Gaan na inhoud

Toepolef Tu-4

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Toepolef Tu-4
'n Toepolef Tu-4 by Monino-museum, Moskou
Tipe Strategiese bomwerper
Vervaardiger Toepolef
Ontwerp deur Afgekyk by Boeing
Nooiensvlug 19 Mei 1947
Bekendstelling 1947
Onttrek mid-1960's (Sowjetunie)
1988 (China)
Status Uit diens gestel
Hoofgebruiker Sowjetlugmag
Vervaardig 1949–1952
Aantal gebou 847
Eenheidskoste VS$238 329 (1945)
Ontwikkel van Boeing B-29 Superfortress
Weergawes Toepolef Tu-7075/80/85

Die Toepolef Tu-4 (NAVO-verslagnaam: Bull) was 'n Sowjet-suierenjin strategiese bomwerper wat in die Sowjetlugmag gedien het vanaf die laat 1940's tot middel-1960's. Dit was 'n omgekeerde-ontwerpkopie van die Amerikaans-geboude Boeing B-29 Superfortress.

Ontwerp en ontwikkeling

[wysig | wysig bron]

Teen die einde van die Tweede Wêreldoorlog het die Sowjetunie 'n behoefte ontwikkel vir 'n strategiese bombardeervermoë soortgelyk aan dié van die United States Army Air Forces. Die Sowjet-VVS-lugarm het die plaaslikontwerpte Petlyakov Pe-8 viermotorige "swaar bomwerper" in diens geplaas aan die begin van die oorlog, maar slegs 93 is gedurende die oorlog gebou, en die tipe het in onbruik verval. Die VSA het gereeld bomaanvalle op Japan onderneem vanaf hul verre-Stille Oseaan buitebasisse met die B-29 Superfortress. Josef Stalin het daarop die ontwikkeling van 'n vergelykbare bomwerper vir die Sowjetunie beveel.

Die VSA het twee keer geweier om die Sowjetunie met B-29s te voorsien onder die leen-en-pagwet.[1]:p.3 [2] Maar, op vier geleenthede gedurende 1944, moes individuele B-29s noodlandings in die Sowjetgebied maak, asook een wat neergestort het na die bemanning uitgespring het.[1]:p.8-10 In ooreenstemming met die Sowjet–Japannese Neutraliteitsverdrag, was die Sowjetunie neutraal in die Stille Oseaanoorlog en die bomwerpers is dus geïnterneer en behou deur die Sowjetunie. Ten spyte van Sowjet-neutraliteit, het Amerika daarop aangedring dat die bomwerpers teruggegee moes word, maar die Sowjetunie het geweier.[3] Drie herstelbare B-29s is na Moskou gevlieg en afgelewer by die Toepolef OKB. Een B-29 is afgetakel, die tweede is gebruik vir vlugtoetse en opleiding, en die derde een is as 'n standaardverwysing gelaat.[4]

Die vliegtuie het ingesluit 1 Boeing-Wichita −5-BW, 2 Boeing-Wichita −15-BWs en die wrak van 1 Boeing-Renton −1-BN – drie verskillende modelle van twee verskillende produksielyne (onderskeidelik Wichita- en Rentonfabrieke). Slegs een van die vier het anti-ysbekisting gehad, soos gebruik op die Tu-4.[1]:p.9-10 Met die Sowjetunie se oorlogsverklaring teen Japan in ooreenstemming met die Jalta-ooreenkoms, is die vierde B-29 saam met sy bemanning aan die VSA terugbesorg.[1]:p.11

Stalin het Toepolef versoek om die Superfortress te kloon – in so 'n kort tyd as moontlik – in plaas van die voortsetting van sy eie vergelykbare ANT-64.[1]:p.14 Die omgekeerde ingenieurswesepoging het 900 fabrieke en navorsingsinstitute betrek, wat die ontwerpwerk gedurende die eerste jaar voltooi het; 105 000 tekeninge is gemaak. Teen die einde van die tweede jaar moes die Sowjetbedryf 20 kopieë van die vliegtuig produseer, gereed vir die Staat se aanvaardingstoetse.[1]:p.26

Die Sowjetunie maak gebruik van die metrieke stelsel, dus was aluminiumplaat in diktes wat ooreenstem met die B-29 se imperiale afmetings nie beskikbaar nie. Die ooreenstemmende metrieke-maat metaal was van verskillende diktes. Legerings en ander materiaal (nuut in die Sowjetunie) moes ter einder raad in die produksie gebruik word. Uitgebreide tru-ingenieurswese moes uitgevoer word om te vergoed vir die verskille, en die Sowjet se amptelike kragmarges moes verminder word om verdere herontwerp te voorkom.[1]:p.20 Ten spyte van hierdie uitdagings weeg die prototipe Tu-4 toe slegs sowat 340 kilogram (750 lb) meer as die B-29, 'n verskil van minder as 1%.[1]:p.24

Die ingenieurs en verskaffers van die komponente was onder druk van Toepolef, Stalin, en die regering om 'n presiese kloon van die oorspronklike B-29 te skep, ten einde produksie te fasiliteer. Toepolef moes derhalwe aansienlike weerstand oorkom ten gunste van die gebruik van toerusting wat nie net reeds in produksie was nie, maar in sommige gevalle beter as die Amerikaanse weergawe was.[1]:pp.15–25 Elke voltooide komponent en elke verandering was onder die loep geneem en was onderhewig aan 'n uitgerekte burokratiese proses. Verskille was beperk tot die enjins, die verdedigingswapens, die radio ('n latere model wat gebruik word in die leen-huurkontrak B-25s was gebruik in die plek van die radio in die geïnterneerde B-29s) en die identifikasie van vriend-of-vyand (IFF)-stelsel – die Amerikaanse IFF was onbruikbaar.[1]:pp.24–25

