Tin(II)chloried

**Eienskappe**
Algemeen
Naam	Tin(II)chloried
Struktuurformule van
Chemiese formule	SnCl₂
Molêre massa	189,6[g/mol]^[1]
CAS-nommer	7772-99-8^[1]
Voorkoms	wit vastestof^[1]
Reuk	effens ^[1]
Fasegedrag
Selkonstantes	a= 779,3; b= 920,7 c=443,0 pm^[2]
Ruimtegroep	Pnam (nie-standaard)^[2].
Nommer	62
Strukturbericht	C23
Smeltpunt	246 °C ^[1]
Kookpunt	652 °C ^[1]
Digtheid	3,950 [g/cm³]^[1]
Oplosbaarheid	Oplosbaar^[1]
Δ_fusH^ɵ	14,52 [kJ/mol]^[3]
Suur-basis eienskappe
pKa
Veiligheid
Flitspunt
LD₅₀	1 910 [mg/kg]; (rot; oraal) ^[1]
Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande.

Portaal Chemie

Tin(II)chloried is 'n sout van tin in sy +2 oksidasietoestand en soutsuur.

Dit is 'n higroskopiese vastestof wat suur en reduserende eienskappe besit. ^[1]

Kristalstrukture[wysig | wysig bron]

Tin(II)chloried kristalliseer in die ortorombiese cotunniet-struktuur^[2] (C23 in die strukturbericht-klassifikasie).

Teen drukke van 15 GPa skakel dit oor in 'n monokliniese struktuur.^[2]

Chemiese eienskappe[wysig | wysig bron]

Tin los by verwarming in soutsuur onder vorming van waterstof en 'n oplossing van tin(II)chloried op:^[4]

$Sn(s)+2H^{+}(aq)+2Cl^{-}(aq)\rightarrow H_{2}(g)\uparrow +Sn^{2+}(aq)+2Cl^{-}(aq)$

Dit los op in minder as sy eie gewig aan water. Dit reageer met suurstof en vorm 'n onoplosbare oksichloried. Dit is ook oplosbaar in etanol (54,4 g per 100 g), asetoon (42,7 g per 100 g), metielasetaat, piridien en isobutanol. Dit vorm 'n dihidraat SnCl₂·2H₂O wat teen 37 °C ontbind.^[3]

Gebruike[wysig | wysig bron]

Dit word as 'n soldeervloeimiddel, inkvlekverwyderaar, gisherwinner, beitsmiddel in tekstielverf en as looimiddel in die leerbewerking gebruik. Dit is 'n kragtige reduseermiddel wat gebruik word om kleurstowwe, pigmente, farmaseutiese produkte, smeerolie-bymiddels en organiese en anorganiese chemikalieë te maak. Dit word ook vir galvaniese vertinking aangewend en vir sensitisering van glas, plastiek en ander nie-geleidende oppervlaktes voor metallisering.^[3]

Dit is ook 'n chemiese reagens, organiese katalisator en voedseladditief.

Verwysings[wysig | wysig bron]

↑ ^1,00 ^1,01 ^1,02 ^1,03 ^1,04 ^1,05 ^1,06 ^1,07 ^1,08 ^1,09 "sds". Fisher.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 J.M. Leger, J. Haines, A. Atouf (1996). "The high pressure behaviour of the cotunnite and post-cotunnite phases of PbCl2 and SnCl2". Journal of Physics and Chemistry of Solids. 57 (1): 7–16. doi:10.1016/0022-3697(95)00060-7.{{cite journal}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 "Stannous chloride". PubChem NIH.
↑ Ingerman, D.; Koning, T.;Koning, C.R. (1923). Grondbeginselen der scheikunde. Tjeenk Willink.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

[FS-1] 1,00 ^1,01 ^1,02 ^1,03 ^1,04 ^1,05 ^1,06 ^1,07 ^1,08 ^1,09 "sds". Fisher.

[Leger-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 J.M. Leger, J. Haines, A. Atouf (1996). "The high pressure behaviour of the cotunnite and post-cotunnite phases of PbCl2 and SnCl2". Journal of Physics and Chemistry of Solids. 57 (1): 7–16. doi:10.1016/0022-3697(95)00060-7.{{cite journal}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

[PC-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 "Stannous chloride". PubChem NIH.

[4] Ingerman, D.; Koning, T.;Koning, C.R. (1923). Grondbeginselen der scheikunde. Tjeenk Willink.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

[1]

[2]

[3]

[4]