oor die wêreld se diamantbedryf tot sy aftrede op te bou en te konsolideer. Hy word in 1929 die voorsitter van De Beers.[6]:13

Tydens die Groot Depressie het hy in 1930 die internasionale diamantmarkte begin leegkoop en sy wêreldwye monopolie onder die naam Central Selling Organisation gevestig. Voortaan het dié monopolie met sy 180 lede die wêreldmark vir diamante beheer.[verwysing benodig] In 1935 het hy hom tot die Christendom bekeer.

Tydens die Tweede Wêreldoorlog het hy 'n versoek van die Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt geweier om industriële diamante aan die Verenigde State te verskaf - uit vrees vir 'n daling in die diamantprys. Oppenheimer is in die Verenigde State vervolgens tot "ongewenste persoon" verklaar, en alle bedrywighede van De Beers is weens 'n oortreding van die Amerikaanse anti-kartelwette verbied.[verwysing benodig]

Sterfte[wysig | wysig bron]

Met sir Ernest Oppenheimer se afsterwe in 1957 in Johannesburg het sy seun Harry die besigheid oorgeneem. Oppenheimer se broer, Bernard Oppenheimer, was ook baie betrokke in die diamantbedryf.

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. Rajak, Dinah (9 November 2011). In Good Company: An Anatomy of Corporate Social Responsibility (in Engels). Stanford University Press. ISBN 9780804781619.
  2. http://edwardjayepstein.com/diamond/chap8.htm The Jewish Connection
  3. (en) Kimberley.co.za. URL besoek op 15 Augustus 2016.
  4. Supplement to the London Gazette (32178), 1 Januarie 1921, p. 3.
  5. (en) Die geskiedenis van De Beers Geargiveer 10 September 2018 op Wayback Machine. URL besoek op 15 Augustus 2016.
  6. "Sir Ernest Oppenheimer". The Times of London. The Times Digital Archive. 26 November 1957. Besoek op 23 Augustus 2019.