Die Sowjet-enjin, die Shvetsov ASh-73, was 'n ontwikkeling van die Wright R-1820 maar het nie andersins verband gehou met die B-29 se Wright R-3350 nie[1]:pp.21 & 24 — die ASh-73 het ook sommige van Aeroflot se oorblywende verouderde Petlyakov Pe-8 vliegtuie aangedryf, 'n vroeëre Sowjet-vierenjin swaarbomwerper wat se produksie ingekort is weens hoër-prioriteit programme. Die B-29 se afstandbeheerde kanonne is herontwerp om die kragtiger en langer-trefafstand Sowjet-Nudelman NS-23 23 mm kanon te kon akkommodeer.[1]:p.25 Kerber, die hoof van Toepolef, en sy ingenieurs het selfs magtiging van 'n hooggeplaasde generaal benodig om Sowjet-vervaardigde valskerms te gebruik.[4] Verdere veranderinge is gemaak weens probleme wat ondervind is tydens die toetsfase, wat verband hou met enjin- en skroefmislukkings.[1]:p.27 Deurlopende toerustingveranderinge moes ook dwarsdeur die vliegtuig se dienslewe gemaak word.[1]:pp.66–68

Die Tu-4 se nooiensvlug was op 19 Mei 1947, geloods deur die toetsvlieënier Nikolai Rybko.[5] Reeksproduksie het onmiddellik begin, en die tipe het in grootskaalse diens getree in 1949. Die indiensstelling van die Tu-4 het die Amerikaanse regering in 'n paniek gelaat, want die Tu-4 het oor voldoende reikafstand beskik om selfs Chicago of Los Angeles op 'n eenrigtingmissie aan te val. Dit kan die maneuvers en lugverdedigingspraktyke verklaar wat deur die Amerikaanse en Britse lugmagte met hul vlote van B-29s uitgevoer is in 1948.[6] 'n Paar pogings is aangewend ter ontwikkeling van lug-tot-lugbrandstofhervulling, om die bomwerper se reikafstand te vergroot, maar hierdie stelsel is uiteindelik slegs op enkele vliegtuie aangebring.

Eerste openbare verskyning

[wysig | wysig bron]

Die vliegtuig is die eerste keer vertoon tydens 'n verbyvlug op die lugvaartparadedag van 3 Augustus 1947 by die Tushino Lughawe in Moskou. Drie vliegtuie het oorgevlieg. Die Weste het aangeneem dat hierdie net die drie B-29 bomwerpers is wat tydens die Tweede Wêreldoorlog deur die USSR afgeneem is. Enkele minute later het 'n identiese vierde vliegtuig verskyn. Die Weste se ontleders het besef dat die Sowjetunie die B-29 moes tru-ontwerp het.[7] Die verskyning van 'n Superfortress-afgeleide Tu-70 vragdraer oor die skare het enige twyfel oor die sukses van die Sowjetunie se omgekeerde ingenieurswese die nek ingeslaan.

Operasionele geskiedenis

[wysig | wysig bron]

Agthonderd-sewe-en-veertig Tu-4s was reeds gebou toe produksie gestaak is in die Sowjetunie in 1952, met sommiges wat aan China gelewer is in die laat-1950s.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 Gordon, Yefim and Vladimir Rigmant. Toepolef Tu-4: Soviet Superfortress. Hinckley, Leicestershire: Midland Counties Publications Ltd., 2002. ISBN 1-85780-142-3
  2. "Aircraft Deliveries." Geargiveer 23 Februarie 2018 op Wayback Machine airforce.ru.
  3. "Soviet Union Impounds and Copies B-29."
  4. 4,0 4,1 Kerber, Leonid.
  5. Duffy and Kandalov 1996, p. 98.
  6. "Archival RAF film of combat with B-29s." google.com.
  7. Dow, James.

Bibliografie

[wysig | wysig bron]
  • Bowers, Peter M. Boeing B-29 Superfortress. Stillwater, Minnesota: Voyageur Press, 1999. ISBN 0-933424-79-5.
  • Duffy, Paul and A. I. Kandalov. Tupolev: The Man and his Aircraft. Warrendale, Pennsylvania: SAE, 1996. ISBN 1-56091-899-3.
  • Gordon, Yefim and Vladimir Rigmant. Tupolev Tu-4: Soviet Superfortress. Hinckley, Leicestershire: Midland Counties Publications Ltd., 2002. ISBN 1-85780-142-3.
  • Hess, William N. Great American Bombers of WW II. St. Paul, Minnesota: Motorbooks International, 1999. ISBN 0-7603-0650-8.
  • Nowicki, Jacek. B-29 Superfortress. Gdansk, Pole: AJ Press, 1994. ISBN 978-83-86208-09-8.
  • Pace, Steve. Boeing B-29 Superfortress. Ramsbury, Marlborough, Wiltshire, UK: Crowood Press, 2003. ISBN 1-86126-581-6.
  • Rigmant, Vladimir. B-29, Tу-4 – стратегические близнецы – как это было (Авиация и космонавтика 17 (Крылья 4)) (in Russies). Moskou, Rusland, 1996.
Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.