Louis Andriessen

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Louis Andriessen in 1983
Louis Andriessen by die Roundhouse, Vancouver

Louis Andriessen Nederlands:luˈi ˈɑndrisə(n); (6 Junie 1939 - 1 Julie 2021) was 'n Nederlandse komponis en pianis uit Amsterdam.

Hy was 'n lektor by die Koninklike Konservatorium, Den Haag. Hy het in 1959 die Gaudeamus Internasionale Komponiste Toekenning ontvang.

Lewe en Loopbaan[wysig | wysig bron]

Andriessen is gebore in Utrecht, Nederland in 'n musikale familie. Hy is die seun van die komponis Hendrik Andriessen (1892–1981), broer van die komponiste Jurriaan Andriessen (1925–1996) en Caecilia Andriessen (gebore in 1931), en neef van Willem Andriessen (1887–1964).

Andriessen het oorspronklik saam met sy vader en Kees van Baaren by die Koninklike Konservatorium, Den Haag gestudeer, voordat hy begin het met twee jare se studie saam met die Italiaanse komponis Luciano Berio in Milaan en Berlyn. Hy het later aangesluit by die fakulteit van die Koninklike Konservatoria.

In 1969 was Andriessen mede-stigter van STEIM in Amsterdam. Hy het ook gehelp om die instrumentale groepe, Orkest de Volharding en Hoketus, te stig, wat beide komposisies opgevoer het van dieselfde name. Hy het later in noue samewerking betrokke geraak met die voortgaande Schonberg en Asko ensembles en het die stigting van die Britse ensemble groep Icebreaker geïnspireer.

Andriessen, 'n wewenaar, was getroud met die kitaarspeler Jeanette Yanikian (1935–2008). Hulle was vir meer as veertig jaar 'n paartjie gewees voordat hulle in 1996 getrou het.[1]

Styl en noemenswaardige werke[wysig | wysig bron]

Andriessen se vroeëre werke dui daarop dat hy ge-eksperimenteer het met verskeie kontemporêre modes: na-oorlogse Serialisme (Series, 1958), pastiche (Anachronie I, 1966–67), en band (Il Duce, 1973).

Sy reaksie tot wat hy beskou het as die Konserwatisme van baie van die Nederlandse kontemporêre musiektoneel, het hom daartoe beweeg om 'n radikaal verskillende alternatiewe musikale estetika van sy eie te vorm. Sedert die vroeë 1970's het hy geweier om vir konvensionele simfoniese orkeste besetting te skryf, en het hy in stede hiervan verkies om te skryf vir sy eie idiosinkratiese instrumentale kombinasies, wat dikwels sommige tradisionele orkestrale instrumente benut saam met elektriese kitaars, baskitaar en congas.

Andriessen se volwasse musiek kombineer die invloede van jazz, Amerikaanse minimalisme, Igor Strawinski en Claude Vivier.[2]

Sy harmoniese werk verwerp die konsonante modaliteit van oormatige minimalisme, en in stede daarvan verkies hy na-oorlogse Europese Konsonansie en dissonansie , wat dikwels kristalliseer in "groot blokke van klank". Grootskaalse werke soos bv. De Staat (1972–76), is beïnvloed deur die energie van die "big band" musiek van Count Basie en Stan Kenton en die herhalende prosedures van Steve Reich, en beide invloede is gekombineer met helder, kontrasterende en botsende dissonansies. Andriessen se musiek vertoon derhalwe anti-Germaanse en anti-Romantiek eienskappe, en stel 'n vertrek daar van na-oorlogse Europese serialisme en sy uitlopers.

Hy het ook 'n rol gespeel in die voorsiening van alternatiewe tot tradisionele praktiese tegnieke van uitvoering, en het dikwels kragdadige, ritmiese Artikulasie (musiek) en versterkte nie-vibrato sang vereis.

Ander noemenswaardige werke sluit Workers Union (Andriessen) (1975);-'n melodieus Onbepaalde (musiek) Onbepaalbaarheid stuk "vir enige luidrugtig klinkende groep van instrumente"-; Mausoleum (1979)-vir twee baritone en groot ensemble-; De Tijd (1979–81)-vir vroulike sangers en ensemble; De Snelheid (1982–83),-vir drie versterkte ensembles; De Materie (1984–88),- 'n groot vierdelige stuk vir stemme en ensemble; samewerkings met rolprentmaker en librettist Peter Greenaway op die rolprent M is for Man, Music, Mozart en die operas Rosa: A Horse Drama (1994) en Writing to Vermeer (1998) in; sowel as La Passione (2000–02) vir vroulike stem, viool en ensemble.

Eerbewyse[wysig | wysig bron]

  • Die Universiteit van Louisville Grawemeyer Toekenning vir Musikale Komposisie vir die multimedia opera La Commedia (2004–2008) is in 2011 aan Andriessen toegeken.[3]

Verwysings[wysig | wysig bron]

  1. ↑ O'Mahony, John (28 September 2002) "Louis the first". Arts.guardian.co.uk.
  2. ↑ Pay, David (2009)"Archived copy" (PDF). Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 6 Julie 2011. Besoek op 13 April 2010.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (link) . musiconmain.ca
  3. ↑ Dante-inspired opera wins Grawemeyer Award Retrieved 29 November 2010.

Verder leeswerk[wysig | wysig bron]

  • Adlington, Robert: De Staat. Hants. (UK): Ashgate (2004). ISBN 0-7546-0925-1
  • Andriessen, Louis and Elmer Schonberger (trans. Jeff Hamburg): The Apollonian Clockwork: On Stravinsky Amsterdam: Amsterdam UP (reprint, 2006). ISBN 90-5356-856-5
  • Everett, Yayoi Uno. The Music of Louis Andriessen. Cambridge: Cambridge University Press (2006). ISBN 0-52186423-2.
  • Trochimczyk, Maja (ed.): The Music of Louis Andriessen. London: Routledge (2002). ISBN 0-8153-3789-2
  • Zegers, Mirjam (ed.): Trans. Clare Yates. The Art of Stealing Time. Arc Publications. ISBN 1-900072-88-2.

Eksterne skakels[wysig | wysig bron]

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Louis_Andriessen&oldid=2578426"